Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate hands-on

Vorig jaar wist Castlevania: Lords of Shadow – Mirror Of Fate nog veel vraagtekens op te roepen. Acht maanden zijn echter voorbij gevlogen en met nog een maand op de kalender te gaan tot de releasedatum, mocht ik alvast de eerste paar uren afdwalen in het kasteel van Dracula. Gaat Mirror Of Fate de kant op van de klassieke Castlevania-games of leunt het spel toch meer op zijn laatste voorganger?

Family Issues

Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate vormt als het ware de brug tussen het eerste Lords of Shadow-deel en zijn opvolger. De proloog speelt zich dan ook 25 jaar af na het einde van deeltje één. Na een korte intro, waarin je met grootvader Gabriel Belmont vliegensvlug een tutorial beloopt, mag je aan de slag met kleinzoon Simon Belmont. Simon was getuige, toen hij slechts zes jaar oud was, van de moord op zijn moeder. Ook zijn vader Trevor mocht een dergelijke situatie meemaken. Blijkbaar had Gabriel, voordat hij in het vorige deel Dracula werd, toch nog genoeg tijd om zijn echtgenote Marie te voorzien van een kind en zo een hele bloedlijn op te bouwen. Als je het zo leest, klinkt het allemaal een beetje luguber. Het is dan ook typisch een titel die je moet spelen om het verhaal te begrijpen.

In Mirror of Fate mag je aan de slag met Simon, Trevor, Gabriel en Alucard. Allen hebben een relatie met de Belmont-familie en delen ook (verrassend genoeg) dezelfde bloedlijn. Dat laatste is een metafoor die meerdere malen terugkomt in de loop van het verhaal. Alle karakters worden dan ook geconfronteerd met de zogeheten ‘Demon Lord.’ Het verhaal wordt net als de film Memento, aldus de producers, van achter naar voren vertelt. Zo ontrafel je stukje bij beetje per tijdperk de ingewikkelde verhaallijn die het spel biedt als het ware. Door op deze wijze het verhaal te vertellen, hopen de ontwikkelaars boodschappen en scènes toe te voegen die je als speler laten hunkeren om het spel gelijk nogmaals te spelen om het volledig te begrijpen. Of dit ook gaat lukken is nog de vraag,

Zwepen en molotovcocktails

In je wraaktocht tegen Dracula ben je bewapend met twee basisaanvallen. Met de Y-knop kan je een directe aanval met je tedere zweep uitdelen; een rechtlijnige aanval die bijzonder effectief is om menig demonisch wezen een goed portie schade te doen. Daarnaast heb je de X-knop waarmee je je zweep door het hele scherm laat razen. Ook al doet deze aanval een stuk minder schade, is deze buitengewoon handig voor het vechten tegen menigtes of om afstand te houden. Gelukkig kun je deze twee basisvaardigheden erg gemakkelijk combineren. Het duurt dan ook niet lang voordat je de ene na de andere combo aan elkaar rijgt. Langzamerhand wordt je steeds sterker en sterker. Hoe meer demonen je met harde hand ‘het licht’ biedt, hoe meer XP je verdient.

Waar ik in het begin van het spel toch nog even mijn hart vasthield uit angst voor buttonbashen, verdween deze angst gelukkig na enkele uren als sneeuw voor de zon. Hoe verder je komt, hoe pittiger de vijanden worden. Je hebt naast dit volle offensief, dan ook soms keihard je defensieve vaardigheden nodig. Door op het goede moment te blokkeren, kun je een vijand schokken en ze hierdoor gelijk een tegenaanval verkopen. Dit klinkt niet heel bijzonder, maar voor Castlevania is dit toch een stap in de andere richting. De nadruk ligt in Mirror of Fate dan ook meer op de actie dan dat we gewend zijn van de eerdere handheldtitels.

Toch blijft Mirror of Fate op veel vlakken trouw aan de klassieke Castlevania-formule. Je moet nog steeds door een tal van kerkers en kamers speuren om uiteindelijk de juiste personen en plekken te vinden. Sommige delen van deze kerkers zijn toegankelijker dan anderen. Hierin zit hem dan ook het verschil in de karakters. Alle personages hebben namelijk eigen bijzondere zijwapens en vaardigheden. Simon heeft bijvoorbeeld de beschikking over een handbijl en een soort voorloper van de molotovcocktail. Daarnaast wordt hij bijvoorbeeld bijgestaan door de Spirit of Belnades, een beschermgeest die Simon in ruil voor zijn magie immuun maakt tegen elke soort aanval. Door middel van het vrijspelen van deze speciale vaardigheden kun je steeds op plekken komen, waar je daarvoor niet kon komen. Een gameplay-element waaruit blijkt dat Mirror of Fate toch trouw aan de klassiekers blijft.

Halfnaakte vrouwen

Dat de makers de sfeer uit de oorspronkelijk Lords of Shadow hebben willen behouden, is goed te merken. Er is dan ook alles aan gedaan om de ervaring zo rauw en bruut mogelijk te brengen. Het duurt niet lang voor je het eerste hoofd van een demon er afzweept en er vervolgens een paar onder je voeten vermorzeld. Ook op seksueel gebied doorbreekt het spel taboes. De kroon spant een scene waarin je het opneemt tegen een wel erg schaars geklede dame die tussendoor ook nog eens niet vies is van het leegzuigen van haar even schaars geklede vrouwelijke partners. Dat de makers hun creatieve ei kwijt wilden is duidelijk.

Creatief zijn ook de bijna cel-shaded cutscenes. Het is bijna zonde dat de gameplay ook niet in een dergelijk sausje is gedompeld. Ook al bieden de 3D-achtergronden ook een ongekende 2D-diepgang. Het is dan ook een lust voor het oog om tijdens het platformen en verkennen het 3D-schuifje een flink duwtje omhoog te geven, ook al is het soms wel frustrerend dat je enkel opzij kunt bewegen.

Voorlopige conclusie

Al met al heeft Castlevania vanaf de E3 grote stappen vooruit gedaan. Mirror of Fate biedt een ervaring die op vele wijzen gelijk voelt aan de klassieke Castlevania-games, maar tegelijkertijd een heel nieuwe ervaring biedt. Het is dan ook even een tikkeltje wennen aan de gameplay en de 3D-graphics. Ik heb het spel nog niet genoeg in mijn handen gehad om te bepalen of het niet te repetitief wordt en hoe sterk het verhaal weet te verrassen. Toch heb ik de afgelopen uren niets dan heimwee gehad, heimwee naar het donkere kasteel in de heuvels.