Hardcore granny

Gamen op handhelds staat onder druk. Shuhei Yoshida zei het zelf en niet veel later sloeg Masayasu Ito nog een nagel in de doodskist. Handhelds hoeven echter niet doodverklaard te worden, want voor die bewering zijn ze momenteel nog te gewild. Vooral Nintendo draagt constructief bij aan het ombuigen van de afnemende populariteit. Het valt desondanks niet te ontkennen dat mobiel gamen steeds meer het terrein wordt voor smartphones en tablets. Waar in het verleden een specifieke aankoop nodig was, heeft op dit moment zo’n beetje iedereen een krachtig, multifunctioneel apparaat bij de hand. De tijd van de geflopte N-Gage ligt ver achter ons. Bellen is bijzaak en de huidige installed base is voor de game-industrie een onschatbaar potentieel aan inkomsten. In rap tempo verschijnen games in de App Store en op Google Play, opdringerig onder de aandacht gebracht door een onstuitbare hoeveelheid gameverzoeken via Facebook. Ik ben nog steeds van mening dat het in deze gevallen niet gaat om games, maar over “spelletjes”. Ik moet deze mening nu toch even iets bijstellen. Als uitzondering, dat wel.

Tijd teveel

Zoals veel van jullie heb ik een schoonmoeder. Ze is ook de oma van mijn kinderen en sinds kort noem ik haar Hardcore Granny. Als je bij het lezen van de titel Porn Hub-achtige gedachten kreeg, dan ben je hier dus aan het verkeerde adres. In dit geval is oma ‘hardcore’ omdat zij Candy Crush Saga heeft uitgespeeld. Candy Crush Saga uitspelen betekent op het moment van schrijven dat zij 1265 levels heeft volbracht. Het is goed voor te stellen dat je nu even naar zuurstof hapt. Ik heb niet gevraagd hoeveel tijd het haar heeft gekost om deze prestatie te leveren, maar het moet een schrikbarend aantal uren zijn geweest. Als ik er voor het gemak vanuit ga dat zij gemiddeld aan ieder level een half uur besteedde, dan komt dat neer op ruim zesentwintig dagen. Met de wetenschap dat zij over bepaalde levels veel langer deed, moet de werkelijkheid nog afschrikwekkender zijn. God creëerde de aarde bij wijze van spreken in minder tijd.

Geen gratis lunch

Oma doet het mooi wel zonder microtransacties. De enige booster die zij inzet, is de oceaan van tijd die zij dankzij een welverdiend pensioen tot haar beschikking heeft. Dat geldt zeker niet voor veel anderen. Games als Candy Crush Saga sturen gehaaid aan op echte betalingen en recent legde ook Angry Birds 2 dwingend de nadruk op dat principe. Neem als ultiem voorbeeld van hoe het niet moet de mobiele versie van Dungeon Keeper, waarmee Electronic Arts de benaming free-to-play zeer misleidend aanvoerde. Het is natuurlijk niet vreemd dat betalingen in games gestopt worden, want zoals zo’n beetje alles in het leven wordt het mooi samengevat met de uitdrukking: “There ain’t no such thing as a free lunch.”

Ik kan ageren tegen het verdienmodel, maar een andere uitdrukking: “Het is maar wat de gek ervoor geeft”, is ook zeer toepasselijk voor de huidige markt. De enorme bedrijven achter onze games worden nu eenmaal niet gerund door bebaarde zolderkamer-hipsters die een artistieke visie uit willen dragen. Het gaat net als bij downloadable content, remasters en re-releases om de centen. Onvoldoende inkomsten resulteren uiteindelijk in onvoldoende bestaansrecht en games die met honderden mensen gemaakt worden, zorgen nu eenmaal voor een enorm financieel risico. Het is dus niet verwonderlijk dat de grote gamebedrijven hun pijlen steeds meer richten op de melkkoeien van het internet. In dat opzicht is het ook een logisch gevolg dat kleine ontwikkelaars zich steeds vaker wenden tot opties als Kickstarter om het bestaansrecht van hun product vooraf veilig te stellen. Heel anders is dat in de categorie mobiele tussendoortjes, waaraan zoveel mensen – anders dan oma – hun zuurverdiende geld besteden

Ga zo door

Over het type content dat aangeboden wordt, zijn de meningen verdeeld. Steeds vaker duiken de microtransacties – vaak onder de noemer DLC – ook op in onze triple-A games. Daarbij ziet de meerderheid cosmetische zaken, zoals de Halloween kostuums voor de rondborstige Dead or Alive-dames, als een prima toevoeging. Het is immers optioneel en als je geld wilt betalen om digitale vrouwen te verkleden, dan moet je dat helemaal zelf weten. Een andere mening komt naar boven bij zaken die je een in-game voordeel geven. De gamer die geld neerlegt, heeft dan een oneerlijk voordeel. De verschillen tussen arm en rijk zijn er al genoeg in het echte leven en de wereld van games moet blijven draaien om onvervalste skills. Voor de mensen die wel extra vaardigheden kopen, zouden wat mij betreft speciale pay-to-win-servers opgezet moeten worden.

Ik juich de ontwikkelingen gewoon maar toe. De extra inkomsten stellen ontwikkelaars namelijk in staat om op andere vlakken een overwogen risico te nemen. Iedereen die geld in casual games en DLC steekt, helpt eigenlijk mee om de creativiteit op een ander vlak in stand te houden. Ik hoop dat velen dat blijven doen, want van spelletjesmensen als mijn schoonmoeder moeten de gamegiganten het duidelijk niet hebben. Ik hoop alleen wel dat de genres naast elkaar blijven bestaan en dat de balans niet te ver doorslaat naar het verdienmodel. Het zou dramatisch zijn als de toonaangevende studio’s geen brood meer zien in tijdrovende megaproducties en alleen nog generieke troep gaan uitbrengen. Die dreiging is reëel en mocht dat gebeuren, dan hebben wij dat uiteindelijk aan onszelf te danken. Hadden wij maar niet al dat geile Halloween-latex voor onze Dead or Alive-chicks moeten kopen.

Wat zijn jouw gedachten over dit onderwerp? Leveren de makers alleen wat het volk vraagt, of is er sprake van makkelijk verdienen ten koste van de kwaliteit? Deel je mening in de reacties!