The Last Guardian

Games worden automatisch wat controversieel als ze lang in ontwikkeling zijn geweest en dat vind ik met The Last Guardian niet anders. De game van Team ICO, de ontwikkelaar achter ICO en Shadow of the Colossus, heeft er ruim negen jaar ontwikkeltijd op zitten en dat gaat niet vaak gepaard met een goede afwerking. Toen The Last Guardian in 2009 werd onthuld was het nog een PlayStation 3-game, die later werd overgeheveld naar de PlayStation 4. Veel problemen en zoektochten verder mogen we met de magie aan de slag. Maar of die magie nog bestaat..

Onnoemelijke relatie met Trico

In The Last Guardian speel je een jongetje met vage tekens op zijn lijf en het verhaal wordt verteld door de oudere versie van hem. Dit jongetje belandt op een vreemde wijze in een wereld die als een eng sprookje gezien kan worden. Hij wordt wakker in een dichte grot met een enorm beest naast hem, dat aan een ketting geketend zit. Zijn naam is Trico, een kat-hond-vogel-griffioen en maakt soms hele zielige Chewbacca-achtige geluiden. Jij snapt niet waarom je daar bent, maar je wil er weg. De enige uitweg lijkt de hulp van Trico en samen starten jullie een reis die zich zowel binnen als buiten uitstrekt als een enorm doolhof, een vallei met groteske bergwanden. Maar deze rit kun je niet zomaar maken, Trico vertrouwt je namelijk niet. Zijn vuurrode ogen zijn angstaanjagend en zijn lijf doet zeer van speren die er in vastgehaakt zijn.

Je zult zijn vertrouwen moeten winnen door hem te voeden, de speren te verwijderen en terug te keren na een puzzel. Naarmate de uren vorderen kom je er steeds beter achter wat de reden is dat je daar bent en waarom Trico vastgebonden zit. Je bent eerst voornamelijk bezig met het ontdekken van de vallei, de kasteelachtige hallen en ruïnes die soms op instorten staan. Daarbij is de band die je met de griffioen opbouwt zeer belangrijk, aangezien je elkaar moet zien te helpen door het eeuwenoude stenen en metalen gebied. Hier merk je heel erg dat het een Team ICO-game is en The Last Guardian bevat dan ook de nodige elementen uit de vorige twee titels van de developer.

Klim op de kolos

Zodra Trico je begint te vertrouwen, creëer je steeds meer een hartverscheurende band met elkaar. De twee personages zijn afhankelijk van elkaar, maar enig wantrouwen blijft hangen. De locatie in het spel kent immers open gebieden en grote afstanden die je moet overbruggen, maar die de jongen niet in zijn eentje kan bereiken. Anderzijds zijn er kruipruimtes, balken waar je overheen moet lopen en klim- en klauterwerk waar Trico weer niets mee kan. Het is dan ook een zoektocht waar je heen moet, hoe je dat aanpakt en of Trico bijvoorbeeld luistert. De vallei met al zijn facetten is één grote puzzel en dat is aan alles te merken. Denk je net een breinbreker opgelost te hebben, dan staat de volgende uitdaging al weer te wachten. Er is nul hulpmiddel in The Last Guardian te vinden, dus je zult alles zelf moeten doen. Hierdoor is het niveau van de game soms iets te hoog gegrepen en heb ik het spel een enkele keer opzij moeten leggen om later met een vernieuwde blik opeens wel de puzzel op te lossen.

Je krijgt nieuwe mogelijkheden om Trico te leiden, extra gameplay elementen om het spel interessant te houden en af en toe moet je op de rug van je maatje klimmen om verder te komen. Zodoende kan het dier grotere afstanden bereiken met jou op zijn rug. Ook kun je hem af en toe aaien om hem in benauwde situaties te kalmeren. In het begin weet Trico nog wel waar hij heen moet, omdat de route eenduidig is. Maar hoe wijder het gebied, hoe specifieker je instructies moet geven. Je kunt het dier bijvoorbeeld een bepaalde richting op sturen en naar een hoger gelegen platform laten klimmen. Ook kun je hem instrueren vijanden aan te vallen of met zijn staart glazen ogen kapot te schieten. Trico is voor deze glazen hangers bang, dus je kunt ze zelf tevens van een klif duwen. Deze elementen zijn in kleine porties aanwezig en houden het geheel, dat een megalomane puzzel is, leuk en verfrissend.

