Review: Killzone: Shadow Fall

De PlayStation 4 kwam bij ons binnen op kantoor en welke game dient dan als echte launchtitel voor de console? Natuurlijk, Killzone: Shadow Fall. Neerlands trots Guerrilla Games moet met deze shooter de nieuwe PlayStation van Sony op de kaart zetten en het lukt de ontwikkelaar al behoorlijk goed. Killzone: Shadow Fall is de visuele pracht die de minimale standaard moet gaan worden voor toekomstige games. Maar biedt de game ook meer dan alleen Full HD graphics en een hoge framerate? Absoluut, Killzone is terug en beter dan ooit. We behandelen nu alleen de singleplayer, na de release van de PlayStation 4 komt er een review over de online multiplayer.

Gescheiden door de muur

Killzone: Shadow Fall begint in het jaar 2370, zeven jaar na de bouw van The Wall. Na een gigantische knal is de planeet van de Helghast, Helghan, onbewoonbaar geworden en om die reden stelt de ISA voor hen de toegang om zich op Vekta te vestigen, de planeet van de Vektans. Natuurlijk tot ongenoegen van de bewoners van Vekta, aangezien de twee bevolkingsgroepen al lange tijd in oorlog zijn. Vandaar dat The Wall wordt gebouwd, een enorme muur om de Vektans en Helghast van elkaar gescheiden te houden. De laatstgenoemde groep komt in New Helghan te wonen. Veel Vektans willen hier niet wonen en zo ook Michael Kellan en zijn zoon Lucas, die van New Helghan over de muur naar de andere kant willen sluipen. Dit loopt echter niet goed af en een Shadow Marshall, Sinclair, neemt Lucas Kellan op zich en leidt hem tevens op tot Shadow Marshall.

Het is 2390, dertig jaar na de gebeurtenissen van Killzone 3 en de spanning tussen de Vektans en de Helghan loopt weer flink op. Een Koude Oorlog is het gevolg en Killzone: Shadow Fall voelt hier, buiten het futuristische thema, toch behoorlijk geloofwaardig aan. Diverse thema’s en aspecten uit bekende oorlogen zijn in de game te vinden en dat geeft je een authentiek en vertrouwd gevoel. Doordat je een stuk beleeft uit het leven van Lucas Kellan, wordt er vanuit een nieuw gezicht haat gecreëerd richting de Helghast. Toch hoeft deze haat niet volledig waar te zijn, want je zult als Kellan over de muur naar New Helghan trekken, om daar aan te treffen hoe de bevolking van de ‘vijand’ onder erbarmelijke omstandigheden leeft. Het is dan ook een soort tweestrijd waarin je belandt, want je wilt de keiharde Helghast dictators dood hebben, maar aan de ISA hangt ook een luchtje. Het verhaal gaat af en toe erg vlug, van hak op de tak en is soms lastig te volgen. Hierdoor wordt het verhaal ietwat afgevlakt, terwijl er met meer structuur ook meer in had gezeten.

Visueel next-gen

Voor velen is natuurlijk belangrijk om te weten hoe één van de eerste next-gen exclusives op de PlayStation 4 oogt. Overweldigend! Het is niet de grote stap als van PlayStation 2 naar 3, maar er is meer detail en er zijn vooral meer mogelijkheden. Verbeterde textures, animaties, detail op kleding, maar vooral lichteffecten, explosies en dynamische schaduwen. Guerrilla Games toont waartoe de PlayStation 4 in staat is en het wordt alleen maar beter. Het is ook met name de grootsheid waarin Killzone: Shadow Fall fungeert. De enorme stad van Vekta waar je overheen vliegt, klinisch witte wolkenkrabbers, de zon die op je wapen schijnt, de verte die nog scherp oogt, het is allemaal pracht en praal waar we van glimlachen. Ook tijdens hectische gevechten tegen vele Helghast en grote droids met ISA-soldaten aan je zijde, het is fantastisch om te zien.

