Act of Aggression

Als liefhebber van RTS-games, zeker met een voorliefde voor Command & Conquer, is het de laatste jaren niet altijd even makkelijk geweest. Natuurlijk verscheen er op z’n tijd wel een nieuw realtime strategiespel, maar de spelvreugde die ik uit Red Alert 2 en C&C: Generals heb gehaald, wist zelden op te borrelen. Gelukkig is daar altijd nog Eugen Systems, de ontwikkelaar van onder andere het onvolprezen R.U.S.E., die als laatste der Mohikanen een nieuwe RTS introduceert die voortborduurt op de basis van de zo geliefde Command & Conquer-games: Act of Aggression.

Klassieker

In Act of Aggression maken we een sprong naar de nabije toekomst, waarin er, als gevolg van een crash van de Chinese economie, drie supermachten opgestaan zijn: de Verenigde Staten, Chimera (een taskforce van de Verenigde Naties) en de schurken van The Cartel. De campaign vertelt het verhaal vanuit het perspectief van Chimera, terwijl je af en toe ook extra missies met The Cartel vrijspeelt. Met name in de beginnende uren doet de campaign, die op verhalend vlak niet bijster interessant is, als een uitgebreide tutorial dienst, waarin je langzaam maar zeker de kneepjes van het vak leert. Dat is ook geen overbodige luxe, want Act of Aggression is een klassieke RTS waarin je met diverse pijlers rekening dient te houden.

Zoals je van een degelijke RTS mag verwachten, heeft iedere factie zo zijn eigen specialiteiten en dat laat zich zien op verschillende fronten. Niet alleen beschikt iedere groep over andere eenheden, ook je basis is door de wisselende gebouwenstructuur wezenlijk anders. Het opbouwen van je basis is immers één van de belangrijke pijlers in Act of Aggression en hierbij word je gelimiteerd tot een kleine omgeving rondom je hoofdkwartier waar je de meeste gebouwen kunt plaatsen. In beginsel heb je slechts de beschikking over een klein aantal gebouwen, maar door middel van talloze upgrades kun je je basis verder uitbreiden en een krachtig leger op poten zetten. Hierbij moet wel opgemerkt worden dat de verschillende gebouwen, bij de ene factie meer dan bij ander, af en toe wel heel veel op elkaar lijken. Hierdoor is het in het heetst van de strijd soms best wel eens frustrerend om een specifiek gebouw terug te vinden als je een bepaalde upgrade goed kunt gebruiken. Hoewel je na verloop van tijd natuurlijk de details van ieder gebouw wel kent, zou een wat groter visueel onderscheid het leven weer wat makkelijk maken.

Je basis opbouwen en upgraden gaat echter niet zonder het verzamelen van grondstoffen. Hierbij heb je in beginsel enkel olie (geld) en aluminium nodig, terwijl je in een later stadium van het spel voor de stevigere oorlogsvoering ook zeldzame aardelementen nodig zult hebben. Deze grondstoffen kun je verspreid over het strijdtoneel vinden, wat het verkennen van de map in het begin essentieel maakt, om ze zo met behulp van fabrieken te ontginnen. Deze bronnen zijn echter niet onuitputtelijk en dus kan je ook op andere wijzen je voorraden aanvullen. Een leuk element is het gevangennemen van gevallen tegenstanders. Bij iedere vijandige eenheid die je verslaat, is er namelijk de kans dat ze het overleven en kun je jouw infanteriesoldaten de opdracht geven om hun in te rekenen. Vervolgens leveren deze krijgsgevangenen een geldbedrag op en als je een gevangenis gebouwd hebt, kan je ze ook, afhankelijk van het leger waar je meespeelt, verkopen voor bepaalde grondstoffen.

Steen, papier, schaar!