Majestueuze ruïne

Het sterkste onderdeel van The Last Guardian is dan ook opbouwende band met Trico. Het beest beweegt en gedraagt zich behoorlijk als een echt dier zich zou doen en je voelt de emoties door het lijf gieren. Samenwerking staat voorop en dat is prachtig om te zien. Hoewel puzzels her en der tergend moeilijk zijn, geeft het je ongelooflijk veel voldoening als je eindelijk verder bent. Zeker als je een eenzame tocht hebt gemaakt en herenigt met Trico. De majestueuze omgevingen helpen hier ook goed bij, de schitterende vallei, de ruïnes, de grafische stijl die behoorlijk uniek is, muziek die perfect in wordt gezet en wisselende dimensies van binnen- en buitengebieden. Dit is de kracht die The Last Guardian vastgrijpt.

Jammer genoeg zijn er diverse haken en ogen op te merken die de charme van het spel deels laten afbrokkelen, als een eeuwenoude ruïne. De gameplaymechanieken zijn hakkelend, niet altijd soepel of juist te soepel, niet secuur. Ook de camera werkt niet altijd lekker mee, waardoor sommige acties mislukken of raar ogen. En dat is zonde, want je zou verwachten dat controls na negen jaar ontwikkeling wel in orde zouden moeten zijn. Verder is de inconsequente gehoorzaamheid van Trico te wijten aan wat issues. Een locatie aanwijzen resulteert soms in heel lang wachten of tig keer herhalen. En tot slot is het lastig een identiteit aan The Last Guardian te hangen, alsof de makers niet helemaal wisten wat ze met de game wilden. Dat zal ook deels het probleem tijdens de ontwikkeling zijn geweest en de ambitieuze ideeën waren wellicht te groot. Als je hoort dat ook de framerate op de normale PlayStation 4 te wensen overlaat, heeft Team ICO misschien wat teveel gewild.

Deze issues hadden de vorige games van de ontwikkelaar ook wel en dat kan de essentie van de spellen zijn, maar het moet wel werken. Meer dan tien jaar geleden was de besturing nog wel te behappen, omdat de technieken minder gevorderd waren. Echter, het lijkt in The Last Guardian de trend voort te zetten en dan kunnen we het niet anders benoemen dan gedateerd. Gamers die bekend zijn met ICO en Shadow of the Colossus zullen veel elementen direct herkennen en met deze game mogelijk een haat-liefde verhouding krijgen. Voor anderen zal het een ‘hate it or love it’ ding kunnen worden.

Conclusie

Na negen jaar ontwikkeltijd overtuigt The Last Guardian op meerdere vlakken, maar laat ook steken vallen. De schitterende sfeer en grafische stijl geven samen met de muziek een onnoemelijke ervaring af. Zo ook met de opbouwende band tussen de jongen en Trico, die met zijn tweeën platte en diepgaande puzzels moeten oplossen om uit de vallei te breken. De emoties zijn geweldig en de game past met al deze elementen in een apart straatje. Helaas zijn soms de puzzels tergend moeilijk, is de besturing stroef waardoor de gameplay mechanieken niet helemaal lekker uit de verf komen en Trico besluit niet altijd te luisteren. Daardoor voelt het wat gedateerd aan en mist de game een stukje identiteit, alsof de ontwikkelaar niet volledig wist waar het heen moest. Al met al een wisselende reis door een prachtige vallei en zodoende is The Last Guardian niet helemaal de magie die we hadden verwacht.