Life is Strange – Episode 3: Chaos Theory

Life is Strange, mensen: probeer het eens als je een andere insteek zoekt op verhalen in games. Even geen prinses om te redden of de wereld te verlossen van corrupte robots, doemmachines of superslechteriken. Nee, dit is een tienerdrama vol verwarring, psychedelische krachten en een geheel eigen sfeertje. De eerder behandelde Episode 1: Chrysalis en Episode 2: Out of Time startten enigszins timide, maar blijken nu beide gediend te hebben als opbouw naar de grotere dingen die te gebeuren staan in Episode 3: Chaos Theory. Is deze opvallende verhalende serie eindelijk toe aan wat heerlijke mindfucks? Het lijkt er nu toch van te komen…

Laat de chaos beginnen!

Ook Episode 3 hervat het verhaal van Life is Strange waar de vorige aflevering ten einde liep. De niet te voorkomen tragedie van ‘gisteren’ heeft niet alleen veel invloed op de gemoedstoestand van protagoniste Max, maar zet ook weer legio nieuwe gebeurtenissen en mysteries in actie. Haar wat teruggetrokken gedrag lijkt nu ook eindelijk wat meer op zijn plek, al begint Max langzaam maar zeker ook wat assertiever te worden. Samen met de alternatieve en bijzonder droge sidekick Chloe, besluit onze heldin nu echt op onderzoek te gaan naar alle dingen die niet lijken te kloppen in het eens zo pittoreske dorpje Arcadia Bay. Bizarre klimaatomstandigheden, corrupte autoriteiten, agressieve aanvaringen met drugsdealers en puberale druktemakers: alles zou zo maar eens met elkaar verbonden kunnen zijn. De eerste twee afleveringen lieten dit idee hier en daar al doorschemeren, maar Chaos Theory ontrafelt significant meer van het algehele plot. De vaart zit erin.

Tegelijkertijd weet Life is Strange ook weer meer vraagstukken bij de speler neer te leggen. Het verhaal begint met ingang van Episode 3 eindelijk meer vaart te krijgen, maar geeft nooit plots een handvol geheimen vrij. Als speler zit je ten alle tijden middenin de mysteries, nooit heb je echt het idee het complete plaatje te kunnen zien. Er blijft een constante vorm van spanning, de drang om meer te ontdekken en verder te zoeken. Dit brengt op den duur ook meer raakvlak met de verwarde Max die, net als jij, geen idee heeft van wat er allemaal te gebeuren staat. Die onwetendheid blijkt vooral een klap in je gezicht richting het einde van Episode 3, waarin Max een nieuwe manier van haar tijdreiskrachten ontdekt. En die klap ga je voelen, geloof me…

Pittigere puzzels en knoeien met keuzes

Ook gameplay-gewijs is Episode 3 een vooruitgang op diens voorgangers. De puzzels en opdrachten worden interessanter en uitdagender en steeds meer schemeren de consequenties van je gemaakte keuzes door. Ook het maken van de optionele foto’s en her en der kleinere submissies oplossen is net een graad pittiger geworden, waardoor de game iets minder aanvoelt als een interactief verhaal en net wat meer als een volwaardige game met een moeilijkheidsgraad. Uiteindelijk kun je nog steeds niet zomaar alles in je verhaallijn beïnvloeden, maar de ‘vanilla’ verloop van het verhaal lijkt in ieder geval een spannendere kant op te gaan. Met mogelijk nog meer gekkigheid en mysteries in het verschiet.

Ook met slechts twee aflevering in het vooruitzicht lijkt de uiteindelijk end-game nog ver van ons verwijderd. De game legt continu nieuwe keuzes aan je voor, waarvan de uitkomst vaak nog net zo moeilijk te voorzien lijkt. Dat maakt het dat Life is Strange soms als iets compleet anders aanvoelt dan wat we kennen van games, iets minder voorspelbaar. Veelal is een game duidelijk voor je uitgestippeld, een eenduidige achtbaanrit voor de speler. Life is Strange pakt dat toch heel anders aan. Iets wat ik zeker kan waarderen, aangezien het daadwerkelijk nieuwe gevoelens tijdens het gamen bij me op wist te wekken. En ik ben daar ongetwijfeld niet de enige in.

