Diablo III: Reaper of Souls

Jaimy en Jonah hebben zich de afgelopen week opgesloten in een donkere, vochtige kelder om eens flink aan de slag te gaan met Diablo III: Reaper of Souls. Na vele monsters, kerkers en DDOS-aanvallen overleefd te hebben, zijn ze eindelijk klaar om hun mening te delen. Weet Reaper of Souls nieuw leven in Diablo III te blazen? Met de nodige stellingen proberen de heren een antwoord op deze vraag te geven…

Stelling #1: “Reaper of Souls speelt totaal anders dan Diablo 3.”

Jonah: Ja, absoluut! Na een zeer grimmig openingsfilmpje, waarin de engel des doods de Black Soulstone in bezit neemt, is de sfeer direct te proeven. Diezelfde sfeer vertaalt zich in de gotische omgevingen, verhalen van subpersonages en ook de monsters. Een goed voorbeeld hiervan is de koning van Westmarch, de stad waarin het eerste gedeelte zich afspeelt, die in gevaar is. Ik voelde me ineens veel meer betrokken bij de gebeurtenissen dan voorheen, wat voor een ongekende immersie zorgde.

Daarnaast valt het echt te merken dat het vijfde hoofdstuk geïnspireerd is door de voorgaande hoofstukken en zelfs Diablo II. Ik wil natuurlijk niets verklappen, maar een zeker stuk voelde aan als de hel uit Diablo II, met zowel positieve als negatieve gevolgen. Toen we ineens overrompeld werden door vier verschillende elite-monsters schoot het ragequit-gehalte beduidend omhoog. Maar laten we wel wezen, dat is nou eenmaal hoe Diablo werkt en na een gevecht van een kwartier is die adrenalinestoot lekker hoor.

Jaimy: We stonden inderdaad te vloeken en te tieren, maar als die nieuwe bepantsering net beter is dan je laatste kan ik die glimlach niet onderdrukken. Ook ik was verrast door de nieuwe stijl die Reaper of Souls hier introduceert. Gotische omgevingen, het blauw-zwarte kleurenpalet, de epische muziek en de nieuwe monsters zorgden voor een reis die je niet snel meer zal vergeten. Qua gameplay ademt de game natuurlijk Diablo, maar voor mij voelde deze ervaring een stuk gepolijster aan, alsof er een frisse wind door de hel heen waaide.

Stelling #2: “De Crusader-klasse is gewoon een variant van de Barbarian.”

Jaimy: De Crusader-klasse is overduidelijk een ode aan de fans van oudere Diablo-delen. Hij slaat een brug tussen mêlee en afstandsaanvallen met een gevarieerde set aan skills. Oude rotten zullen dan ook blij zijn om te horen dat de Blessed Hammer-skill terug is van weggeweest. Natuurlijk is het makkelijk om te zeggen dat de Crusader veel weg lijkt te hebben van de bekende Barbarian, maar het feit dat de Crusader zich in de tank-rol kan verplaatsen, maakt zijn speelstijl totaal anders. Met zijn schild en wapen is de Crusader een kracht die niet snel onderschat moet worden. Zijn mogelijkheid om monsters te verblinden, te provoceren of te vertragen, maken hem dan ook de ideale teamvechter.

Naast een nieuwe klasse huisvest Reaper of Souls ook een verhoging van de algemene level cap. Zo is het nu mogelijk om je favoriete personage te levelen naar level 70. Dit geeft natuurlijk tal van nieuwe opties voor je hero, inclusief het kiezen van een vierde passieve skill. Ook zijn er voor de doorgewinterde spelers aanpassingen gemaakt in het Paragon-systeem. Deze is nu deels te levelen zonder een cap, wat betekent dat je jouw helden zo ver kunt uitbouwen als je zelf wil.

Jonah: Je hebt volledig gelijk, Jaimy. De Crusader-klasse vind ik zelfs toffer dan de Barbarian, juist vanwege de veelzijdigheid. Ondanks dat we allebei de nieuwe klasse speelden, waren we in staat om twee aparte builds te creëren die ook nog eens goed op elkaar aansloten. Terwijl jij voor extra genezing en andere oppeppers ging, voelde ik me trots op mijn tweehandige zwaard en de enorme kracht die ik daarmee had. Dat wil niet zeggen dat ik niet jaloers was op de belachelijke critical hits die jij vanaf het derde hoofdstuk begon uit te delen…

Stelling #3: “Er is een goede balans getroffen tussen loot en crafting.”

