Pak een aantal bekende gamepersonages en series en gooi deze samen in een grote blender. Niet tevreden? Prop er dan nog maar enkele tientallen bij. Op deze wijze zal waarschijnlijk het creatieproces van Project X Zone gestart zijn op het kantoor van Monolith Software. Althans, ‘meer is beter’ lijkt de slogan te zijn die de kern van deze titel samenvat. Een simpele gedachte, een simpele filosofie. Is dit echter het enige wat er achter deze nieuwe strategische titel schuilgaat, of hebben we toch met een tactisch pareltje te maken?
Verhaal?
Project X Zone probeert een verhaal te vertellen in een wereld waar de Japanse uitgevers Capcom, Namco Bandai en SEGA op magische wijze samenkomen. Met het woord ‘probeert’ is het meeste eigenlijk al gelijk gezegd. Er zit namelijk praktisch geen ene logische relatie tussen al dat voorkomt. Het is één grote orgie van uiteenlopende karakters. Het ene moment mag je strijden met Dante uit de Devil May Cry-serie om vervolgens even later weer in de huid van Mega Man te kruipen. Zie jij het verband of zie ik hem?
Gelukkig probeert de titel zichzelf op geen enkele wijze echt serieus te nemen. De levels en werelden worden voornamelijk aan elkaar geplakt door jolige dialogen en plotselinge portalen die de scenario’s met elkaar verbinden. Er blijkt namelijk een duister complot te zijn dat ervoor zorgt dat allerlei tijdzones en dimensies ongewild aan elkaar gelinkt worden. Om dit ‘kwaad’ te stoppen mag je met je leger aan good guys direct de strijd aangaan. Nou ja, direct..? Turn-based!
Eh.. Fire Emblem?
De game laat zich op een rasterveld turn-based op een tactische wijze besturen. Een basis die wel érg bekend klinkt voor de tactische goeroes onder ons. Niets is echter minder waar, Project X Zone speelt op een hele andere wijze dan Fire Emblem. Je hebt namelijk de beschikking over duo’s en losse karakters die door middel van timing zoveel mogelijk schade aan moeten richten op hun vijanden. De grootste strategie zit hem dus in het juist plaatsen en de juiste aanval kiezen, waarmee je de uiteenlopende monsters te lijf gaat.
Hier zit echter wel een laagje van tactiek in. Door middel van goede tactische keuzes verdien je zoveel mogelijk experience points (XP) die weer hard nodig zijn om je vijanden te blocken of zelfs te counteren. Toch blijft alles te dicht bij de oppervlakte. Hoewel er ook een levelingsysteem in Project X Zone zit, is deze nogal basaal in vergelijking met de systemen uit een gameserie als Fire Emblem. Deze cross-over biedt uiteindelijk meer een actiegame met een tactisch laagje, dan andersom.
Zowel de charme als de valkuil van deze titel zitten hem echter in de karakters. Bij elke missie of elk gevecht krijg je eerst een lange dialoog tussen de deelnemende karakters die op allerlei humoristische wijzen verwijzen naar hun oertitels. Dit is als je de titels kent een waar genot aan fanservice, maar met zoveel karakters is het vrij onwaarschijnlijk dat je iedereen kent. Zo komen er bekende personages uit Street Fighter of Dead Rising voorbij, maar ook ontzettend onbekende karakters uit als Sakura Wars en Valkyria Chronicles III. En met zo’n line-up is het nog maar de vraag of deze titel jouw niche is.
Conclusie
De samenkomst en fusie van honderden gamepersonages kan keihard falen of slagen. Project X Zone doet beide niet. Enerzijds brengt Banpresto een ontzettend charismatisch en humoristische wereld dankzij het tal van bekende karakters, maar anderzijds weet de cross-over toch steeds maar niet de diepte te bereiken. Uiteindelijk blijf je zitten met een vermakelijke titel die weinig mis kan doen, als je maar een flinke Japanofiel bent. Of gewoon gek bent op een goede lading aan tetten.
