South Park: The Stick of Truth

Transformers (g1), G.I. Joe, M.A.S.K, dit waren de tekenfilms die mijn kinderhart sneller deden kloppen. Hoewel ik met name eerstgenoemde nog steeds zeer hoog aansla, zijn dit allen tekenfilms die, zoals vele soortgenoten, na amper een handjevol seizoenen van de buis verdwenen. Slechts een enkele keer komt het voor dat een cartoon het langer volhoudt en dat het daadwerkelijk verschillende generaties aan zich weet te binden. Het absurdistische en vulgaire South Park van Trey Parker en Matt Stone is zo’n uitzondering. Misschien omdat deze serie, net zoals bijvoorbeeld The Simpsons, ook volwassenen aan zich weet te binden en jonge fans op hun beurt met de serie meegroeien. Fans van het eerste uur hebben menig celeb en actualiteit over de jaren door Trey en Matt geparodieerd zien worden. Denk aan de enorme Godzilla in de vorm van Barbara Streisand, Jennifer Lopez de vingerpop, Tom Cruise en R. Kelly in de kast en natuurlijk World of Warcraft. Hoe het ook zij, South Park laat me vanaf de eerste aflevering zeventien jaar geleden nog steeds bij vlagen lachen van vreugde.

Zo sterk als South Park als serie is, zo slecht waren tot nu toe de afgeleide games. Ik zie mezelf nog als een malloot sneeuwballen kegelen naar jammerende kalkoenen (South Park, 1998 ) of met een afzichtelijke kart in de ‘spooky vision’ van Saddam Hoessein over een evenzo afzichtelijke baan heen waggelen (South Park Rally, 2000). Toen South Park: The Stick of Truth in 2012 werd aangekondigd, overheerste bij mij enige scepsis. Toen de game keer op keer werd uitgesteld en uitgever THQ vervolgens ook nog eens op de fles ging, zakte mijn vertrouwen verder weg. Ubisoft zag de potentie in het project echter wel en pikte de game in 2013 op en een paar weken terug mocht ik zelf ervaren hoe een South Park-game anno 2014 speelt. Amper bekomen van de zeer vermakelijke hands-on-ervaring bij Comedy Central, kreeg ik afgelopen week de review-code van South Park: The Stick of Truth in mijn handen gedrukt.

Heibel om een stok

Zoals je wellicht in eerdere previews hebt kunnen lezen, draait het in South Park: The Stick of Truth allemaal om de strijd tussen mensen en elven met de Stick of Truth (een doodnormale stok) als stralend middelpunt. Je start als nieuweling in het beroemdste dorp van Colorado, wanneer je ouders de verhuisdozen net hebben uitgepakt en jou de straat op schoppen om vrienden te gaan maken. Je ontmoet al snel je eerste vriend en trekt naar Kupa Keep, het bolwerk van het menselijk ras, alwaar je door de grote tovenaar wordt gesommeerd om een klasse te kiezen en de fijne kneepjes van de vechtkunst wordt aangeleerd. Gevaar ligt echter op de loer: Kupa Keep wordt door elven aangevallen en de Stick of Truth wordt ontvreemd. Dit is het begin van een knotsgek avontuur, zoals enkel Trey Parker en Matt Stone kunnen bedenken.

Trey Parker en Matt Stone? Jazeker. De heren zijn verantwoordelijk voor het script en vrijwel alle stemmen, waardoor South Park: The Stick of Truth garant staat voor de absurde humor en grove grappen waar de serie om bekend staat. En de overeenkomsten stoppen niet hier: ontwikkelaar Obsidian heeft een game weten neer te zetten die je soms doet afvragen of je niet gewoon naar een heel lange South Park-aflevering zit te kijken. Van het voortbewegen van de karakters tot de contouren van South Park Elementary; de game ademt South Park en dat is in dit geval natuurlijk een cruciale factor die het staan of vallen van de game bepaalt.

Shalom!

Waar ik tijdens mijn hands-on-sessie met de Thief aan de haal ging, koos ik ditmaal voor de Jew; dan maar geen vriendjes met Cartman. Trey Parker en Matt Stone lieten zich al eens ontvallen dat games als The Elder Scrolls V: Skyrim, Paper Mario en The Legend of Zelda van grote invloed waren op de ontwikkeling van South Park: The Stick of Truth. Dit is enerzijds goed te merken aan de omvang: het hele dorp is te bewandelen en werkelijk in alle hoeken en gaten kom je bekende karakters tegen die een rol spelen in de main story of onderdeel uitmaken van een van de vele side quests. Anderzijds is het duidelijk merkbaar in de klassieke J-RPG-gameplay waar de game omheen is gebouwd. De basisprincipes worden in het begin van de game geïntroduceerd en gedurende het verhaal worden hier nieuwe elementen aan toegevoegd die telkens uitvoerig worden geïntroduceerd. Net als in Skyrim wordt je op een gegeven moment een heuse ‘Dragon Shout’ aangeleerd, met als kleine kanttekening dat je geen kracht van de draak, maar kracht van de ruft gebruikt. Soms moet je met bepaalde objecten uit de omgeving interacteren om verder te komen. Hier kunnen bijvoorbeeld je verschillende Dragon Shouts dan weer uitkomst bieden.