Jonah: Hèhè, het heeft Blizzard slechts twee jaar gekost, maar het is ze dan eindelijk gelukt om looten en craften leuk te maken. Het nieuwe systeem hiervoor, dat overigens met een patch voor iedereen beschikbaar is gemaakt, zorgt voor significant betere drops en maakt crafting tot level 70 zowat een verplichting. De verwijdering van de Auction House speelt hier natuurlijk ook een rol in, een beslissing die de game gered heeft op het laatste moment. Uiteindelijk hebben we een stuk of 40 legendaries gevonden en dat zijn er welgeteld 40 meer dan de voorgaande keer dat we Diablo getrotseerd hebben.

Sommigen zouden kunnen beweren dat dit de game te belonend maakt, maar dankzij de nieuwe moeilijkheidsgraden is dit echt niet het geval. Aparte monsterlevels zijn verwijderd, dankzij de eerder genoemde patch, en in plaats daarvan schalen de monsters nu mee tot en met level 70. We begonnen op de eerste moeilijkheidsgraad, maar binnen enkele minuten besloten we al om de één-na-laatste, Master, te pakken. Dientengevolge werd onze loot vele malen beter en ging het levelen ook stukken sneller. Tegen de tijd dat we halverwege het vijfde hoofdstuk waren, hadden we al level 70 bereikt.

Jaimy: Alhoewel de loot nu aanzienlijk beter is en schaalt naar je level, had ik wel een puntje van kritiek. De game laat je namelijk goed merken wanneer je ergens te sterk of te zwak voor bent. Zo waren er een aantal momenten in de game waarin we er door heen gingen als een heet mes door boter. Elite-monsters vielen bij bosjes neer en de loot werd alsmaar beter. Daarentegen zijn er ook momenten geweest waarin we huilend terug naar de basis moesten om onze strategie even te herzien. Gelukkig hebben we nooit hoeven grinden voor levels en verliep de rest van de game op precies de juiste moeilijkheidsgraad. Voor een game die uiteindelijk 50 uur kan duren, is dat an sich een prestatie. Hetzelfde kan gezegd worden over de crafting. Vaker zal je teruggrijpen naar loot, maar soms heb je de mogelijkheid een flinke sprong vooruit te maken met bepantsering of wapens die je kan maken bij de artisan.

Stelling #4: “We zullen in de toekomst nog een tweede uitbreiding krijgen.”

Jaimy: Dat betwijfel ik. Hoe graag ik het ook zou willen om mezelf weer 50 uur op te sluiten met mijn grote vriend hier, lijkt Reaper of Souls de afsluiting van Diablo III. Daarentegen roept het einde wel op naar een Diablo IV. Zonder teveel te verklappen. moet ik wel zeggen dat ik het verhaal magertjes vond. Het ontbrak aan een motief, voelde soms repetitief aan en had de gewoonte om zich bepaalde aspecten makkelijk afhandig te maken. Dit, wat wat mij betreft in schril contrast staat met het hoofdverhaal, haalt je echter niet uit de beleving. Uiteindelijk wil je gewoon looten en alles en iedereen tot moes slaan! Wie heeft daar nou een verhaal voor nodig?

Jonah: Ik begrijp waar je vandaan komt, maar het in elkaar rammen van een uit de kluiten gewassen baas voelt anders aan wanneer je een goede reden hebt. Daarom ben ik het ook helemaal met je eens wat betreft het motief. Diablo III gaf mij een verdraaid goede reden om de gelijknamige duivel af te maken, terwijl Reaper of Souls weinig moeite doet voor Malthael, de eerder genoemde engel des doods. Af en toe een schim van hem plaatsen en deze bij wijze van “Boe!” laten roepen, is niet voldoende motivatie voor mij. Om die reden verwacht ik geen tweede uitbreiding, want het verhaal voelde hier al een tikkeltje geforceerd aan. Het einde, waarin Tyreal hint naar een zeker vervolg, zet me echter wel aan het denken.

Stelling #5: “Reaper of Souls is wat Diablo III bij de launch had moeten zijn.”

