Life is Strange – Episode 2: Out of Time

Begin februari van dit jaar beten ontwikkelaar Dontnod en uitgever Square Enix het spits af van een gloednieuwe, episodische game. De eerste aflevering van het mysterieuze Life is Strange werd bij ons aardig ontvangen, zo bleek al uit de recensie van Episode 1: Chrysalis, al was een langdurige succesformule nog niet helemaal bewezen. Het tempo leek her en der nog loos, terwijl de insteek van de game bakken met potentie bleek te bevatten. Inmiddels staat Episode 2: Out of Time voor de deur en het is aan dit deel om te bewijzen dat Life is Strange echt iets doet met de consequenties van je keuzes. Vindt Life is Strange in dit tweede deel haar eigen tempo en originele twists?

“Yesterday was a crazy day”

In Episode 2 gaan we direct verder met onze protagoniste Max Caulfield, de ochtend volgend op de dag die je als speler in Episode 1 meegemaakt hebt. De verlegen Max is nog steeds in staat om de tijd terug te draaien, de uitbundige Chloe wil toch een keer bewijs zien van haar hervonden supervriendin en het schuchtere meisje Kate wordt nog steevast lastiggevallen op het campusterrein. Zo zijn er nog een dozijn bekende en nog onbekende personages die in dit deel tevoorschijn komen met hun eigen ontwikkelingsboog. Soms blijken ze mooie round characters, al maken sommige personages zich toch vuil aan hyperbolische stereotypes. Stuk voor stuk hebben ze daarentegen vaak ofwel relevante informatie om op te doen of een leuke keuze om voor te leggen aan onze begaafde Max.

Maar, nieuwe keuzes en personages terzijde, Episode 2 draait natuurlijk vooral om het zoeken naar consequenties. In Chrysalis hebben spelers namelijk al legio knopen mogen doorhakken die mogelijk de verloop van Life is Strange aan zouden kunnen passen, tot dusver veelal zonder duidelijke reactie van de game. Nu, met de verschijning van dit tweede deel, is het natuurlijk het moment suprême waarop de gevolgen van onze daden door mogen schemeren. Persoonlijk was ik zeker niet teleurgesteld in het verloop van mijn eigen verhaal. In grote en in kleine mate vind je in Episode 2 verwijzingen naar je handelingen uit de debuutaflevering. De bewaterde kamerplant leeft nog en mensen die je voorheen hebt laten stikken, laten weten niet content te zijn met jouw handelingen. Wat soms drastische gevolgen kan hebben.

Of de gebeurtenissen in de eerste twee afleveringen van Life is Strange daadwerkelijk impact zullen hebben op het einde van het gehele avontuur, dat moet nog maar moeten blijken in de drie komende episodes. Duidelijk is wel dat de consequenties langzaam maar zeker wat zwaarder beginnen te wegen en dat het tempo van het narratief wat opgeschroefd wordt. Spoilers zal ik netjes voor me houden, maar laten we zeggen dat Out of Time wat drastischere maatregelen neemt dan de timide debuutaflevering deed. Vooral wanneer blijkt dat Max’ krachten niet altijd voor haar klaarstaan en je eerste keuze dus ook meteen je laatste is…

Terug van weggeweest

Naast het opgekrikte tempo treedt Episode 2 van Life is Strange grotendeels in hetzelfde stramien als diens voorganger deed. Afgezien van een paar puzzels onder druk staat vooral rustige gameplay centraal in Out of Time. Samen met Max verken je omgevingen op zoek naar informatie, gespreksstof of potentiële gebeurtenissen om bij in te grijpen met je krachten. Deze soms vrij actie-arme vorm van gamen is nog immer niet voor iedere gamer weggelegd, maar voor die sfeer moet toch wat gezegd worden. Om weer terug te komen in een nieuw deel van Life is Strange voelt bijna als thuiskomen. Vertrouwd, warm.

De lekkere indie-soundtrack, de fotografische visuals en de prachtige aangezichten: Life is Strange draagt nog steeds een heerlijk sfeertje uit. Tel daarbij op dat ondertussen het verhaal wat meer vorm begint te krijgen en je met ingang van Episode 2 ook wat meer binding (of juist niet) gaat voelen met de verschillende personages die de game kent. Het deed me goed om te zien dat Life is Strange qua narratief goed doorpakt, maar tegelijkertijd die unieke ambiance van Chrysalis waarborgt. De hoop is dat Dontnod de komende drie aflevering die twee ook goed in balans weet te houden en qua spanningsboog goed doorzet, dan kunnen we straks pas echt spreken van een episodische culthit.

Oneffenheden blijven ook

Jammer is echter wel dat ook de technische mankementen uit het eerste deel in volle (on)glorie terugkeren in Out of Time. De lip-sync-animaties lopen steevast significant achter op de voice-acting, waardoor een scene serieus volgen af en toe in het geding raakt. Life is Strange leunt steeds meer op goed stemmenwerk en diepgaande gesprekken, waardoor de scheeflopende mond-animaties je nog wel eens uit de sfeer willen rukken. Enorm zonde natuurlijk, al helemaal als je bedenkt dat in de komende drie aflevering deze ruwe lipsync niet verholpen zal worden.

Conclusie

Persoonlijk vind ik het lastig om een concreet oordeel op Life is Strange te plakken. De eerste episode was, kort door de bocht, veelbelovend en in deze opvolger lijken al een boel meer beloftes waarheid te worden. Out of Time bewijst dat Life is Strange wel degelijk iets doet met de potentie van de formule, al is het mij ook nog volstrekt onduidelijk of Dontnod en Square Enix het hele project ook succesvol af kunnen ronden. Het tempo lijkt in ieder geval al wat meer gevonden en de game speelt nu al vrijuit met de consequenties van je daden. Nu moet het allemaal nog een tikkeltje harder gaan om echt meters te maken met Life is Strange. Meer plottwists, meer mysterie en nog meer harde keuzes met harde gevolgen. Laat maar komen!