Review: DOOM

Iedereen die DOOM kent als klassieke first-person shooter, zal de game uit nostalgisch oogpunt blind kopen. Of, nou ja, blind moeten kopen. DOOM 3 was een project dat beaamde een verhalende game te zijn en buiten dat het een aardig spel was, vroeg letterlijk niemand naar een narratief in DOOM. Want, het is DOOM. Het is.. knallen, schieten, rukken, pompen en tegen je scherm schreeuwen alsof het bloed en de organen tegen je gezicht spatten. Deze nieuwe DOOM mist dan ook een ingrediënt: een diepgaand verhaal.

DOOMscenario

Je wordt wakker op een tafel, je rukt de kettingen los, ramt een paar gemuteerden de dood in, zoekt je Space Marine-pak op en het echte werk begint. Niet voordat er een stem poogt een verhaal in DOOM te stoppen. Poogt ja, want de computer gaat aan gort en er blijft weinig meer over van dit verhaal. Hoewel, dr. Samuel Hayden legt uit wat er gebeurd is op Mars, wat er gedaan moet worden en dat jij daar de oplossing voor bent. Olivia Pierce heeft haar ziel verkocht, opent de poorten van de hel en de demonen worden losgelaten om het energieopwekkende bouwwerk op Mars met de grond gelijk te maken. Dat is waar DOOM in het kort over gaat, want de intensiteit van de actie staat overduidelijk voorop.

Voordat ‘id Software’, ‘Bethesda’ en ‘DOOM’ in beeld verschijnen om aan te geven waar je in godsnaam voor gekozen hebt, zijn er al tientallen al dan niet honderden gemuteerden en demonen tot bloed vergaan. Half Mars ligt al vol met ledematen, organen, gesnelde koppen en bloed, heel veel bloed. Als je in korte tijd ook nog eens je vertrouwde shotgun vindt, een machinegeweer, een pulse rifle en het beste op aarde voor deze game, een kettingzaag, dan zit je in een enorme stroomversnelling. DOOM is snel, vlug, rijt het ene na het andere smerige actiemoment aan elkaar en om je een beetje adem te geven, is het klassieke onderdeel van keycards zoeken om deuren te kunnen openen geïmplementeerd.

Maar de snelheid zit hem in alles. Voelt je shotgun net lekker aan, hier, weer een nieuw wapen. Komen er sterkere demonen tevoorschijn, hier, een upgradepunt om je armor te versterken of een granaatwerper op je wapen te zetten. Worden deze demonen te makkelijk, hier, een nieuw type demon die drie keer zo groot is, of een demon die dodelijke vuurballen smijt. In de ongeveer tien uur durende singleplayer campagne word je voortdurend uitgedaagd en op het nippertje gered met upgrades, nieuwe wapens, dat extra beetje health en die adempauze. Natuurlijk zul je het allemaal zelf moeten doen. Ik was een klassieke shooter als DOOM niet meer gewend en doodgaan was dan weer even een smet op mijn voorheen prima en doodloze speelwijze. Na een aantal keer onderuitgaan en de hel gezien te hebben, begon ik DOOM weer door te hebben. Veel bewegen, veel hoger gelegen gebieden opklimmen, vuurballen ontwijken, shotgunshells er doorheen jagen en demonen met een mêlee-move compleet uit elkaar rukken.

VerDOOMd

Het flinterdunne verhaal staat dan niet op de voorgrond, maar het houdt de speler vast om het einde te bereiken, om toch een doel te hebben en de gore demonen voor eeuwig de hel terug in te jagen. De focus ligt echt op de gameplay, waarbij het zowel klassiek als weer verfrissend aanvoelt. Aanvallen is je beste vriend, om zo bijvoorbeeld extra health te verkrijgen nadat je de arm van een demon eraf hebt getrokken en die als een honkbalknuppel op dezelfde demon gebruikt. Verstoppen heeft geen zin, de levels zijn zo subliem opgezet dat ontwijken mogelijk is, maar campen geen zin heeft. DOOM geeft je alle wapens tot je beschikking, je bent niet beperkt, het is soms hooguit zoeken geblazen naar munitie. Het is zelf overleven, zelf kills maken die zo mooi, smerig en bloederig mogelijk zijn. En daar is id Software eindelijk weer briljant in. De ontwikkelaar zet zo’n soepele shooter neer, dat het een verademing is op het bestaande aanbod shooters. Uiteraard wil je soms meer diepgang, maar hersenloos als DOOM is, is nodig om je leven net even meer te verrijken.

