Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate

Een maand geleden mocht ik Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate een middag in mijn knuistjes houden. Het was toentertijd een moeilijk afscheid en ik keek dan ook reikhalzend uit om deze titel in zijn volledigheid te spelen. De maand is inmiddels voorbij gevlogen en mijn 3DS SD-kaartje is weer bijna twaalfduizend blokken rijker. Spijtig genoeg was mijn tweede tocht door het kasteel van Dracula een stukje somberder.

In een notendop

Mirror of Fate vertelt het verhaal van drie generaties in de Belmont-familie en je krijgt hierbij vier personages onder de knoppen. Dit is al gelijk een van de eerste problemen van de titel. Je hebt namelijk slechts een paar uur speeltijd per karakter voordat je alweer over moet stappen naar de volgende. Deze erg vlotte afwisseling gaat ten koste van de individuele band die je met de hoofdpersonen opbouwt. Op het moment dat een karakter goed aan begint te voelen en te spelen, moet je alweer afscheid nemen en doorgaan met de volgende. Ondanks deze snelle wisselingen spelen de figuren daarnaast ook nog eens vrijwel hetzelfde. De voortgang die je met het ene karakter maakt wordt gelukkig dan wel weer doorgegeven aan de volgende.

Enerzijds heeft Mercury Steam hier wel zijn best gedaan om langzaamaan steeds meer vaardigheden toe te voegen aan de karakters. Hoe verder je komt, hoe hoger je level wordt en hoe hoger je level, hoe meer zweeptechnieken je tot je beschikking krijgt. Toch valt het anderzijds in het niet bij de eerdere handheldversies van Castlevania. Op een gegeven moment snak je toch naar meer afwisseling en dan bieden de subwapens gewoonweg niet voldoende. De zweep is spijtig genoeg het enige hoofdwapen dat alle Belmonts in hun handen zullen krijgen. Enkel de individuele speciale magische vaardigheden, die alle karakters verkrijgen, bieden een ware verruiming. Ze geven de karakters, gelukkig, net dat beetje broodnodige uniciteit. Ook al is het slechts voor een korte tijd.

Ongekende diepte

In tegenstelling tot mijn negatieve toon tot nu toe, is Mirror of Fate zeker geen slecht spel. Zodra je bijvoorbeeld het 3D-schuifje omhoog duwt, kom je er pas achter hoe enorm veel grafische diepte er daadwerkelijk in deze titel zit. De obscure kerkers van Dracula’s kasteel bieden tal van details in de achtergrond. Zo wordt je bijvoorbeeld af en toe in de schaduwen gevolgd door een cryptische verdwaalde ziel en kun je bijna overal meters de diepte in kijken. Mercury Steam heeft het spel tot zijn uiterste gedreven om op visueel gebied alles uit de titel te halen, wat soms jammer genoeg ten koste gaat van de framerate.

Ook de cutscenes worden prachtig cel-shaded vormgegeven, onder het genot van een erg sterke voice-acting. Zo is Trevor Belmont bijvoorbeeld ingesproken door Richard Madden, bekend van zijn rol in Game of Thrones als Robb Stark. Het nogal onduidelijke verhaal wordt zo toch fascinerend met de juiste mate van drama en substantie verteld. Een goede zet aan de kant van producer Dave Cox en zijn studio. Toch weet Mirror of Fate geen onvergetelijke ervaring te bieden. De spelwerelden hebben te weinig om het lijf om je weer terug te laten komen naar het kasteel van Dracula. Je zult voor een groot deel vooral struinen door monotone en donkere gebieden.

Pizza met alles erop

Mirror of Fate bevindt zich in een ware identiteitscrisis. Aan de ene kant probeert het de epische verhaalvertelling uit Lords of Shadow te benaderen, maar aan de andere kant wil het qua spelopzet vooral leunen op de zogeheten Metroidvania-stijl van de oudere titels. Je kunt bijvoorbeeld net als in eerdere delen in allerlei verborgen hoeken diverse upgrades vinden. Het punt is, dat je deze toch niet nodig hebt. Doordat het spel rust op een systeem van checkpoints, is het te vergevingsgezind bij eindbazen en verliest het een groot deel van zijn moeilijkheidsgraad. Wanneer een eindbaas je bijvoorbeeld afdroogt, dan hoef je het hele niet gevecht niet nogmaals te doen en herstellen de wezens ook hun leven niet. Een zege voor de casual gamer, een afknapper voor de hardcore fan. Er is uiteindelijk teveel van beide Castlevania-werelden in Mirror of Fate gestopt, waardoor de titel nergens daadwerkelijk in excelleert. Het voelt alsof je in een Italiaans restaurant de specialiteit van de kok aanvraagt en vervolgens een pizza met een enorme berg aan ingrediënten krijgt. Een goede vuller van je maag, maar op geen enkele wijze excentriek.

Conclusie

Wie Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate koopt en hoopt op een klassieke Castlevania-titel komt van een koude kermis thuis. Het spel is meer een 2D-versie van de originele Lords of Shadow-game dan een terugkeer van het oude vertrouwde. Voor sommigen is dit een frisse vernieuwing en voor anderen meer een deceptie. Het spel doet hierin niets fout, maar spijtig genoeg ook niets adembenemend goed. Als Castlevania-titel schiet Mirror of Fate dan ook jammer genoeg een stukje tekort om een onvergetelijke ervaring neer te zetten. Toch is Mirror of Fate een degelijk 3DS-spel en dient het goed als zoethoudertje tot de rest van de toptitels later dit jaar lanceert.