Als je je basis ver genoeg geëvolueerd hebt, kan iedere factie ook één van de drie grondstoffen zelf produceren. Hierop zijn de meest krachtige eenheden van je leger dan ook afgestemd, zodat je ook zonder natuurlijke bronnen nog een sterk leger op kan roepen, mits je je hier met je basis goed op voorbereid hebt. Uiteindelijk draait het natuurlijk allemaal om de gevechten en hier wordt, oneerbiedig gezegd, gebruikgemaakt van een steen-papier-schaar-principe. Zo is een infanteriesoldaat met een RPG een krachtig wapen tegen gepantserde voertuigen, maar een gemakkelijke prooi voor een helikopter. Natuurlijk zijn de vaardigheden van veel eenheden op den duur complexer dan hier geschetst, omdat krachtiger en daarmee duurder voertuigen of soldaten, al dan niet met dank aan upgrades, ook dikwijls op meerdere fronten ingezet kunnen worden.

Uiteindelijk heb je zelfs de beschikking over superwapens, zoals een atoombom voor de Amerikanen. Ook hierbij is de nodige diversiteit te merken, want zo kan The Cartel, mede door zijn overdaad aan zeldzame aardelementen in de end-game, tal van, minder krachtige, orbital strikes op vijandelijke bases droppen. Als er een superwapen jouw kant opkomt, ben je overigens niet ten dode opgeschreven. Met behulp van geavanceerd afweergeschut kan je in beperkte mate deze superwapens neerhalen. Desondanks doet The Cartel door zijn overschot aan superwapens en relatief krachtige upgrades als optische camouflage in het laatste stadium van een potje wat sterker aan dan de V.S. en Chimera. Al is het natuurlijk ook aan de tegenstander om te voorkomen dat het zover komt.

Op zijn gat

Eerder werd al aangestipt dat de campaign van Act of Aggression op verhalend vlak op zijn gat valt, maar ook op het gameplay-front zitten de missies niet erg sterk in elkaar. Er wordt voor een groot gedeelte vertrouwd op vooraf geregisseerde acties van de A.I., die je de eerste keer vaak onaangenaam zullen verrassen, omdat je niet precies bent voorbereid op de specifieke selectie aan eenheden die je overvallen. Herspeel je de missie, dan wordt het ineens weer vrij gemakkelijk, doordat je al precies weet wat er gaat komen. Hoewel je Act of Aggression dus zeker niet puur voor het verhaal in huis moet halen, zit het andere deel van de game, de skirmish-modus, wel prima in elkaar.

Je kunt deze matches zowel offline als online spelen, waarbij er ook een ranked-optie beschikbaar is. Je hebt bij skirmish daarnaast een beperkt aantal opties, zoals het gebruik van superwapens, die je naar eigen voorkeur kunt instellen. Gedurende deze matches schittert Act of Aggression doordat je de vrijheid hebt om je eigen tactieken te kiezen, zonder dat je, zoals in de campaign, geforceerd wordt om op een bepaalde wijze te spelen. Natuurlijk worden er online door sommige spelers wel eens goedkope tactieken gebruikt, maar dat is inherent aan het genre waarin het allemaal draait om zo optimaal mogelijk omgaan met de mogelijkheden die je hebt. Natuurlijk zal er op een aantal fronten nog wat aan de balans getweakt moeten worden, maar echt grote missers maakt Eugen Systems op dat vlak niet.

Conclusie

Act of Aggression is een ode aan Command & Conquer: Generals en andere strategiespellen uit ‘het gouden RTS-tijdperkt’. Met hoofdelementen als het opbouwen van je basis, het verzamelen van grondstoffen en upgraden van gebouwen en eenheden doet de game weinig vernieuwend aan, maar wordt er vertrouwd op een al jarenlange gevestigde RTS-formule, die glorieert in de skirmish-matches die je zowel offline als online kunt spelen. Het is jammer dat deze hoge kwaliteit niet in de campaign doorgezet wordt, die in plaats daarvan op zowel het verhalende als gameplay-vlak tekortschiet. Bovenal is Act of Aggression echter een heerlijke strategiegame die met een nostalgisch verlangen doet terugdenken aan betere tijden van het RTS-genre.