Mighty No. 9

Vier miljoen dollar. Dat is het bedrag dat de Kickstarter-campagne voor Mighty No. 9 zo ongeveer opbracht. Het is in het huishoudboekje van ontwikkelaars achter de grote, toonaangevende Triple-A games slechts een schijntje, maar voor de onafhankelijke, spirituele opvolger van Mega Man, betekende het bestaansrecht en vooral een dik budget om iets moois mee neer te zetten. Tenminste, dat was het idee vooraf; het leveren van een Spartaanse, old school 2D-platformer.

Niet vloeken

Het Spartaanse element is in ieder geval behoorlijk aanwezig. Mijn ervaringen met Mighty No. 9 zijn zelfs als zeer frustrerend te omschrijven. Dat zeg ik nog mild. Mijn dochter – die ongewenst wakker werd gedurende één van mijn reviewsessies – zei opeens: “papa, je mag geen f*ck zeggen!” De kleine meid had helemaal gelijk, ik moet mij in haar aanwezigheid niet op die manier uitdrukken, maar man, man, man…wat kan de uitdaging groot zijn. Het principe is na herhaaldelijk oefenen eigenlijk niet eens zo heel moeilijk, maar het meester worden van de patronen duurt wel even. Naast redelijk onschuldige vijanden zijn de levels namelijk ook opgebouwd met hindernissen, die bij slechts een pixel te ver springen al het verschil tussen leven en dood betekenen.

Bleek gamersruggetje

Het is dus een game met een retro-principe, waarin de uitdaging voortkomt uit een steile leercurve en het gestraft worden voor fouten. Geen aai over de bol, maar een zweep over je bleke gamersruggetje. Tot bloedens toe. Deze game is gemaakt voor het publiek, dat deze game ook mede-financierde, en die doelgroep zit niet te wachten op talrijke checkpoints en reddingsboeien. Het is zelfs al heel wat dat je de twee standaard levens kunt opvoeren tot negen en daarbij zijn er in de levels ook nog wat extra levens verwerkt. Als deze op zijn, dan staat er wel echt ‘Game Over’ op je scherm. Dan moet je maar gewoon opnieuw beginnen, zoals vroeger.

Helaas is Mighty No. 9 niet het product geworden waar men op hoopte. Hoewel het positief is dat de gameplay teruggrijpt naar het verleden, komt de uitwerking van de game totaal niet boven de ondergrens. Het artwork zal retro-harten sneller doen slaan, maar na het titelscherm blijven de grafische prestaties ver achter. De vormgeving van de personages en de monstertjes heeft een zekere charme, maar de uitwerking lost de belofte niet in. De levels zijn zelfs flets en druipen totaal niet van het scherm in een gewenste PlayStation 4-kwaliteit. Wat betreft het stemmenwerk is het zelfs tenenkrommend slecht en ook het verhaal is verre van overtuigend. Natuurlijk is dat laatste ondergeschikt in dit type game, maar als je toch besluit om een verhaal te integreren, doe dan gewoon een beetje je best om wel iets onderhoudends te smeden. Gemiste kansen.

Dash voor je leven

In het kort: Mighty No. 9 heet Beck en hij is een robot. Door een virus zijn de acht andere ‘Mighty’s’ van het pad geraakt en het is aan hem om ze weer tot zinnen te brengen. De volgorde waarin Beck dat doet maakt niet uit. Het is mogelijk om ze op numerieke volgorde te spelen, maar dus ook volledig door elkaar. Het is dus flexibel, maar een bepaalde volgorde heeft wel voordelen, want als je bijvoorbeeld de eerste baas uitschakelt, bemachtig je zijn vuurkrachten en die komen bij de tweede baas weer goed van pas.

Zoals het hoort, is het van belang om de patronen van de bazen te leren kennen. Het vervelende van de bazen is wel dat het niet voldoende is om ze alleen schade toe te brengen. Je moet het deel dat je van hun levensmeter hebt afgesnoept namelijk eerst cashen met de dash-vaardigheid, die een grote rol speelt. Mocht je na de visuele hints te laat zijn om je vechtkunsten te verzilveren, dan vult de levensbalk van de baas zich weer aan en dat kan in het heetst van de strijd zorgen voor het gevloek uit de tweede alinea.

Het dashen is zoals gezegd een belangrijk onderdeel, ook bij de reguliere vijanden. Na een bepaald aantal schoten, raken ze verdoofd en met de dash is het vervolgens mogelijk om ze definief te verslaan. Deze vaardigheid geeft je wat extra leven, een speciale kracht – zoals vuurkogels -, een tijdelijk schild of extra snelheid. Bovendien levert het snel opvolgen van deze acties een mooie combo op, welke weer zorg draagt voor een dikke score met bijbehorende rank.

Oneerlijke invloed

Mighty No. 9 is eigenlijk de perfecte game voor speedrunners. Er is zelfs een trophy voor het uitspelen binnen het uur. Los van het herhaaldelijk opnieuw moeten beginnen, is de game sowieso geen langdurige aangelegenheid. Binnen enkele minuten is het mogelijk om al bij de eindbazen van de levels aan te landen. Misschien maar goed ook, want de uitwerking is zoals duidelijk moge zijn nogal matig, zeker omdat er zelfs framedrops in de game zijn geslopen die de uitdaging oneerlijk beïnvloeden.

Conclusie

Wat overblijft is een game voor de nichemarkt die de game ook financierde, maar ook die gamers voelen zich in de steek gelaten. De game werd meerdere keren uitgesteld, er waren problemen met de community die te laat van code’s werd voorzien en op het forum bleef het vanuit ontwikkelaar Comcept zelfs angstvallig stil. Ironisch dat Kenji Inafume Capcom verliet om zijn creativiteit te kunnen uiten en dan met deze natte scheet op de proppen komt. Als Mighty No. 9 iets goed doet, dan is het wel onderstrepen dat oude tijden niet zomaar herleven.