Ryse: Son of Rome E3 hands-on

Het Romeinse tijdperk, de bakermat van de grootschalige politiek, talloze legendes en tactische oorlogsvoering. Meer dan eens vormde de Romeinse folklore de inspiratie voor een tactische game. Ontwikkelaar Crytek gooit het echter over een andere boeg en gebruikt de legendes van het oude Rome voor een brute hack ’n slash-game, Ryse: Son of Rome. Twee jaar geleden werd Ryse (nog zonder subtitel destijds) al onthuld op Microsoft’s E3 persconferentie, maar het was pas op de Xbox Media Briefing van dit jaar dat de game echt getoond werd. De gewelddadige Romeinse aanvoerder genaamd Marius Titus maakte zijn debuut, gevolgd door veel ‘oeh’s’ en ‘ah’s’ uit het publiek. Bloed was wat ik rook en meer van deze actie is wat ik verlangde. Op de beursvloer van de E3 ging ik dan ook oorlogspad in een hands-on speelsessie met Ryse, de meest heldhaftige krijger die ik ben.

Romeinse Batman

We stappen in de sandalen van Marius Titus, eens een doodnormale Romein. Tenminste, dat was het geval voordat zijn ouders op bloederige wijze vermoord werden toen hij slechts een kind was. De kleine Marius keek machteloos toe terwijl de moordenaar ontsnapte. Wraak is waar hij zijn zinnen op zette. Eenmaal op leeftijd voegt Marius zich bij het Romeinse leger om zich aldaar een weg naar de top toe te strijden. Een hoge rang in het leger zal hem namelijk de macht geven die hij nodig heeft om de moordenaar van zijn ouders op te kunnen sporen en hem aan zijn zwaard te rijgen. Als speler volgen we zijn bloederige oorlogspad op weg naar die felbegeerde wraak. Een beetje als Batman, maar dan in het oude Rome, en zonder spandex.

Barbaarse aars whoopen

De hands-on demonstratie speelt zich af rond ongeveer een derde van de verhaallijn. Onze protagonist zit inmiddels in de spreekwoordelijke lift en heeft dus al een klein bataljon onder zijn hoede gekregen. Er zijn nog geen complete legers om aan te voeren, we moeten het doen met slechts een handjevol dappere Romeinen. Met zijn trouwe maar verwaarloosbare mankrachten aan zijn zijde bestormt Marius de stranden van Dover, Brittannië, waar de Barbaren toe zijn aan een stevige portie Romeins staal. Als aanvoerder van het bataljon staat Marius met zijn strijdkameraden aan de frontlinie, om zich een weg door de Barbaarse verdediging te knokken.

En knokken zullen we, Ryse: Son of Rome schittert namelijk meteen in brute hack ’n slash-actie. De besturing is ronduit simplistisch (A is je schild, X is je zwaard, punt), maar de gevechten zijn meer dan spannend. Door middel van je slagen en verwering goed te timen, kun je flink wat schade toebrengen aan je vijanden. Toen mij dat werd uitgelegd dacht ik daar vrij lichtjes over, maar dat bleek drie minuten later duidelijk een onderschatting geweest te zijn. Het op tijd verdedigen en de goede openingen vinden voor een rake klap, is toch niet altijd even gemakkelijk. Je moet goed op je hoede blijven en een snelle reflex tonen in tijdens gevechten. Met de spanning zit het helemaal goed, wat dat betreft.

Mocht het vechten je echter goed af gaan, dan kun je rekenen op wat lompe finishing moves. Als je eenmaal je vijanden genoeg schade hebt toegebracht, kun je ze namelijk op cinematische wijze executeren. Dit gebeurt middels een rondje quick time events dat je naar eigen smaak wat langer of korter kan laten duren. Lukt het je om meerdere verzwakte vijanden om je heen te hebben staan, dan kun je de bloederige executie ook verlengen door een aantal moorden aan elkaar te rijgen. Makkelijk is het niet, maar de actievolle beloning die je krijgt is des te bruter. Jawel, het geweld van het oude Rome is volop aanwezig. Wat dat betreft windt Ryse er geen doekjes om: bloed zal vloeien, koppen zullen rollen.

Gebrek aan tactiek

De vraag is natuurlijk of die formule van Ryse lang stand weet te houden. Het vechten is leuk, maar voor hoe lang? Ik kwam in mijn korte speelsessie al tweemaal dezelfde executie tegen en dat bracht wat scepsis mee: als heel de game bestaat uit dezelfde soort confrontaties, dan ben je Ryse na een uur of twee waarschijnlijk al zat. Ontwikkelaar Crytek beweert echter een goede afwisseling te bieden met het tactisch aansturen van je troepen. Dat klinkt veelbelovend, maar in de demonstratie wist dat weinig te overtuigen. Op een gegeven, geprogrammeerd moment kun je je troepen een geprogrammeerd commando geven, waarna ze doen wat de game wil dat ze doen. Dat vereist natuurlijk nul tactisch inzicht, wat de hele functie wat nutteloos aan doet voelen. Hopelijk geldt dit niet voor de hele game, al moet dat dus nog maar blijken.

Voorlopige conclusie

Ryse: Son of Rome heeft zich tijdens mijn speelsessie bewezen als een prachtige game met brute, cinematische actie. De simplistische besturing siert de actievolle combat door, in plaats van moeilijke knoppencombinaties, reflexen en oplettendheid te eisen van de speler. De vraag is alleen of de gameplayformule ook op de lange termijn stand weet te houden, want met alleen wat loze gevechten en een gebrek aan tactiek, redt een game als deze het niet. Meer mogelijkheden om je troepen aan te sturen en wellicht wat meer vrijheid op het slagveld zouden Ryse goed doen. Vooralsnog schittert de game in ieder geval in graphics, maar het is dus nog maar de vraag of Crytek daar deze keer genoeg aan heeft om een mooie blockbuster op de markt te zetten.