Mirror’s Edge Catalyst

Toen ik in 2008 vroegtijdig Mirror’s Edge mocht spelen, was ik hyped en de game was dan ook heerlijk. Een vervolg leek onvermijdelijk, gezien de lovende pers, maar de verkopen waren niet heel erg om over naar huis te schrijven. Mirror’s Edge werd een culthit en steeds meer fans verzamelden zich om zich uit te roepen voor een nieuw deel. Maar zou DICE niet bezwijken onder de druk, om na acht jaar aan te komen met Mirror’s Edge Catalyst? Faith is terug, al verklap ik vast dat het niet haar beste comeback is.

Glazige wereld

In Mirror’s Edge Catalyst keer je met Faith Connors terug in de wereld van Glass, een uitermate klinische en gepolijste stad. Faith krijgt na jaren haar vrijheid terug die je zult gaan gebruiken tegen het ogenschijnlijke utopie dat de stad pretendeert te zijn. De mannen in pakken houden de boel strak aan het lijntje waardoor het dictatoriale ‘The Conglomerate’ de macht in handen houdt. Rijkdom is status, maar het systeem is corrupt waardoor, je raadt het al, de rijken alsmaar rijker worden en de armen steeds armer. De geringe groep rijken zorgen voor een stad die esthetisch oogt, maar van binnen verrot is. Een clan aan Runners zal dit – in feite dystopische – bolwerk dus van binnen moeten vernietigen.

De controlerende regering gaat ver en zo worden de bewoners in twee klassen verdeeld, de loCaste, ofwel de armen en hiCaste, de rijken. Communicatie gaat via beatLinks en gridLinks, een geavanceerd systeem dat dus behoorlijk gecontroleerd wordt. Verder wordt er gegooid met jargon als Greylanders en eXecs, maar veel wijzer word je er niet van. Hoe klinisch en glazig Glass eruitziet, zo leeg is het verhaal. Kijkend naar de eerste Mirror’s Edge, waar een narratief bijzaak en geen probleem was door de unieke gameplay-mechanieken, namelijk het freerunnen in first-person. Diverse matig uitgewerkte elementen schoven door naar de achtergrond, omdat het bewegen in de stad zo fijn aanvoelde en een bepaalde vrijheid gaf. Dit excuus mag in Catalyst niet gebruikt worden, want het concept is nauwelijks vernieuwd, niet verbeterd en het verhaal is oppervlakkig en in dunne lijnen te vinden.

Het is moeilijk voor te stellen dat zelfs het verhaal van de eerste game nog beter in elkaar zat dan van deze sequel/reboot. Losse delen zijn het die nergens echt aan elkaar worden genaaid, maar vooralsnog uit elkaar gereten blijven en je continu afzonderlijke missies aan het spelen bent, zonder het besef van een concreet doel. De ideeën van Mirror’s Edge, het opgebouwde Glass, de setting waarin het zich afspeelt, de kloof tussen arm en rijk en de controles van een corrupt metropool, het is ideaal om er een grandioos verhalend epos van te maken. De samenleving die verder uit elkaar dreigt te vallen, de minder bedeelden die in opstand komen met Faith en de andere Runners aan het roer, de totale (deels digitale) anarchie die eruit voort kan komen en een wonderschone stad die zich ook van binnen bevrijdt van de stropdassen. Het is DICE niet gegund hier een diepgaande missie van te creëren, maar juist een stilstaande maatschappij waarin je eigenlijk niet concreet kan maken waar je het voor doet.

Hoofd- en bijzaken

Door de losse missiestructuur krijg je na korte tijd al verscheidene zijmissies, die verdeeld zijn over de map van Glass die in een top down view mooi tot zijn recht komt. Collectables alsmede chips die je uit elektronica op daken en in gebouwen moet stelen, met Dash-runs die een tijdslimiet inschakelen zorgen voor afwisseling. Echter, zowel de hoofdmissies als de zijmissies voelen na een tijdje al repetitief aan en doordat het verhaal een matige inbreng heeft, voelt Mirror’s Edge Catalyst nergens echt als een geheel. Er is veel te doen, maar Glass is ook weer niet zo groot dat elke missie fris en vernieuwend aanvoelt. Backtracken is een veelvoorkomend onderdeel en zo lijken de parkoers vrij veel op elkaar. Personages worden nauwelijks uitgewerkt en hebben geen persoonlijkheid, de zijmissies geven daar geen aanvulling aan, net als de onderbelichte thema’s. Zodoende voelen de opdrachten die je uitvoert niet als een gevecht tegen corruptie en boze zakenmensen.

