Alien: Isolation

De naam Alien heeft een flinke tik gekregen dankzij het misbaksel Colonial Marines. Niet alleen werden grote beloftes niet waargemaakt, ook was de aanpak simpelweg fout. Als je kijkt naar de Alien-films, dan zit je niet naar Rambo in de ruimte te kijken. Het draait om overleven, spanning, creatief zijn, angsten doorstaan. Een shooter is dan ook zeker niet het soort game dat bij Alien past. Driewerf hulde dan ook voor de mannen en vrouwen van The Creative Assembly. Na vele tactische games in de Total War-serie mochten ze iets nieuws doen om de Alien-franchise een waardige game te geven. Het resultaat? Een pure survival-horrorgame om trots op te zijn.

Buitenaardse pleuris

Alien: Isolation speelt zich 15 jaar na de gebeurtenissen uit de eerste Alien-film af. Voor wie de films nog niet heeft gezien: doen! Sowieso een aanrader, maar er zit heel veel fanservice verwerkt in Alien: Isolation, waardoor het absoluut een meerwaarde is als je nog een beetje weet wat er in de eerste film is gebeurd.

De game plaatst je in de schoenen van Amanda Ripley, de dochter van de held uit de films, Ellen Ripley. Als Amanda op een dag te horen krijgt dat er materiaal is opgedoken dat mogelijk informatie bevat over haar moeder, besluit ze mee op reis te gaan. Aan boord van het ruimteschip Sevastopol zou namelijk een flight recorder zijn met cruciale informatie. Maar uiteraard breekt al snel de buitenaardse pleuris uit…

Spanning!

De film Alien is een duidelijk bron van inspiratie geweest voor The Creative Assembly. Met het horen van bekende namen als Ash, Dallas en Parker is de toon al snel gezet. En net als de film draait ook Isolation om spanning, en vooral het opbouwen van spanning. Het is absoluut niet de overbekende achtbaanrit die je in razend tempo naar het einde slingert. Je bent maar een eenvoudige vrouw, die alles uit de kast moet trekken om te overleven. Zelf op onderzoek uitgaan, voorwerpen vinden, interactie met de omgeving opzoeken, daar draait het om.

De gameplay van Alien: Isolation bestaan dan ook voor een groot deel uit het verkennen van locaties en het bedenken hoe je verder kunt komen. Zo stil mogelijk, want je bent natuurlijk niet alleen aan boord van de Sevastopol. Androids en andere overlevenden kom je regelmatig tegen, waarbij al snel duidelijk is dat het een kwestie van overleven en ieder voor zich is.

De onvoorspelbare grote dreiging

De grote, constante dreiging vormt natuurlijk de Alien zelf, de Xenomorph. Geen hordes buitenaardse wezens om mee af te rekenen, deze keer is er één ultieme angstfactor. Met je motion tracker kan je voorzichtig de omgeving scannen, om uit de dodelijke bek en klauwen van de Alien te blijven. Stealth is dus echt een must, want het minste geluid of een korte flits van je zaklamp kan een abrupt einde betekenen. Reken dan ook maar op veel trial and error, want doodgaan zal regelmatig gebeuren.

De Alien is onvoorspelbaar, wat zowel positief als negatief uitpakt. Positief is dat het zorgt voor een verrassingselement en het feit dat je daardoor nooit op de automatische piloot een locatie kunt overleven. De drie meter hoge, buitenaardse engerd kan op elk moment ineens vreselijk dicht in je buurt komen. Snel rennen naar een kluisje om je te verbergen, achteruit leunen en je adem zo lang mogelijk inhouden, zodat de Alien weer de ruimte verlaat en je op de bank je eigen hartslag weer onder de 150 kunt laten komen. Schrikken zal je namelijk regelmatig in de game!

Het negatieve van de onvoorspelbaarheid is dat je voor je gevoel soms onmogelijk snel gezien wordt. Je denkt veilig te schuilen onder een tafel, om vervolgens bruut gegrepen te worden. Het opslaan tijdens het spelen gebeurt niet met automatische checkpoints. Je moet handmatig een speciaal save station aan de muur activeren. Vergeet dit dus niet, want niets zo frustrerend als ineens een flink stuk opnieuw te moeten doen. De Alien is namelijk extreem krachtig en alleen met iets als een vlammenwerper of molotovcocktail kan je (tijdelijk) voor een afleiding zorgen. Afleiding, inderdaad, want het is eerder uitstel van executie als je niet maakt dat je weg komt.

De keerzijde

Met de spanning en vooral de spannende sfeer zit het dus wel goed. Ook het sublieme geluid en de visuele kwaliteit dragen daar aan bij. Hoewel de framerate tijdens tussenfilmpjes gek genoeg af en toe niet vloeiend leek, is Alien: Isolation visueel prima in orde. Lichteffecten zijn geweldig en omgevingen zien er top uit en zitten vol detail. Samen met een goede aanvulling van geluidseffecten en sfeermakende muziek, is de spanning regelmatig om te snijden. Met als gevolg een niet te vermijden schrikmoment en frequente hartverzakking op de bank.

Tot dusver vooral lof voor Isolation, maar ook deze game kent nog wat mindere punten. De speelduur, om te beginnen. Te kort? Nee, te lang! Het klinkt gek, want je bent makkelijk rond de 13 uur bezig met een enkele rit richting het einde en dat is in principe een heel mooi aantal. Toch slaat op den duur een beetje het repetitieve gevoel toe, ook omdat je nogal eens aan het backtracken bent door de Sevastopol. De momenten waarop je nog echt verrast wordt zijn dan wat beperkter en dat is jammer, want het doet een beetje afbreuk aan de ervaring. Een klein beetje.

Verder is er een Survivor Mode, naast het gewone verhaal. Hierin speel je een korte missie, inclusief een aantal doelstellingen. Probeer het zo snel mogelijk te volbrengen, terwijl je ook nog rekening moet houden met de Alien die op de loer ligt. Een pittige kluif dus, waarbij de Alien telkens weer ergens anders vandaan kan komen. Helaas is deze spelmodus beperkt tot 1 map en zijn nieuwe mappen straks alleen meer een optie als je betaalde DLC in huis haalt. Erg jammer, want dit voelt bijzonder karig.

Conclusie

Alien: Isolation kan met gemak de beste Alien-game ooit genoemd worden. De aanpak van The Creative Assembly is perfect, waarbij je geen Rambo bent maar een gewone vrouw die alles uit de kast moet halen om te overleven. De spanning is volop aanwezig, de dreiging van een Alien in de buurt is geweldig en audiovisueel heeft Isolation de zaakjes goed voor elkaar. De sfeer druipt er vanaf. Helaas valt de game op den duur wat in herhaling, waardoor de redelijk lange speelduur eerder een minpunt dan een pluspunt is. Ook is de onvoorspelbaarheid van de Alien af en toe best irritant te noemen en is de Survivor Mode met 1 speelbare map simpelweg karig.

Uiteindelijk zijn het drie relatief kleine minpunten tegenover drie hele dikke pluspunten. Sluit de gordijnen, gooi het volume omhoog, ga op in de wereld van Alien: Isolation en bereid je voor op veel schrikmomenten. Dit is de game geworden waar fans echt vrolijk (en bang) van kunnen worden.