Murasaki Baby

Onder je bed, in de kast of op zolder: in de belevenis van een kind kunnen monsters zich overal verschuilen. Het wordt normaal bevonden dat ons kroost dergelijke denkbeelden meedraagt, maar Murasaki Baby gaat nog een stapje verder met bizarheid. Als die game een representatieve weerspiegeling zou vormen van je peutertijd, dan is het des te mooier dat wij deze levensfase achter ons hebben mogen laten. Hoewel wij als volwassenen in Murasaki Baby een wereld kunnen verkennen door de ogen van een kind, waarschijnlijk met enige psychische problemen, rest de vraag of de game zelf wel een volwassen product te noemen is.

Een achtergrond is een andere wereld

In Murasaki Baby volg je een kleine peuter, gewapend met een paarse ballon, in haar zoektocht naar haar moeder. Door haar hand vast te pakken, neem je het kind mee en zult daarbij diverse obstakels dienen te overwinnen. Centraal hierin staat het verwisselen van de achtergrond, waarbij elke hiervan, met uitzondering van de standaard backdrop, gepaard gaat met unieke eigenschappen of je speciale vaardigheden biedt. Eén van de achtergronden verandert zo je ballon in steen, waardoor je ineens een stuk zwaarder kunt zijn, terwijl je met een andere bijvoorbeeld de zwaartekracht kunt doen veranderen.

Vegen op de Vita

De game vleit hierbij met de diverse functies die de PlayStation Vita biedt, door vrijwel allen de revue te laten passeren. De ‘baby’ neem je mee met het touchscreen van de voorkant, terwijl je de achtergronden verwisselt met die van de achterkant. Hoewel het idee van Murasaki Baby’s gameplay op papier leuk is, werkt het in de praktijk niet of is de uitwerking hoogstens matig te noemen. De besturing van het spel biedt namelijk meer frustratie dan voldoening. Je kunt het meisje bijvoorbeeld enkel doen bewegen door haar aan haar hand vast te houden, maar meer dan eens blijkt het ontzettend moeilijk om deze vast te pakken en dan loopt ze ook nog eens tergend langzaam. Wanneer ze snel moet doorlopen om gevaar te ontwijken, werkt dit beslist niet in je voordeel. Bovendien zit je door deze besturing vrijwel altijd met je hand over het scherm, waardoor je lang niet alles ziet.

Korte Burton

En dat terwijl dat juist hetgeen is waarvoor je de game wellicht wel een kans zou willen geven, want Murasaki Baby kenmerkt zichzelf dankzij diens unieke stijl. Als je een blik werpt op het design van de personages en de omgeving, dan is een vergelijking met het werk van Tim Burton namelijk niet vergezocht. Liefhebbers van bizarre, doch op een aparte manier toch charmante, beelden, komen met Murasaki Baby dan ook waarschijnlijk goed aan hun trekken.

Het probleem is alleen dat ze dat niet heel lang kunnen doen, want na een uurtje of twee ben je door het spelletje heen. Bovendien krijgen de puzzels door de korte speelduur helaas nooit de mogelijkheid om echt een niveau te bereiken. Waar er normaliter gesproken kan worden van een moeilijkheidscurve, is dat hier niet het geval. Voor ‘ach ja, zou had ik er nog niet over gedacht’-momenten ben je dan toch echt niet aan het goede adres bij Murasaki Baby.

Conclusie

Murasaki Baby is een game die eens te meer bewijst dat design boven gameplay vrijwel altijd matig uitpakt. De besturing werkt vaak niet naar behoren en de aanwezige puzzels bieden weinig voldoening, omdat deze weinig van je denkvermogen vragen. Hoewel de stijl van Murasaki Baby je wellicht kan bekoren, is een onvermijdelijke conclusie dat het spelen van het spel al met al dus eigenlijk net zo onvolmaakt, onvolwassen, is als het hoofdpersonage zelf.