En ontwikkelaar Guerrilla heeft het geflikt Shadow Fall in de meeste gevallen op een stabiele 60fps te laten draaien. Op een enkel moment zie je de framerate terugvallen, maar het niveau van 30fps zul je in deze Killzone niet snel terugzien. De gevechten worden hiermee vlugger, dynamischer en de developer heeft geleerd van de chaos uit Killzone 3. Er zijn soms ladingen Helghast op het beeldscherm, maar je behoudt het overzicht veel gemakkelijker. Het spel gunt je dan ook zeker rustmomenten om van de omgeving te genieten. Even van de spanning af en van de dynamiek genieten. Wel merk je nog kleine glitches, onscherpe textures en geluid dat niet helemaal klopt.

Diverse tactieken

Langzamerhand, met de next-gen consoles op komst, verwachten we niet alleen mooiere games. Ook gameplay moet verbeteren en Killzone: Shadow Fall doet dit op kleine schaal. Een groot scala aan wapens zorgt er al voor dat je jouw tactiek kunt aanpassen. Met de opties op de DualShock 4 controller komen er extra mogelijkheden bij. Zo komt het geluid van audiologs uit de controller, maar krijgt Lucas Kellan in Shadow Fall een hulpje mee, de vliegende drone OWL, die je op speciale wijze commando’s moet geven. Je kunt deze OWL orders geven door je vinger op het touchpad van de controller verscheidene kanten op te schuiven. Hij kan vijanden aanvallen, jou een schild geven, diverse apparaten hacken, je met een zipline naar lagere niveaus helpen en je een beperkt aantal keer genezen als je over een adrenalineshot beschikt. Het is belangrijk dat je de juiste keuzes maakt, want de OWL kan kapot gaan of zal moeten herladen. In die tussentijd zul je jezelf moeten behelpen, maar dat is dan ook het leukste.

Verder biedt de game genoeg variatie in omgevingen en missies. Daar de vorige delen vooral grauw waren, zul je in Shadow Fall ook genoeg door het Vektaanse gebied wandelen, zon opvangen en door bosrijk gebied marcheren. De andere kant van de muur is wel donkerder, maar Guerrilla gooit er alsnog veel kleur in en zorgt ervoor dat het niet allemaal van hetzelfde is. Waar Killzone: Shadow Fall wel mee kampt, is backtracking en leveldesign dat het moeilijk maakt om te weten waar je heen moet. Ook is er genoeg variatie in de eerdergenoemde wapens. Machinegeweren, shotguns, sniperrifles etc. Veel wapens keren terug uit eerdere delen, wat voor de fans erg tof is. Verschillende wapens hebben natuurlijk weer een secundaire functie, zoals een shotgun, granaatwerper of een sluipschuttersgeweer. Het laatstgenoemde wapen is een futuristisch machinegeweer dat dus ook als sniperrifle kan dienen. Inzoomen, laden, schieten en een Helghast die weg wordt geblazen. Heerlijk wapen, alleen raakt je munitie sneller op door deze tweede functie. Gelukkig voelen de wapens ook behoorlijk zwaar aan en kunnen Helghast tegen een stootje. Je zult flink moeten schieten om ze te doden, maar dat is niet erg, want de geweren klinken prima en hebben echt goede impact.

Conclusie

Het is moeilijk te stellen of je Killzone: Shadow Fall een systemseller kunt noemen, maar de game doet veel goed. Ontwikkelaar Guerrilla Games zet met de nieuwe Killzone een enerverende shooter neer, die audiovisueel laat zien wat de PlayStation 4 nu al kan. Details, groteske omgevingen, epische uitzichten en zinderende gevechten, wel met hier en daar (grafische) glitches. Killzone: Shadow Fall is variërend in verscheidene opzichten, verveelt niet, haalt gelukkig wat hectiek weg uit de vorige delen van de serie, schiet goed weg en lijkt de roots op te pakken. De wapens hebben gevoel, impact en Helghast neerschieten blijft leuk. Het verhaal voelt tevens geloofwaardiger aan, maar zit te rommelig in elkaar. Een echte revolutie in vernieuwing is er niet, maar voor een shooter waarvan we de multiplayer nog niet hebben getest, is de singleplayer van Shadow Fall het al zeker waard.