Het leven van een Call of Duty-junkie

Het is alweer vier jaar geleden dat ik er schaamteloos voor uitkwam. Call of Duty: Modern Warfare 2 was eind 2009 in aantocht en ik kon mijn verslaving niet meer in toom houden. Ik voelde me een junkie. De honger naar nieuwe content was zo onmenselijk groot. Daarna kwam de ontkenningsfase. Twee keer Black Ops en een derde Modern Warfare gingen zonder nadenken de console in, maar ik voelde me wat minder verslaafd. Was de kick verdwenen? Had ik geen verse ‘fix’ meer nodig? Nu Call of Duty: Ghosts in aantocht is kan ik er niet langer omheen. De verslaving is springlevend!

Top van de franchise

De verslaving is zo hard terug dat ik mezelf als een volledige Call of Duty-junkie beschouw, en niet alleen de Modern Warfare-tak. Want om eerlijk te zijn vind ik naast Call of Duty 4: Modern Warfare het origineel en Call of Duty 2 de top van de franchise tot op heden. Een heerlijke, next-gen WW2-setting mag er van deze junk best komen volgend jaar. Dit neemt niet weg dat ik heerlijk op kan gaan in een moderne, soms zelfs quasi-futuristische setting van de Call of Duty’s die ontwikkelaar Infinity Ward aflevert.

De games staan onder druk, want voor velen is de grote innovatie ver te zoeken en ook het gebrek aan een echte next-gen engine begint nu wel duidelijk te worden. En toegegeven, dat laatste ben ik zeker met de critici eens. Eerst een volledig nieuwe engine beloven en vervolgens de bestaande engine oppoetsen tot ‘next-gen’ is natuurlijk een zwaktebod. Maar het blijven smetjes op een geweldige ervaring. De games zitten technisch goed in elkaar en ik laat me met veel genoegen meesleuren met scripted events en volledig overdreven, Michael Bay-achtige sensaties waar zelfs James Bond en Jack Bauer bang van zouden worden. Dat het verhaal dan volledig over de top is en soms moeilijk te volgen, mede door wisselende personages en het verschil tussen de Modern Warfare en Black Ops-serie, neem ik al snel voor lief als een enorme wolkenkrabber instort of ik met een stukje stealth wat vijanden uitschakel. Het zijn al die grote explosies, die heroïsche acties die mij aan het beeldscherm gekluisterd houden. De Vietcong-missies in Black Ops, de hectische Bag and Drag-missie uit Modern Warfare 3, de Cordis Die-missie in Black Ops 2… stuk voor stuk memorabele momenten. De junk in mij siddert van genot.

Goed in de smaak

Toen ik onlangs een terugval had in mijn verslaving en Call of Duty 4 nog eens speelde, viel pas op dat er wel degelijk veel veranderd is. Visueel is het absoluut stukken beter geworden. En dan de killstreaks: alleen een UAV, airstrike en helikopter. En daar moet je het maar mee zien te redden. Hoe beperkt! Ik miste gewoon de opties, meer killstreaks en perks om te kiezen. Die signalen zijn goed opgepakt door Infinity Ward en Treyarch, aangevuld met nog wat meer externe teams de afgelopen jaren. Toch werd het wel op een gegeven moment een hele grote lading aan luchtaanvallen, wat niet elke online match ten goede kwam. Inmiddels heeft men steeds beter in de gaten dat er een gulden middenweg is.

Het Pick 10-systeem van Treyarch viel zowel bij miljoenen gamers als bij deze junkie goed in de smaak. Vrijheid blijheid, zullen we maar zeggen. De gameplay van Call of Duty is al heel wat jaren nauwelijks veranderd, maar het levert voor mij en velen met mij nog altijd maanden (online) speelplezier op. Ook in Call of Duty: Ghosts mag je weer zelf je uitrusting bepalen, al moet je deze keer rekening houden met een soort budget. Het kan een toffe uitdaging worden om met alleen een combat knife aan een gevecht te beginnen, gesteund door zoveel mogelijk perks. Zodra je een eerste kill weet te maken kan je een wapen overnemen en kan het feest helemaal beginnen. Laat die Amerikaanse pubers maar hun punten verspillen aan zinloze flashbangs en andere rotzooi, verslaafd als ik ben ga ik er met brute kracht tegenin.

Mijn oude vertrouwde Dragunov is verhuisd naar de nieuwe wapenklasse Marksman Rifles, terwijl bij de Sniper Rifles de inmiddels wat meer bekende Lynx te zien is. En ook op het gebied van perks en spelmodi zijn er oude bekende en wat nieuwe gezichten te zien. Ik kijk er nu al naar uit om alles zelf te ontdekken. En in de loop der jaren is mijn verslaving van softdrugs wat meer richting de harddrugs gegaan. Waar ik vroeger vooral Free For All en Team Death Match speelde, is het eigenlijk al een paar jaar vooral Domination. Ik mis gewoon het verdedigen of aanvallen van een bepaald doel als ik weer eens een potje Team Death Match opstart. Maar er liggen nieuwe verslavingen op de loer: Cranked en Blitz. Cranked lijkt heerlijk pumped-up te worden; een hoog tempo en totaal ongeschikt voor campers. En als ze Blitz omschrijven als een extreme variant van Capture the Flag dan is mijn interesse zeker gewekt.

Niet afkicken

Deze Call of Duty-junk is zeker geen blinde fanboy. De franchise heeft grote stappen nodig, maar die gaan nog niet gezet worden in dit overgangsjaar met zowel current als next-gen platformen. Een puntje van kritiek, dat zeker. Of het bouwen van een Squad echt interessant gaat worden, daar heb ik lichte twijfels bij. En de beruchte A.I. van vissen in het water is alsof je in een bad trip bent beland. Maar deze miljardenfranchise is nog altijd een heerlijk tijdverdrijf. Het houdt mij en miljoenen anderen verslaafden weer voor een lange tijd van de straat. Het is onze AA-bijeenkomst. Het is onze verslaving. We genieten er van, ook al zijn we niet op alle aspecten trots. Samen gaan we op 5 november weer een shot zetten. Ik ben verslaafd, afkicken is kansloos.