En om er een anno 2016-tintje aan te geven, voegt DOOM wel een aantal verdiepende elementen toe. Wapens zijn namelijk zodanig te upgraden dat ze ook echt nut hebben, vooral later in de game. De shotgun bevat een upgrade om drie shells achter elkaar te lossen, of één die een raket afvuurt. De rocket launcher heeft de mogelijkheid om de raketten te laten ontploffen wanneer jij wil en de Plasma Rifle kan bijvoorbeeld vijanden tijdelijk verlammen. Het is een stukje progressie die je voelt en mee kunt spelen in de mate waarin je nodig vindt wat je wilt upgraden. Er zijn tevens wat trucjes om wapens sterker te maken of armor te verkrijgen na het bruut uit elkaar trekken van demonen. Naast wapens kun je ook andere zaken upgraden door meer health toe te kennen, armor of ammunitie. Met Elite Guards kun je daarnaast je Space Marine-pak upgraden, zoals de in-game map updaten of je pak beter laten beschermen tegen explosies.

MultiDOOM

De singleplayer is dus een bloody mess die, zeker door de gerenommeerde gamer van toen, erg gewaardeerd gaat worden. Maar een DOOM kan niet zonder multiplayer en ook die spelmodus is van heerlijke proporties. Pak een standaard online modus als Team Deathmatch, Team Arena, Domination of een wat unieker concept als als Warpath of Freeze Tag en je bent uren blij als een demon. Het snelle schietwerk, het blijven lopen en springen is van belang en daar zijn de maps ook voor gemaakt. Platformen, verticale gameplay, je bent bijna nergens veilig. Het is een vorm van Unreal Tournament, maar met een eigen smoel. Vooral Warpath en Freeze Tag zijn tof, waarbij de eerstgenoemde modus een bewegend vlak door het level laat glijden. De bedoeling is met jouw team dit vlak over te nemen als bij Capture The Flag, maar je doel blijft bewegen. Freeze Tag is een modus waarin je de vijand moet bevriezen en je hebt pas gewonnen als iedereen van de tegenstander is bevroren. Echter, teammaten kunnen je ontdooien, dus dit zorgt voor heftige freeze and heal-potjes.

Het verschil in de multiplayer van DOOM in vergelijking met de singleplayer, is dat je online maar twee wapens kunt dragen en er zelfs een sniperrifle is toegevoegd. Deze keuze zorgt ervoor dat je vrijheid mist, maar wel een poging kunt wagen om te campen. De close combat vervaagt deels en potjes worden toch wel even anders dan de gameplay in de singleplayer. Dit komt ook omdat je middels de Demon Rune zelf in een demon kunt veranderen. Een demon met wapens of bijvoorbeeld een mêlee-demon, die afwisselend genoeg zijn en wat extra spanning geven in de multiplayer. Iets andere gameplay mechanieken dus, maar de multiplayer heeft behoorlijk potentie voor een blijvende community. Zeker met de implementatie van SnapMap.

Snap je Map

SnapMap is een map editor, waardoor de community eigen mappen kan maken en zodoende unieke levels kan delen, buiten de negen maps die id Software voor de multiplayer beschikbaar heeft gesteld. Creatievelingen hebben bijvoorbeeld al iconische levels uit DOOM 1 en 2 nagemaakt, naast al tig andere vette maps. Er is een tutorial die je de beginselen leert van het maken van zo’n map. Stap voor stap krijg je het door en kun je alle mogelijkheden testen. Echt alles kan, van exploderende vaten tot obstakels tot een compleet horizontale map of juist heel verticaal. Alle voorwerpen uit de single- en multiplayer zijn beschikbaar, maar er zitten restricties aan. Oneindige spawns als in Garry’s Mod zijn niet mogelijk, dus survival gevechten met honderden demonen kun je vergeten. Niet erg, want er is genoeg te gebruiken om geweldige maps te maken. En ook al ben je niet heel creatief, de map editor is vrij toegankelijk en anders kun je gemakkelijk andermans levels proberen. Mocht de community actief blijven, kan SnapMap een lang leven krijgen.

Conclusie

Dat DOOM een hels karwei is, dat is duidelijk, in de goede zin van het woord dan. De shooter neemt zichzelf niet heel serieus, id Software heeft leuke verwijzingen naar oudere games gemaakt en de gameplay vrijwel overgenomen. De klassieke shooter speelt fenomenaal weg, de gameplay is snel, soepel, ouderwets, smerig, keihard en heerlijk hersenloos. Het gemis van een fatsoenlijk verhaal snijdt een beetje, maar anderzijds mogen zulke games er ook zijn. Lak hebben aan diepgang en gewoon demonen neuken. De moderne twist zit hem gelukkig wel in het tweaken van wapens, het upgraden van je pak en het lekkere leveldesign waarin je met snelheid en precisie doorheen kunt baggeren. Het zoeken van keycards en oppakken van health en ammunitie voelt als een game van vroeger en de mix tussen dit en die moderne implementaties, zijn een succesformule van DOOM. Pluk daar de heerlijke multiplayer bij, die iets anders aanvoelt dan de singleplayer, maar een eigen smoel heeft, plus de toegankelijke SnapMap met genoeg mogelijkheden, en je hebt een overheerlijke shooter waar je opgewonden van wordt. DOOM is hel, hel is DOOM.