Mirror’s Edge Catalyst

Ik ben van nature niet bepaald sportief aangelegd. Lenige bewegingen zijn niet voor mij weggelegd, van lang rennen word ik moe en aan acrobatische sprongen zal ik me al helemaal niet wagen. Gelukkig zijn er games. Die laten me ervaren hoe het is om wél een afgetrainde, lenige atleet te zijn. Als er één game is die dat ons gevoel laat ervaren, is het wel Mirror’s Edge. Deze titel kon in 2008 dan ook al snel op een trouwe fanbase rekenen, maar helaas bleef een groot commercieel succes uit en ook veel recensenten waren kritisch. Het leek erop dat Faith dood en begraven was, maar afgelopen E3 vertoonde deze sexy freerunner gelukkig weer een teken van leven in Mirror’s Edge Catalyst.

Nieuw begin

“Een nieuw begin voor Mirror’s Edge.” Zo omschreef de dame van DICE haar nieuwste creatie zelf. Met Catalyst wil DICE trouw blijven aan het origineel, maar tegelijkertijd moet de game een sterkere basis krijgen. Hoewel de originele Mirror’s Edge bol stond van de vette ideeën en veelbelovende concepten, bleef de game soms steken in goede bedoelingen. Het was vaak niet duidelijk waar je naartoe moest en ook Faith deed soms dingen die je helemaal niet wilde. Dat maakte een game die eigenlijk zou moeten draaien om de hypnotiserende flow bij vlagen frustrerend, wat nog steeds ontzettend zonde is. Gelukkig lijken deze frustraties in Catalyst verleden tijd te zijn.

“Flow” is dan ook het toverwoord in Catalyst. Door constant in beweging te blijven raak je in deze flow en zolang je blijft rennen, ben je veilig. Je vijanden zullen er echter alles aan doen om je te stoppen en ook de verschillende obstakels die je tegenkomt in de omgeving, kunnen ervoor zorgen dat je vloeiende freerunning-kunsten ruw onderbroken worden. Het is dus zaak om constant te blijven rennen en gelukkig heeft DICE enkele veranderingen doorgevoerd die dit een stuk makkelijker maken.

Vandaag is rood

Een even kleine als belangrijke verbetering is dat DICE nu duidelijker heeft aangegeven waar je naartoe moet. Net als in de vorige game zijn beklimbare objecten rood gekleurd, maar door een betere afstemming en detectie zal het niet langer voorkomen dat de objecten pas op het laatste moment in je gezichtsveld springen. Wanneer je een vooraf vastgelegd parcours moet volgen, bijvoorbeeld tijdens een race of achtervolging, staat bovendien op het object de knop aangegeven waarop je moet drukken om erlangs te komen. Dit is op zo’n gestileerde wijze gedaan dat het nooit afbreuk doet aan de ervaring en tegelijkertijd leert het je, vooral in het begin, spelenderwijs omgaan met de besturing.

Die besturing is overigens grotendeels onveranderd gebleven en dat is allesbehalve een straf, want het knoppenschema is even eenvoudig als intuïtief. Met de onderste linker trigger voer je bewegingen uit met de onderkant van je lichaam (zoals rollen en glijden), met de bovenste trigger gebruik je jouw bovenste helft en beklim je bijvoorbeeld muren of spring je over objecten heen. Het voelt ontzettend natuurlijk aan en je zult je na enkele minuten spelen al als een vis in het water voelen.

Hoewel de besturing dus grotendeels onveranderd is gebleven, is de spelwereld volledig op de schop gegaan. Niet langer ren je in relatief lineaire omgevingen waar je een vooraf uitgestippelde route volgt: Catalyst is een open wereld-game in hart en nieren. Je kunt vrij rondrennen door de stad Glass en daar zijn flink wat zijmissies te vinden. Het enige nadeel dat ik tot nu toe ondervond, is dat de zijmissies nogal generiek zijn. DICE verdeelt ze onder in drie typen: races, billboards (propagandaborden die je moet hacken om zo jouw boodschap te tonen) en delivery-missies, waarin je een item naar een bepaalde locatie moet brengen en onderweg alle vijanden dient te verslaan. Het zijn allemaal dingen die we al honderden keren hebben gedaan in andere games en dat is jammer, want de unieke gameplay van Mirror’s Edge biedt juist perfecte kansen voor specialere missies. Hopelijk gaat DICE nog eens goed rond te tekentafel zitten.

Voorlopige conclusie

Mirror’s Edge is terug en alleen dat al is genoeg reden om een gat in de lucht te springen. Gelukkig blijkt ook nog eens dat DICE zich er allesbehalve makkelijk vanaf maakt, want Catalyst lijkt in alle opzichten de game te worden die zijn voorganger eigenlijk had moeten zijn. Het freerunnen werkt beter dan ooit tevoren, frustraties zijn verleden tijd en de open wereld leent zich perfect voor de freerunning-gameplay waar de franchise om bekendstaat. Mocht DICE straks ook nog met uniekere zijmissies op de proppen komen, dan gaat Faith straks wederom een plekje in de harten van vele gamers veroveren.