Ondanks het omvangrijke aanbod aan RPG-elementen gaat de gameplay nergens echt diep, wat enerzijds als een nadeel gezien kan worden voor de hardcore RPG-fans die gelouterd zijn door bijvoorbeeld de Final Fantasy-reeks. Anderzijds is het een voordeel voor South Park-fans die pas net aan het genre komen ruiken en die zullen dan ook merken dat ze relatief eenvoudig kunnen instappen.

Gecensureerde onderbroekenlol

Tijdens mijn eerdere speelsessie bij Comedy Central heb ik veel plezier gehad. Ik stelde mezelf toen echter al de vraag of de game ook op de langere termijn leuk blijft. Een eenduidig antwoord kan hier echter niet op gegeven worden, want zeker in het geval van South Park is deze ervaring natuurlijk zeer subjectief. Mijn persoonlijke ervaring is dat ik ook op de lange termijn veel plezier aan de game blijk te beleven. Ondanks het gegeven dat ik de nodige J-RPG’s onder de knoppen heb gehad, blijft de relatief lichte RPG-gameplay, mede door de toevoeging van nieuwe elementen, voor mij prima overeind. Ik merk echter ook dat ik de game niet te lang achter elkaar moet spelen, omdat de platvloerse poep- en pieshumor op een gegeven moment een beetje tegen kan gaan staan. Maar wanneer het geluid van een scheet na twee uur nog steeds een lach om je gezicht weet te toveren, dan weet je dat dit jouw game is. Ik kan na het doorspelen van South Park: The Stick of Truth dan ook voorzichtig concluderen dat het potentiële zwakke punt van de game vreemd genoeg binnen de serie zelf lijkt te liggen.

Ik vind het daarnaast een vreemde zaak dat consolebezitters in Europa (mede vanwege onze Oosterburen) een gecensureerde versie van de game krijgen, terwijl de V.S, op papier zeer preuts als het om de zeden gaat, met de ongecensureerde versie aan de haal kan. Op de pc schijnt de censuur niet actief te zijn, waardoor deze uitgave de voorkeur verdient boven de consoleversie. Hoewel de mate van censuur, ondanks het wegsnijden van een paar minuten aan materiaal, het verminderen van de hoeveelheid bloed en het ontbreken van Nazi-symbolen best meevalt, doet het toch wat afbreuk aan het totaal en dat is jammer. Ten slotte heeft de game (in ieder geval op de PlayStation 3) bij vlagen last van problemen met de framerate. Dit is vooral merkbaar wanneer er een nieuwe omgeving moet worden ingeladen, op zich niet zo vreemd, maar zo nu en dan een handjevol frames per seconde lijkt mij onnodig en werkt nogal storend.

Conclusie

Eigenlijk is het heel simpel: ben je South Park-fan van het eerste uur? Dan is South Park: The Stick of Truth de game waarop je hebt gewacht. Je speelt de hoofdrol in een nieuwe aflevering en het enorme aantal referenties dat de revue passeert, zal bij jou niet onopgemerkt blijven. Ben je niet erg bekend met South Park, maar hou je van platvloerse humor en draag je het J-RPG-genre een warm hart toe? Dan zou deze game je zomaar kunnen verrassen. Houd er wel rekening mee dat deze game vooral gemaakt is voor de South Park-fans, waardoor je de vele referenties aan allerlei afleveringen binnen het zeventienjarige oeuvre wellicht niet op waarde zal kunnen schatten. Is de humor van South Park echter niet aan jou besteed of vind je deze zelfs aanstootgevend? Het is een open deur, maar ik zeg het toch maar even: blijf dan vooral ver bij dit product vandaan.

Trey Parker en Matt Stone besloten zich eens met een ontwikkelproces te gaan bemoeien en het resultaat mag er wezen. De RPG-gameplay blijft dan misschien ietwat oppervlakkig en de overmaat aan onderbroekenlol kan sommigen na langdurige blootstelling wat tegen gaan staan, maar met South Park: The Stick of Truth verschijnt er eindelijk een game die de serie eer aandoet en dat werd na zeventien jaar toch wel tijd.