“Are you ready to die?”
Uitgevers en ontwikkelaars van games pogen de pers maar al te vaak uit te dagen met dit soort stoere vragen, nog voordat de speelsessie van hun game daadwerkelijk aanvangt. Negen van de tien keer kun je de opmerkingen wegwuiven als goedkope PR-praat, dat leer je wel na een Gamescom of zes. Maar in dit geval zou het wel eens om die ene op tien kunnen gaan. Voor mij lag een PlayStation 4-controller gereed, waarmee ik een vlotte previewsessie van Mighty No. 9 diende te spelen. Nota bene een olijk ogende en kleurrijke platformgame, met legio cartooneske personages die kinderen aan moeten spreken. U begrijpt: ik was achteraf gezien niet echt ready om te sterven…
Oldskool for the new fool
Mighty No. 9 is een nieuwe titel die is voortgekomen uit een geëxplodeerde Kickstarter-campagne, waar een aantal interessante figuren aan het roer van de ontwikkeling staan. Zo is Keiji Inafune, doorgaans gezien spirituele en artistieke ‘vader’ van platform-held Mega Man, de producer van deze nieuwe game, wat zonder twijfel direct terug te zien is in vrijwel elk mogelijke impressie van de game. In de basis is Mighty No. 9 een ouderwetse platformer waarin de speler met een door mensen gefabriceerde protagonist legio bad guys in elkaar moet trimmen. De visuals zijn kleurrijk, de storytelling wordt overgebracht via een kenmerkend narratief voor Japanse games, maar in de kern vinden we de erg plezierige formule van weleer.
Zij die gaan sterven, groeten u
De gameplay is snel en berust vooral op de vaardigheden van de gamer in kwestie. Door de robotische held Beck goed onder de knoppen te krijgen, kun je meer vijanden op snellere en betere manieren een kopje kleiner maken. Een level doorlopen is namelijk één ding, maar het met souplesse, tempo en een hoge eindscore nog eens flikken: dat vergt pas echt oefening. Want hoe kindvriendelijk deze game ook lijkt (en ook is), Mighty No. 9 schroomt geen moment om het de speler lastig te maken.
Verschillende vijandelijke robots gooien zich op je in hoog tempo, de simpelste toetsenvergissing kan leiden tot een fatale val en checkpoints zijn sowieso beperkt. Mighty No. 9 windt er geen doekjes om. Vanaf het eerste level is het al duidelijk: deze game wil je niet zo maar simpel vermaak bieden, maar je juist uitdagen om te werken voor je genot. Sterven zal je dus wel moeten. Ook ik moest eraan geloven, zwoegend en kreunend tegenover de persoon wiens waarschuwingen ik onterecht voor lief nam.
“This isn’t even my final form!”
Een Japanse cartoon-held kan uiteraard niet zonder zijn fix van power-ups en alternatieve vormen, en juist die anime-cliché staat voorop in Mighty No. 9. In zijn avontuur heeft Beck het op te nemen tegen een achttal doorgedraaide robot-eindbazen, die elk beschikken over hun eigen unieke krachten. Door elk van hen te reduceren tot simpele stukken schroot, kun je de respectievelijke krachten overnemen en omzetten tot bepaalde transformaties voor Beck zelf. Elk van deze alternatieve vormen heeft eigen voor- en nadelen, maar laat de gamer de levels ook op andere manieren beleven. Voor sommige gevechten en puzzels zijn specifieke krachten vereist, maar veelal kun je problemen ook op andere manier oplossen door te experimenteren met Becks transformaties.
De som van negen verschillende transformaties maakt het dat Mighty No. 9 dus ook wat meer diepgang kan bieden in het standaard platform-vermaak. Bepaalde levels worden moeilijker door hun afwisseling van vereiste vormen en voorgaande levels kunnen met nieuwe krachten misschien wel veel beter of sneller uitgespeeld worden. Enerzijds maakt het de gameplay interssanter, anderzijds hoogt het ook replay-value van voltooide levels op met elke transformatie die je verzamelt.
In balans
Zonder meer lijkt Mighty No. 9 dus een interessante ervaring te worden voor de gamer die op zoek is naar uitdaging, de vraag blijft echter wel of dat genoeg is. In mijn korte previewsessie kon ik van de gespeelde levels weinig hoogte krijgen of het geheel wel genoeg variatie met zich meebrengt (excuses, ik ging écht vaak af) en dus blijf ik nog wat onzeker over de mate waarin de game in een sleur terecht kan komen. Te veel van hetzelfde, misschien. Uiteraard zijn er legio pittige extra platformparcours om zo snel mogelijk af te leggen, maar het feit blijft natuurlijk wel dat dit soort uitdagingen slechts tot een kleine doelgroep spreken.
De focus van de gehele game ligt toch echt op die hoge moeilijkheidsgraad, wat wellicht betekent dat de factoren als een sterk verhaal of afwisselend leveldesign daarvoor ruimte hebben moeten maken. Er is zeker hoop, maar het is dus vooral aan de zwoegende gamers straks om zelf te ervaren of de balans tussen de zware moeilijkheid en de daadwerkelijke ervaring hen kan behagen. Ik kon het niet uitvinden voor jullie, ik was immers te druk bezig met doodgaan en me doodschamen.
Voorlopige conclusie
Hoe je het ook wendt of keert: Mighty No. 9 moet erg verleidelijk zijn voor de sadomasochistische gamer. Hij of zij die zichzelf echt wil pijnigen met een game, kan volop tekeer in de formule die Mighty No. 9 aanbiedt. Of de game los van die zware moeilijkheidsgraad ook een diepgaande ervaring zal worden, dan moet de game nog maar bewijzen. De verschillende transformaties, de extra pittige challenges en ook nog de aanwezigheid van een gezellige co-op modus: het belooft in ieder geval veel goeds voor hen die een beetje frustratie kunnen waarderen. Een toefje voor de doorbijters onder ons. Dus, ben je ready to die? Dan is Mighty No. 9 in ieder geval een titel voor jou om in de gaten te houden.
