Strider

Wellicht klinkt de titel ‘Strider’ het gros van de gamers niet bekend in de oren. Niet gek ook, want ook ik was volledig onbekend met de titel voordat het previewschijfje op mijn deurmat viel. Strider stond gewoon niet op mijn radar en daardoor was ik volledig onbekend met de game. Ik geef het eerlijk toe. Zoiets overkomt zelfs de kundige redactie van GamersNET nog wel eens. Maar, geen zorgen, dacht ik bij mezelf, dan gaan we deze titel gewoon onderzoeken door er direct mee aan de slag te gaan. Dat laatste bleek al snel lastiger dan verwacht…

High-tech ninja’s. Nu jullie weer, piraten.

De ‘Strider’ die binnenkort in de winkelschappen zal liggen is een remake van het gelijknamige arcadespel uit 1989. De gamekast was een van de populairdere producten van Capcom, nog voordat Street Fighter II het bedrijf echt lanceerde. In deze pittige Japanse game neemt de speler de rol van Hiryu op zich, een zogenaamde Strider. De Striders zijn een groep van high-tech ninja’s die in de toekomst vechten met allerhande technologische snufjes en vlijmscherpe plasmazwaarden. Dit alles in slechts twee dimensies, gezien het originele Strider een sidescroller was, en deze remake trouw blijft aan die formule.

Maar goed, onze nobele Strider Hiryu krijgt de taak om een totalitair, dictatoriaal regime omver te werpen, in zijn eentje. Ninja’s zijn blijkbaar niet bepaald schoolvoorbeeld teamspelers. De speler moet met Hiryu door duizenden soldaten, robots en turrets klieven, om uiteindelijk de dictator genaamd ‘The Grandmaster’ te doden. Een gebruikelijke routine voor elke zichzelf respecterende high-tech ninja vandaag de dag.

Dank je, Wikipedia

Verrassing! Alle bovenstaande informatie over de game heb ik met de hulp van een aantal bronnensites samen moeten stellen, daar de game me niets vertelde over waar ik in godsnaam mee bezig was, ruim vier uur lang. Als speler word je plots in het spel gedropt, zonder enige vorm van duiding. Gedurende de tijd die ik de game uitprobeerde, was het mij continu onduidelijk wat me te doen stond, waarom en vooral ook hoe. Een tutorial voor de besturing ontbreekt grotendeels, er is geen sprake van een duidelijke storytelling en ook aan dialoog lijkt Strider weinig tijd te willen spenderen.

Natuurlijk zou het ontbreken van duiding een ode kunnen zijn aan de arcadehallen, waar men voor een paar dollar gewoon een uurtje speelplezier kocht, en geen uitgebreid verhaal of langdurige tutorial. Maar toch, anno 2014 wekt deze formule voornamelijk verwarring op. De fans van het origineel zullen ongetwijfeld waardering hebben voor de authenticiteit, maar op deze manier trekt Capcom geen nieuwe doelgroep aan. Tenzij er sprake is van een target audience dat graag een uurtje research doet alvorens aan de game te beginnen.

Frustraties alom

Toegegeven, hier en daar poogt de game de benodigde duiding te bieden. Zo wordt elke nieuwe power-up die je verzamelt, voorzien van een kleine handleiding hoe deze te gebruiken. Het probleem hier is echter dat alle tekst op het scherm zo nietig klein is, dat deze amper te lezen valt. Alle icoontjes van de drukknoppen zijn ook dezelfde kleur blauw, wat ook het ontdekken van de knoppencombinaties een tikkeltje moeilijker maakt. Overigens geldt dit leesprobleem ook voor de ondertiteling, waar deze überhaupt aanwezig is. Hier wil ik graag ook aan toevoegen dat ik deze previewcode van Strider heb getest op een beamer, en nee, mijn ogen werken nog prima.

Naast alle problemen met lettertypes en duiding wordt Strider ook nog eens geplaagd door een aantal andere obstakels. Waar ik dacht toch plezier te vinden in de echte gameplay van Strider, bleek het tegendeel waar. Meermaals verschenen vijanden of hele brokken omgevingen niet, werd ik aangereden door een plots verschenen trein of viel ik in afgronden doordat de camera erin faalde Hiryu te volgen. Natuurlijk, de previewcode van een game bevat wel vaker een aantal bugs, maar in het geval van Strider neemt het ernstige vormen aan. Zorgwekkende vormen. Om maar niet te spreken over de zorgwekkend lange laadtijden bij elke dood die ik Hiryu liet lijden.

Robot na robot

Wat Strider wel goed doet, is het ouderwetse arcade-gevoel dat de game weet over te brengen in de gameplay die niet gebugd is. In het rondzwaaien met Hiryu’s plasmazwaard is namelijk enorm lastig om goed te doen, maar het voelt heerlijk als het lukt. Alsmede het uitgebreide scala aan ninja-moves en gadgets die je kunt benutten. Het duurt dan ook een flinke tijd om de vele mogelijkheden vrij te spelen en ze te meesteren. Maar robot na robot stijlvol doorklieven, terwijl je van hot naar her springt, dat is een leuk presentje voor iedereen die de moeite wil nemen om het onder de knie te krijgen. Het zal vooral de fans van het origineel bekoren dat de moeilijkheidsgraad intact is gebleven.

Voorlopige conclusie

Capcom zal nog het een en ander moeten veranderen aan Strider om de formule ook speelbaar te maken voor spelers die onbekend zijn met het origineel. Momenteel lijkt de game zich vooral te richten op de fans van het Strider uit 1989, en ik vraag me af of die doelgroep nu nog winstgevend genoeg zal zijn om de game tot een succes te brengen. Daarbij moet wel gezegd worden dat, afgezien van alle bugs, Strider wel een erg leuke ervaring kan bieden voor gamers die geen nut zien voor uitgebreide storytelling en juist een lekker pittige, doch simplistische platformer zoeken. Het leven van een high-tech ninja lijkt immers zwaar te worden, maar misschien is het toch nog iets voor de gamer die zich juist zen voelt bij een uitdaging als deze.