Her en der zijn er weliswaar onontkoombare gebeurtenissen (het verhaal moet toch een kant op gaan), maar het voelt vaak alsof je daadwerkelijk geen idee hebt van wat je te gebeuren staat. Hoe het doorhakken van sommige knopen later op je pad uit kan pakken en of je daadwerkelijk de loop van het verhaal aan het veranderen bent. Mijn teller staat inmiddels op 317 gemaakte keuzes en van geen enkel van die keuzes is het mij duidelijk in hoeverre ze mijn uiteindelijke spelverloop aan zullen passen. En om eerlijk te zijn: dat voelt ook wel eens goed.

Kom maar lekker viben

Hoe vaak kan ik het benadrukken? Hoe vaak moet ik dit roepen in een podcast of op een stream? Dames en heren, begrijp me nou gewoon als ik zeg dat Life is Strange een regelrechte topper is als het aankomt op sfeer. De heerlijke indie-soundtrack, de prachtige lichteffecten en het oplettend oog voor detail in de omgevingen van Arcadia Bay, stuk voor stuk dragen deze elementen bij aan een onbeschrijfbaar lekkere vibe, ongezien in de game-industrie. Weliswaar blijft de technische afwerking en de belabberde lipsync een missertje, maar je vergeeft het de mesdames et messieurs van Dontnod meteen als je ziet waar ze wél toe in staat zijn. Life is Strange kan in alle rust een aantal fantastische beeldcomposities voorschotelen, perfect bijgestaan door muziek of juist een haast doodse stilte. Al met al draagt het bij aan een opslokkende ervaring die je echt even in een andere wereld doet wanen. En dat zonder miljoenen polygonen of een oververhitte processor. Chapeau, Fransozen!

Daarbij moet wel gezegd worden dat Episode 3 grotendeels gebruikmaakt van een aantal al bekende omgevingen uit de eerste twee delen. Nu wist dat mij weinig te boeien, maar het valt ergens wel op dat Episode 3 eigenlijk maar één compleet nieuwe omgeving voorschotelt. Absoluut geen schande, maar laten we alsjeblieft niet te veel in herhaling vallen met deze serie. Van mijn part mogen we in Episode 4 wat meer aan de slag in nog ongeziene locaties, die uiteraard weer gevuld zijn met hun eigen kenmerkende vibe en gevoel.

Conclusie

Mocht je nog twijfelen over het wel of niet beginnen aan Life is Strange, dan wil ik je bij deze op het hart drukken dat dit toch een culthit in wording betreft. De wat timide eerste twee afleveringen maakten vooral ruimte voor het neerzetten van de sfeer en een zekere world building, maar met Episode 3 lijkt de vaart van het verhaal pas echt gevonden. Het verloop van deze aflevering laat je gevoelens beleven die je zelden hebt gevoeld in games en blijft je continu overspoelen met interessante keuzes en een subliem gevoel voor sfeer en story-telling. Wegens die impactrijke vooruitgang heb ik het voorlopige cijfer van Life is Strange van een 8.0 opgeschroefd naar een 8.5, met de potentie om nog door te groeien tot een échte klassieker binnen het genre van episodische gameverhalen. De toekomst zal het ons leren. Of het verleden. Of nu? Ik heb geen idee meer en dat voelt ook wel weer eens lekker.

Mocht je dus nog op zoek zijn naar een game met een sterk verhaal en een bijzondere aanpak van het leveren van dat verhaal, dan is nu de tijd om in te stappen op Life is Strange. Deze verhalende serie heeft de potentie om je echt even te doen laten schrikken, glimlachen of een traantje weg te pinken. Haat het of houd ervan, maar deze underdog staat aan de top.