Run, Faith, Run!

Ik weet ook wel dat Mirror’s Edge draait om de gameplay die in het eerste deel zo sterk en uniek aanvoelde, met wat gebreken. Prima, laten we het verhaal even achterwege en wat blijft er dan over? Een aantal vernieuwingen in het freerunnen. Na zo’n lange tijd kwijl je in het begin toch weer even als je de enorme stad op vele facetten mag bewandelen. Faith is in Catalyst wel haar vaardigheden verleerd, die je middels een skill tree op kunt vijzelen. Leuk bedacht, om niet meteen de perfecte Runner te zijn als uit deel één. Je zult wallruns, koprollen, extra technieken in vuistgevechten en extra health moeten vrijspelen door verdiende punten. Deze vaardigheden weet je vrij vlug te vergaren, maar het is een leuke toevoeging om iedere keer iets nieuws te leren en beter te kunnen freerunnen in de stad.

Als je dus niet de focus legt op een memorabel verhaal, perfectioneer dan tenminste je gameplay-mechanieken, zou je denken. Maar helaas, door het freerunnen uitgebreider te maken en je meer mogelijkheden te geven, zoals een liaan waar je mee kunt slingeren, lijkt er amper verbetering in te zitten. Soms voelt het zelfs als een achteruitgang als Faith de zoveelste sprong mist, in plaats van de regenpijp vastpakt er langs springt en een dodelijke Leap of Faith weet te maken of zelfs tijdens een hectische achtervolging een hoger gelegen platform bereiken onmogelijk lijkt door de stroeve bewegingen. Ja, Faith is er in die jaren niet soepeler op geworden en zulke kanttekeningen in de gameplay zorgen toch voor irritatie. De game draait om snelheid, ontsnappen, freerunnen in de puurste vorm waarbij je actie na actie in moet zetten om naar de vrijheid te rennen. Zeker bij missies die ook nog eens een timer hebben die afloopt, deze maken het er niet beter op.

Vuisten en voetenwerk

Daarbij komt dat vooral de combat niet aan te raden is. Beter gezegd is dan het freerunnen het paradepaardje in de game, want het vechten voelt statisch, totaal niet vloeiend en zelfs ongeïnspireerd. Gedurende Catalyst leer je vaardigheden die je tijdens het rennen de combat vloeiend laat uitvoeren en je met een schop na een wallrun weer met alle passie door laat rennen. Dit zijn lekkere momenten als dit soort combat achter elkaar lukt, en je ook variatie toepast in je freerunnende gevechten. Echter, je zult ook communicatiepalen uit moeten schakelen waar het beveiligingspersoneel van securitybedrijf K-Sec je opwacht. Deze wachters zijn de vijand gedurende Catalyst, die bij de eerdergenoemde palen onvermijdelijk zijn om tegen te vechten. Maar als er vijf man op een vrij krap dak tegen je staan te knokken, is de vloeiende combat nergens te bekennen. Met de paar knoppen die je gebruikt om stoten en schoppen uit te delen, geef je voornamelijk krampachtige en houterige klappen. Er zijn nauwelijks combo’s te maken, dus de combat die te vermijden is, vermijd je ook het liefst.

Conclusie

De cult achter Mirror’s Edge gaf een druk voor DICE die het waarschijnlijk niet aan kon, of Catalyst werd even tussen de Battlefields en Star Wars: Battlefront door ontwikkeld. Potentie heeft het, maar mist op vele vlakken de passie die in het eerste deel wel gestoken leek te zijn. Geen diepgaand verhaal met personages die geen persoonlijkheid krijgen, oké, kunnen we mee leven. Echter, de missiestructuur voelt zo losjes en de hoofd- en zijmissies verbinden de rode draad niet, waardoor je amper het idee hebt waar je het voor doet. De setting, de stad, de mogelijkheden voor een anarchie zijn eindeloos, maar het is oneindig zonde dat deze ideeën niet zijn benut. Als de gameplay-mechanieken dan maar geperfectioneerd zijn, kan het de game nog redden. Enigszins, want het freerunnen bevat nog steeds haken en ogen en hoewel de vernieuwingen tof zijn verzonnen, voelt het niet genoeg om in de buurt te komen van het unieke gevoel van destijds. Hoewel je dan met één oog passievolle runs kunt maken en de stad een schitterend uitzicht kent, maken de houterige combat en het gemis in diverse content van het klinische Glass een koude omgeving. Nee, de potentie die Mirror’s Edge heeft, het succes dat de franchise verdient, heeft het met Catalyst niet bereikt.