Rapper RZA maakte faam met zijn Wu Chang Clan in de jaren ’90, maar is ook al ruim tien jaar lang actief in Hollywood. Hij verzorgde een deel van de soundtrack van de cultfilm Ghost Dog: The Way of the Samurai (1999) en maakte in die film ook zijn acteerdebuut. Sindsdien is de rapper al bij meerdere projecten betrokken geweest. Met The Man with the Iron Fists, in het vervolg kortweg TMWTIF, wordt RZA echter in één klap regisseur van, en hoofdrolspeler in zijn eigen film. Kan RZA zich beter weer bezighouden met muziek, of is een veelbelovende carrière gelanceerd?
Meesterlijke muziek
Vast staat in elk geval dat TMWTIF een heerlijke soundtrack bevat van hip hop- en rapnummers, die elk bewijzen dat een combinatie van het muziekgenre en actiefilms (met een Oosters tintje) een fenomeen op zich is. Ghost Dog: The Way of the Samurai bewees dat het combineren van die twee een verrassend effect tot gevolg heeft, en dat is in meer recente films alleen maar duidelijker geworden. Wat dat betreft mag RZA zijn carrière in Hollywood nog wel even prolongeren, want de rapper weet de juiste snaar te raken met zijn selectie muziek.
Van belangrijker orde is echter, en helaas voor RZA, de beelden die die muziek behoort te ondersteunen. Helaas stelt RZA ons wat dat betreft teleur. En niet zo’n beetje ook. TMWTIF is namelijk een chaotische, onsamenhangende en bedroevend slecht geacteerde film. Dat oordeel berust op meerdere facetten.
Zwak plot
In TMWTIF dient een dorpje in het feodale China als decor voor een modernistische, westerse, en alle logica te buitengaande martial arts-film, die met een zwak verhaal scène aan scène vast probeert te knopen. In de film wordt een grote voorraad goud onderschept door een stel bandieten, neergestreken in ‘Jungle Village’ waar meerdere kapers op de loer liggen. Kort samengevat breekt de pleuris uit, waar een wapensmid (RZA) het onderspit delft en zijn armen verliest. De wapensmid blijkt echter ingenieus te zijn, smeedt met behulp van anderen twee ijzeren armen aan zijn lichaam vast, en weet uiteindelijk samen met de Britse avonturier Jack Knife (Russel Crowe), en bordeelhoudster Madam Blossom (Lucy Liu) en consorten zich te verzetten. Daarbij nemen ze onder andere op tegen een man die kan transformeren in een bronzen lichaam.
Schort het nodige aan
Het verhaal blijkt echter niet het enige heikele punt van de TMWTIF te zijn. Als martial arts film, en RZA als zelfbenoemde fan van het martial arts-genre uit de jaren ’70 en ’80, schort er namelijk nogal het een en ander aan het camerawerk. Dat is namelijk ronduit slecht te noemen. Chaotisch zwabberend, voortdurend in-en-uit-zoomend en seconde shot op seconde shot, brengt RZA op vreselijke wijze de vertoonde actie in beeld. Waar een recente film als Ip Man uitstekend en op prachtige wijze deze Oosterse vechtkunsten op het witte doek weet te tonen, rollen er bij TMWTIF de bewegingen emotieloos uit. Het bloed spat tegelijkertijd wél met enige regelmaat van het scherm af, een duidelijke invloed van leermeester Quentin Tarantino, en weet daardoor zo nu en dan voor een vette shot te zorgen.
Het gebrek aan diepgang belemmert echter het genot wat aan die shots overgehouden wordt. Simplistische en repetitieve dialogen worden doorspekt met clichés. Beweegredenen zijn er weinig, slechts aan het einde van de film wordt in een flashback kort uitgelegd hoe de zwarte wapensmid uiteindelijk is belandt in het feodale, Aziatische dorpje. Bij andere personages, zoals de gedaanteverwisseling van de Madam Blossom en de kennelijke vete tussen Jack Knife en een van de bandieten, wordt echter geen moeite gedaan om zaken uit te leggen. Moeite wordt wellicht gedaan door het overgrote deel van de cast in de poging om hun emoties over te brengen op het witte doek, maar dat mag helaas niet baten. Met een enkele uitzondering daargelaten, zoals Russel Crowe, staat vrijwel elke acteur (waaronder RZA, die als een kille kikker probeert over te komen, wat tegen z’n achtergrondverhaal indruist) een partij te schutteren.
Conclusie
The Man with the Iron Fists is een gefaald project te noemen van rapper RZA. Het bespottelijke verhaal, het lachwekkende acteerwerk en de vreselijk in beeld gebrachte actie maken van TMWTIF nog net geen gedrocht van een film. Enige lichtpuntjes daargelaten, met name de muziek, kan RZA zich beter weer richten op zijn muziek. Z’n droom om regisseur te worden is uitgekomen, dus hopelijk heeft hij niet nog een tweede productie op z’n naam nodig om die hartstocht te stillen.
