Bij Apollo nog aan toe, wat zien de stoppels op mijn ruige Romeinse baard er toch machtig goed uit. En dat badhuis in de verte, het lijkt zo exotisch in dit zonl-WHOAH! Misschien moet ik me in het vervolg meer focussen op de drie barbaren die zich om mijn imposante Italiaanse postuur hebben gepositioneerd. Met lompe bewegingen proberen ze hun botte wapens in mijn ledematen te klieven, maar stuk voor stuk weer ik elke barbaarse uithaal af, al zoekend naar dat ene prachtige moment dat ik toe kan slaan. Opeens is daar een opening, de opening die ik zocht. Een steek, een trap, een klap van mijn schild en een handvol fatale zwaaien volgen elkaar prachtig op. Drie barbaren storten vervolgens langzaam ineen. Twee van hen missen een aantal ledematen, eentje zelfs het hoofd. Maar Neptunus zeg, wat is dat bloed mooi. En die arm die van de marmeren trap rolt dan! Mars zou trots zijn…
Onderuitgezakt en voldaan
Mars zou absoluut niet trots zijn met mij, daarentegen. Een halve dag had ik met de Xbox One te spenderen, en in die periode ben ik hoogstens twee keer opgestaan van de gamebank op het kantoor van GamersNET. Alleen op aandringen rees ik van mijn comfortabele zitplek. Ik was Ryse aan het spelen, een uur of vijf achtereenvolgend. Als een luie, gehypnotiseerde zak zat ik daar onderuitgezakt op de bank, barbaar na barbaar te doorklieven. En bij elke rake slag genoot ik meer en meer van het spelen van een ruige Romeinse soldaat.
Maar dat is juist de kracht van Ryse: Son of Rome: het gemak waarmee je de game speelt. Toegegeven, de game lijkt hier en daar wat simpeltjes over te komen, maar dat wist de pret voor mij niet te drukken. De flow van het spel is zonder meer heerlijk te noemen. De besturing spreekt voor zich en slechts een klein beetje verstand is van je vereist om ervoor te zorgen dat je de meeste situaties overleeft. Ja, ook doelloos ‘button mashen’ lijkt de klus vaak te klaren, maar de game straft je in zulke gevallen af door slechts een klein deel van de experience points uit te delen. De hoogste scores en de snelste punten scoor je door je aanvallen goed te timen en te pogen de langste, mooiste combo’s te maken. Het vergt niet enorm veel van je, maar het is vermakelijk en dat is wat een game hoort te zijn: puur vermaak.
Naast het vlotte genot van de wat simpele gameplay duwt Ryse ook continu een overdosis aan prachtige visuele taferelen in je oogdoppen. Genot voor het oog: eyecandy. De camera ‘pant’ van hot naar her, zonder dat er maar één hapering zit. Laadtijden zijn uitzonderingen en pop-ups heb ik vooralsnog niet aangetroffen. De camera vliegt zonder problemen over een intens slagveld en zodoende geniet je van alles wat er om je heen gebeurt. En verdomme, wat is het allemaal fijn om aan te zien. Van de prachtige lichtinval en het uitgekiende oog voor detail tot alle kleine gevechten die zich om je heen afspelen. Ook het fenomeen cutscene komt in Ryse eigenlijk niet echt voor, aangezien de verhalende scènes en de bloederige gameplay naadloos in elkaar overlopen. Daar komt geen knipje aan te pas.
Romeinse Batman
Over verhalende scènes gesproken, laat me het een en ander uitlichten over het verhaal van Ryse. Als speler neem je de rol van Marius Titius op je. Marius was eens een doodnormale kerel in het Romeinse legioen, totdat zijn familie op brute wijze werd omgelegd door barbaren en hij vervolgens in een oogwenk verandert in een Romeinse supersoldaat. In mijn hands-on preview van Ryse vanaf de E3 beschreef ik onze Marius al als een soort Romeinse Batman, en ja, niets lijkt minder waar. Kort na het zien van de moord op zijn familie komt Marius in aanraking met een oude soldatenvriend van zijn vader die onze held aan een militair opstapje helpt. En voor je het weet (ongeveer één level later) is Marius dé nieuwe aanvoerder van het Romeinse leger, op zoek naar wraak op praktisch alle barbaren. Precies wat Batman had gedaan als hij in het oude Rome had geleefd, dacht ik zo.
Het verhaal is flinterdun, maar heeft net genoeg houvast om jou als speler een reden te geven om her en der te verschijnen en je bloederige ding te doen. Wat er verder allemaal speelt in het verhaal, doet er dan ook niet zo zeer toe. Wat er toe doet is dat Marius queeste voor wraak je in een aantal ontzettend gave scenario’s plaatst. Van donkere wouden tot kleurrijke vergezichten en van Romeinse paleizen tot aan imposante barbaarse forten: elke locatie is weer een nieuwe pracht voor het oog. Verwacht geen snoeiharde puzzels of het zoeken van een artefact in een tombe op deze locaties, je bent immers een soldaat en vechten is wat de klok slaat.
Et tu, conclutus?
Je kunt er haast niet omheen, Ryse: Son of Rome is een prachtige, vlotte game, die op zijn eigen manier de kracht van de Xbox One onthult. Nee, het is niet de Gears of War van de Xbox One, maar het is ook zeker geen doorsnee tech demo van de nieuwe hardware. De game speelt heerlijk weg, maar heeft gewoon net iets te weinig ‘body’ om als een topper gezien te worden. De verhaallijn is net wat te kort en te cliché, de gameplay misschien net wat te simpel. Mocht je echter op zoek zijn naar een game waarbij je heerlijk onderuitgezakt op de bank kan genieten van je nieuwe Xbox One en tóch een bloederig avontuur mee kan maken, dan is Ryse: Son of Rome misschien toch wel jouw topper.
