Steeds vaker krijg ik de neiging om aan de slag te gaan met Nintendo-games, de uren die ik klok op de Wii U hebben de Wii al lang overstegen. Gelukkig is onze Nintendo-man Valentijn al zo overspoeld met 3DS- en Wii U-titels, dat hij me vriendelijk toestemming gaf om de review van The Legend of Zelda: Twilight Princess HD voor mijn rekening te nemen. Nu ben ik zelf geen liefhebber van het veel te vaak voorkomende nostalgische gevoel dat mijn generatiegenoten veel te vaak uiten. “Toen ik jong was, waren de games nog moeilijk, de tekenfilms nog episch en de muziek nog ruig”. Belachelijk natuurlijk, al moet ik bekennen dat het herbeleven van een Zelda-avontuur nooit voelt als en straf. Na de review van The Legend of Zelda: The Wind Waker, was ook Twilight Princess een waar genot om te herbeleven. Al was The Wind Waker natuurlijk wel iets epischer in zijn remake.
De meest duistere Zelda-game
Voor de (vele) mensen die het verhaal van Twilight Princess niet kennen. Jij kruipt uiteraard in de rol van Link, die onschuldig opgroeit als herder in Ordon Village. Hij leidt een rustig leven, totdat een vreemde schaduw over het dorp valt en een aantal kinderen worden ontvoerd. In de achtervolging die Link inzet wordt hij gegrepen en de schaduw-wereld (Shadow Realm) in getrokken. Hij wordt wakker als wolf en een raar wezen zit op zijn rug, Midna. Deze neem hem mee naar prinses Zelda, die vertelt hem dat het licht uit de wereld is gestolen en dat jij dit moet repareren. Wat volgt is een avontuur dat heel erg leunt op het succes van Ocarina of Time (3D), met als grote vernieuwing dat je nu ook gameplay gaat beleven als wolf. Deze gameplay voelt in niets zo sterk als de gameplay als mens, maar afwisselend is het zeker.
Voor mij is Twilight Princess nooit de beste Zelda geweest, die eer komt The Wind Waker toe. Ocarina of Time was een meesterwerk, wat The Wind Waker wist te verbeteren met een unieke wereld en stijl. Twilight Princess probeert wat mij betreft iets te veel Ocarina of Time te zijn, zonder dat het echt iets unieks doet. Dit behalve de gameplay als wolf, maar dit gedeelte van de game is ook het meest eentonig (waarbij het zoeken van lichtgevende beestjes het saaist is). Toch blijft de typische Zelda-gameplay staan als een huis, met spannende en complexe tempels, vette upgrades, een goed gevechtssysteem en hele leuke karakters. Het is jammer dat we nooit een review hebben geplaatst van de originele Twilight Princess (GN bestond toen al wel), maar met een bezoekersscore van een 9.0 op Gamecube en een 8.4 op Wii kun je wel bedenken dat de game staat als een huis.
HD
Dan de aanpassingen die zijn gemaakt voor de HD-versie van de game. Net als in The Wind Waker is het voor mij vooral de nieuwe besturingen die het meeste toevoegt. Vanwege het tweede scherm op de Wii U-controller kun je gemakkelijk en snel je wapens aan bepaalde knoppen toewijzen en dat werkt enorm fijn. Daarnaast is je kaart ook altijd groot aanwezig op het tweede scherm, iets dat de navigatie sneller maakt. De game is overigens ook volledig op het scherm van de controller te spelen. Voor mensen die het spel willen doorspelen terwijl moeder-de-vrouw Divorce aan het kijken is is dat fijn, al heb je dan geen profijt meer van de snellere toewijzing van wapens en gadgets. Dan is het ouderwets de Gamecube-besturing.
Dan de grafische make-over van de game, waar veel fans al snel een mening over hadden bij het zien van de allereerste trailer. Het verschil met de oude game is groot, alleen niet zo groot als bij The Wind Waker. De reden hiervoor is duidelijk, de cartoony stijl van The Wind Waker is tijdloos en nog steeds is de Gamecube-versie van die game prachtig. Bij Twilight Princess gaat dat niet op. De game is absoluut een stuk mooier, zonder blurry effecten en met maar weinig kartelranden. Het HD-sausje van de game zorgt ervoor dat de game in deze tijd goed te spelen is, alleen een prachtige game, die zich kan meten met toppers van nu, kan en zal het nooit worden. De engine laat dat simpelweg niet toe.
Dan de nieuwe Amiibo-functionaliteit, ook niet zonder controverse. Je kunt het positief of negatief opvatten, maar de toegevoegde kerker Cave of Shadows is niet heel bijzonder. Het is geen puzzel-dungeon, maar een plek waar je golven van vijanden moet verslaan. Dat het een beperkte toevoeging is kun je op twee manieren opvatten. Dat je geen enorme gameplay-toevoeging krijgt verplicht je in ieder geval niet om de Amiibo te moeten kopen. Voor mensen die dat wel doen kan er teleurstelling zijn over de hoeveelheid content. Ikzelf sta in het eerste kamp, de DLC die voortvloeit uit de Amiibo moet een grappige extra zijn, maar het moet vooral draaien om het sfeervolle beeldje. Overigens biedt de Wolf Link Amiibo ook content voor de nieuw te verschijnen Zelda, later dit jaar. Wat dit zal zijn is nog onbekend. Andere Zelda-gerelateerde Amiibo voegen niet meer toe dan extra pijlen of gezondheid. Laat die Amiibo lekker in de kast staan dus, want de functies komen neer op vals spelen.
Conclusie
The Legend of Zelda: Twilight Princess HD is een nostalgische ervaring die ik iedereen kan aanraden. Grafisch is de game niet zo verbluffend als The Wind Waker HD, maar het maakt de game wel goed speelbaar voor de gamers van nu. De besturing met de Wii U-controller is de fijnste toevoeging, want dit maakt het kiezen van wapens en items een gemakkelijkere ervaring. Voor mij is de Amiibo vooral stijlvol als beeldje, de extra content is nihil. Desalniettemin is Twilight Princess HD een heerlijke ervaring, waarbij vooral de kerkers, personages en gameplay een nieuw bezoekje absoluut rechtvaardigen.
Kun je de save game gebruiken van de Wii versie?
ikvdoe mee met de xbox giveaway