Jonah: Daar is geen twijfel over mogelijk en hoewel ik dat goed bedoel, laat Reaper of Souls toch een zurige nasmaak achter. Ik heb het gevoel dat dit hoofdstuk, inclusief de nieuwe artisan, eerst verwerkt zou worden in Diablo III, maar naderhand gesplitst is. Er zijn namelijk queesten te vinden in Reaper of Souls waarnaar indertijd verwezen is in Diablo III. Desondanks kan ik niet ontkennen dat Diablo III, inclusief de uitbreiding, aanvoelt als de ultieme Diablo-ervaring. Met de roze bril op kan ik gemakkelijk zeggen dat Diablo II nog steeds de betere game is, maar Blizzard heeft dusdanig staan polijsten dat Diablo III eindelijk een glinsterende diamant is.

Jaimy: Diablo III voelt nu eindelijk aan als de edelsteen die we twee jaar geleden eigenlijk hadden moeten ontvangen. Losse eindjes zijn met behulp van nieuwe queesten opgelost en de game voelt meer aan als een geheel. Irritatiepuntjes zijn verwijderd (Auction House, iemand?!) en de game start in ieder geval meteen op (ja, ik kijk naar jou, Error 37). Dus is Diablo III nu wat het moest zijn bij launch? Een volmondig ‘ja’ volstaat.

Stelling #6: “Er is niet voldoende content om de prijs te rechtvaardigen.”

Jaimy: Het ligt er totaal aan wat voor Diablo-speler je bent. Wil je lekker vertrouwd verder gaan met je oude held, 10 levels verder looten en het verhaal beleven? Dan zou het zomaar kunnen zijn dat je het gevoel hebt dat de game wat magertjes is. Mocht je er daarentegen voor kiezen om van begin af aan met de Crusader te starten, dan staat je een geweldige ervaring te wachten die maar weinig concurrenten binnen het genre kunnen evenaren. Mocht je daarna toch nog een leeg gevoel van binnen hebben, wat me sterk lijkt, dan is er altijd nog de nieuwe Adventure-modus.

Jonah: Uiteindelijk is er genoeg content te vinden voor iedereen hoor. De nieuwe modus die je noemt, waarin je eerder voltooide queesten en zogeheten Nephalem rifts kan doen, is een erg leuke toevoeging. Al met al verwacht ik zo’n 100 uur aan de game kwijt te zijn, puur vanwege de uitbreiding. Voor drie tientjes is Reaper of Souls al op te pikken en als ik terugdenk aan het immense plezier dat ik heb gehad, dan is elke stuiver het wel waard hoor. Als je op een gegeven moment weddenschappen aflegt met elkaar omtrent het vinden van de eerste legendary in een kerker, dan weet je dat je een goede tijd aan het beleven bent. Vooral als je bij het roepen van “Legendary!” ineens twee stuks uit een kist verkrijgt en vervolgens uit je stoel valt van het vloeken op elkaar en het lachen.

Conclusie

Jonah: Reaper of Souls is Blizzard’s poging om de belabberde launch van Diablo III goed te maken en dat is grotendeels gelukt. Het verhaal valt een tikkeltje tegen en de hoeveelheid nieuwe content kan tegenvallen, maar het aantal uren en de hoeveelheid plezier die geboden worden, zijn onmiskenbaar. Als je dus op zoek bent naar een paar maanden extra vermaak, dan biedt Reaper of Souls precies dat. Als Blizzard nu nog even die verdraaide PvP-modus kan implementeren, dan kan Diablo III de stellingkast in als een ware klassieker.

Jaimy: Diablo III: Reaper of Souls doet iets waar heel veel ontwikkelaars zich niet meer aan durven te wagen. Dat is een goede dungeon crawler maken die niet alleen leuk is om te spelen, maar die ook qua balans en afwerking een pluim verdient. Als nostalgische gamer vind ik het dan ook enorm jammer dat er weinig games in dit genre uitkomen. Maar dat Diablo III: Reaper of Souls me weer doet geloven alsof we in 2001 zitten, zegt wat mij betreft genoeg. Nu inderdaad nog een goed werkende PvP-modus en dan kan ik die critical hits een keer op Jonah uitproberen. Lachen wordt dat.