Life is Strange – Episode 4: The Dark Room

Een half jaar geleden was alles anders. Had je mij toen gevraagd of ik ooit geschrokken was van een game, of ik gehuild had, of ik spijt had van mijn keuzes, dan had ik als een harde bikkel ‘nee’ kunnen brommen, op al het bovenstaande. Inmiddels ben ik vier verwarrende afleveringen verder in Life is Strange en kan ik er simpelweg niet meer omheen: dit spelletje maakt van mij een gebroken pubermeisje. In de war, onzeker over beslissingen, maar met een onsterfelijke nieuwsgierigheid om mysteries te ontrafelen. Er is iets faliekant mis in Arcadia Bay en, hoeveel pijn het ook zal doen, ik ga uitvinden wat er hier echt gaande is…

Welkom terug, pijn en verdriet

Ik heb het van de daken geschreeuwd, maar ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: Life is Strange is andere koek. In Episode 1: Chrysalis en Episode 2: Out of Time werd al een zeer pakkend sfeertje neergezet, maar vanaf Episode 3: Chaos Theory begon de episodische game-serie pas echt rap tempo te maken. Meer en meer keuzes en consequenties volgen elkaar steeds sneller op. Het soms zo vredig lijkende spelletje ontketende vooral in die laatste aflevering toch een bijzonder duistere zijde en daarmee wist Life is Strange menig gamer omver te blazen. De Fransozen van Dontnod Entertainment zijn misschien niet zo ervaren als de genre-grondleggers van Telltale Games, maar ze kunnen minstens zulke harden klappen uitdelen in de storytelling. Recht in mijn gezicht ook. Très lekker.

Episode 4: The Dark Room pakt de draad direct op waar Episode 3 (pijnlijk genoeg) afsloot. Maar, ditmaal volgen de lastige keuzes elkaar sneller op en lijken puzzels en vraagstukken daadwerkelijk voorzien van een extra dimensie in moeilijkheid. Weg met dat continue bouwen van de sfeer en regelrecht door met de veelverwachte mindfucks. In voorgaande delen leken consequenties en de antwoorden op vragen nog relatief simpel en voorspelbaar, maar in deze aflevering is daar minder sprake van. Episode 4 pakt uit met meer schokkende onthullingen en lastigere sequenties aan keuzes en antwoorden. Als altijd is er de mogelijkheid om met Max de tijd een aantal stappen terug te draaien, maar steeds vaker zit de consequentie in een klein, onverwacht hoekje. Wie even niet oplet, verdraait mogelijk onverantwoord het heden, de toekomst of het verleden. Life is Strange leert je nadenken over alles wat je wel en niet doet binnen de grenzen van het spel. En ook die zijn soms net wat ruimer dan je zou denken.

Happen naar lucht

Het is echter niet het verhoogde gameplay-tempo of de lastigere puzzelstukken waarmee The Dark Room je omver weet te blazen. Het zijn uiteraard welkome toevoegingen voor de diepgang van het geheel, maar de echte knaller is toch de aanwezigheid van een sterke plottwist in het rap ontrafelende verhaal. Een oplettende gamer kan deze nieuwe cliffhanger mogelijk nét voor de onthulling nog ergens verwachten, maar desalniettemin blijft de twist een machtige klap. In mijn geval had ik net voor die cruciale onthulling de mogelijkheid van deze onwaarschijnlijke uitkomst doorgenomen in mijn hoofd, maar deze hypothese uiteindelijk toch weer verworpen. “Nee, dat lijkt me toch stug.” Tien minuten later projecteerde mijn ongelijk levensgroot op het scherm, gevolgd door een onverklaarbare snak naar lucht; mijn pupillen groter dan die van een vrijdenkende hippie op Woodstock.

Imperfect als een pubergezicht

Toch blijft Life is Strange ook rijk aan (lichte) teleurstellingen. Het verhaal is weliswaar origineel en goed doordacht en het gevoel voor het maken van keuzes en consequenties voor jezelf is fantastisch, maar de formule is niet perfect. Her en der keren sommige thema’s net iets té verwacht terug en niet alle stemacteurs weten hun zinnen even overtuigend te leveren. Op zich geen doodzondes, maar vaak weten aanvaringen met deze minder mooie aspecten van Life is Strange je toch weer uit die heerlijke vibe te sleuren. Ben je net in vervoering door het mysterieuze verhaal, praat je per ongeluk weer met een puberende stemacteur die zijn ‘enthousiaste’ zinnen brengt als een tot op het bot verveelde begrafenisondernemer. Oneindig jammer van al die opgebouwde sfeer, die zo in één klap te pletter stort. Om nog maar niet te spreken over de immer scheve lip-syncing, waar spelers van de serie inmiddels een stevige immuniteit voor gekweekt moeten hebben.

Daarnaast wordt met deze vierde aflevering ook duidelijk dat dingen niet zijn zoals ze lijken, maar dat je daar van te voren niks aan kunt doen. In een tweede speelsessie van de game, zul je merken dat het spel jouw en Max daadwerkelijk bepaalde kanten opstuurt, die je simpelweg niet kunt voorkomen of veranderen, hoe ernstig je het ook probeert. Voor een eerste keer zal dit niemand hinderen met het genieten van de game, maar het is jammer om te ontdekken dat Dontnod niet vooruit heeft gedacht en spelers ook een leuke, alternatieve speelsessie kan bieden. Hierdoor forceert het spel je om een bepaalde speelstijl aan te nemen en aan te houden, in plaats van te experimenteren met Max en de interacties om haar heen. Een miniem detail, maar voor een verhalende game-serie toch zeker een gemis.

Conclusie

Na het spelen van vorige aflevering van Life is Strange zag ik potentie voor een kleine culthit in wording, maar inmiddels is het klaar als een klontje: dit ís een culthit. Gamers met een voorliefde voor een goed verhaal kunnen hun hart niet op met deze experimentele nieuwe serie. De game gooit mysterie, een eigen sfeer, gepast drama en een aantal lekkere mindfucks naar de speler en ik kan niet anders dan dat toejuichen. Weliswaar zijn er hier en daar nog wat oneffenheden die je uit de mooie sfeer kunnen trekken, maar de kern van Life is Strange is overtuigend genoeg. Laat dat slotstuk dus maar komen, mijn lichaam is er klaar voor. Hoop ik…