Tales of Xillia 2

We waren vorig jaar nog redelijk positief over Tales of Xillia, hoewel deze niet wist uit te blinken. De kritiek luidde dat de Japanse RPG in de schaduw staat van andere delen in de reeks en ons daardoor niet echt onder de indruk bracht. Ondanks dat Tales of Xillia niet echt iets op uitzonderlijke wijze verbeterde of iets echt nieuws deed, was het zeker geen slecht spel. Nu kunnen we aan de slag met het directe vervolg en Tales of Xillia 2 brengt ons wél vernieuwing. Pakken deze nieuwe elementen echter wel goed uit?

Wereldvernietiger

Na de avonturen van Jude Mathis en Milla Maxwell en hun kompanen, lijkt het meeste gevaar in de wereld van Rieze Maxia geweken. Een jaar na de gebeurtenissen van Tales of Xillia, kaapt de terroristische organisatie Exodus echter een trein waar zowel Jude als de nieuwe protagonist Ludger Kresnik zich op bevinden. Wanneer deze kaping op ongunstige wijze eindigt in een catastrofale crash, belanden de hoofdpersonen van het tweede deel in het ziekenhuis en worden ze opgezadeld met een gigantische schuld (die Ludger op vreemde wijze helemaal alleen moet dragen). Mysteries dienen ontrafelt te worden en Ludger ontdekt een unieke kracht waarmee hij naar andere dimensies kan reizen.

Het is aan Ludger om het overschot aan zielen in de wereld te doen verminderen, aangezien de ‘echte’ wereld hierdoor dreigt te bezwijken. Het is daarom zaak om andere dimensies op te zoeken en te vernietigen. Hoewel dit gepaard zou behoren te gaan met morele bezwaren, wordt hier helaas slechts weinig focus op gelegd in Tales of Xillia 2. Hoewel Ludger namelijk feitelijk genocide aan het plegen is door andere werelden te vernietigen om zijn eigen te kunnen redden, lijken hier weinig mensen echt veel moeite te hebben. Bovendien gaan de dimensies gepaard gaat met herhaling; ze lijken enkel een excuus om je wederom dezelfde omgevingen voor te kunnen schotelen, al dan niet met een aangepast kleurenschema.

Limieten en traagheid

Hoewel het verhaal ook zeker zijn sterke punten heeft (de keuze aan het einde van de game is indrukwekkend zwaar), worden deze pas laat laten zien. De manier waarop het plot wordt voortgestuwd is echter een heel ander verhaal, namelijk een van de extreem goedkope soort. In plaats van dat je in een vrije wereld rondloopt, of dat je nieuwe omgevingen kunt verkennen op basis van gebeurtenissen in het verhaal, zul je in Tales of Xillia 2 verder komen door een schuld af te betalen. In het begin van de game krijg je een flinke rekening voor de kiezen en die zul je de rest van het spel beetje bij beetje aflossen. Om te voorkomen dat je wegrent van je verplichtingen, zijn er transportbarrières opgezet; naarmate je meer van je schuld aflost, zul je meer kunnen reizen.

Helaas is het niet alleen de manier waarop het verhaal wordt aangedreven een hekelpunt, ook de vaart van het verhaal wordt er dankzij de vele oninteressante sidequests uitgehaald. Om verder te kunnen dien je bijvoorbeeld fetch quests te volbrengen of een x aantal monsters van soort y om te leggen om het benodigde geld bijeen te sprokkelen, maar daardoor wordt een verhaal van zo’n twintig uur tot meer dan het dubbele opgerekt. Erg jammer om te zien dat een Tales-titel, een serie die dergelijke oninteressante missies juist veelal achterwege laat, zich met Xillia 2 ineens schuldig maakt aan een van de grote RPG-zondes.

Stomme protagonist

Andere aanpassingen aan de formule pakken helaas ook niet bijzonder goed uit. Bij Tales of Xillia 2 is de keuze gemaakt om de al niet bijster interessante hoofdrolspeler Ludger Kresnik nauwelijks gesproken lijnen mee te geven. Je krijgt in de game voortdurend keuzes voor de kiezen, maar de jongeman spreekt deze niet uit. Enkel korte woordjes of kreuntjes verlaten de mond van Ludger. Waarschijnlijk is de beslissing gemaakt om je beter in te kunnen leven in de jongeman, maar aangezien vrijwel elke dialoog hierdoor ongekend ongemakkelijk wordt, is dit niet een goede beslissing te noemen.

Lichtpuntje in de duisternis

Waar Tales of Xillia gelukkig wel punten mee scoort, zijn de gevechten. Zoals we gewend zijn van de reeks kunnen we in realtime tegenstanders bevechten en deze met speciale vaardigheden bewerken. Hoewel Tales of Xillia veelal voortborduurt op zijn voorganger, brengt de game ook een aantal interessante toevoegingen. Hoofdpersonage Ludger kan met een aantal verschillende wapens vechten, die je tijdens de gevechten zonder onderbrekingen kunt wisselen, maar nog belangrijker is dat de jongen een speciale vorm kan aannemen met extra krachten. De andere figuren lijken hierdoor wat onderbelicht, maar ook hiermee kun je zeker vermakelijk knokken.

Conclusie

Het doet pijn, maar Tales of Xillia 2 is gewoonweg moeilijk aan te raden. Hoewel het plot zeker potentie toont, lijken de dimensies en de onnodige oprekking van het plot vermoedens te bevestigen dat er met het tweede deel weinig tijd en/of geld was om een volwaardig nieuw Tales-deel te maken. Dat neemt niet weg dat er zeker lol uit Tales of Xillia 2 te halen valt, maar eerdere delen of andere rollenspellen zijn dan toch een logischer keuze.