Fable: The Journey

Fable: The Journey is een rare eend in de bijt. Niet alleen is het voor een Fable-game het eerste deel dat volop gebruik maakt van Kinect, maar onder de Kinect-games is The Journey één van de eerste games die ook probeert de wat serieuzere gamer aan te spreken. Ik was na mijn speelsessie in Los Angeles al aangenaam verrast en ik ben sindsdien vrij benieuwd geweest naar het eindresultaat. Afgelopen week was het zover! Ik heb me een aantal avonden als een magiër in het fabelachtige Albion gewaand…

When heroes are no longer born, they must be made…

In Fable: The Journey stappen we in de bourgondische schoenen van Gabriel, een doodnormale verschoppeling die leeft met de ‘Dwellers’, Albion’s huiseigen zigeunervolk. Geheel volgens de cliché regels van een actie-avontuur is onze protagonist Gabriel een buitenbeentje pur sang, maar heeft hij uiteraard een hart van goud. Als hij op een dag gescheiden raakt van zijn stam, komt hij in aanraking met de blinde zieneres Theresa, bekend van de eerde Fable-games. Theresa is verzwakt en op de vlucht voor de duistere kracht van de Corruption en Gabriel is de enige die haar kan helpen. Onze dappere underdog schiet haar te hulp en samen met Theresa en de trouwe paardenkracht van huifkar-aandrijving Seren ontsnappen ze aan de donkere verschrikking.

Seren wordt tijdens de spannende achtervolging echter besmet door de Corruption en haar dood lijkt onvermijdelijk. Nu is het Theresa die als enige hulp kan bieden aan Seren en haar baasje. Als Gabriel doet wat Theresa zegt en haar veilig naar de geheimzinnige Spire weet te brengen, zal Theresa ervoor zorgen dat Seren in leven blijft. En zo begint een lange en gevaarlijke tocht. De reis brengt de speler naar alle uithoeken van Albion, van prachtige dorpjes tot aan diepe grotten: het drietal komt overal. Tijdens de tocht leren we meer over het verleden van de mysterieuze Theresa en zien we bovendien de eens zo schuwe Gabriel uitgroeien tot een volwaardig held. Lionhead excelleert hier door met een haast filmische storytelling op de proppen te komen. Prachtige muziek, prima voice-acting en een duidelijke spanningsboog maken het dat Fable: The Journey een pakkend verhaal heeft.

The Journey

Voordat Theresa bij de Spire kan komen, zal Gabriel wel eerst moeten groeien. Gabriel wordt door de geniepige Theresa namelijk met een vloek gebonden aan een paar handschoenen die hem voorzien van magische krachten. Om de Corruption te stoppen en veilig bij de Spire aan te komen, moet het drietal eerst langs een aantal tempels om nieuwe krachten voor de handschoenen op te halen. Ondertussen is het echter ook mogelijk om zelf een keer een stop te maken, bijvoorbeeld om je paard te verzorgen of om een praatje te maken met iemand langs de weg. Welke stops je wel en niet maakt en welke afslag je neemt, dat is aan jou. Soms kun je veel experience points verdienen door een lastig pad te nemen, maar biedt het alternatief een mogelijkheid om uit te rusten en Seren te genezen. Dit geeft je, ondanks het feit dat het pad van te voren al bepaald is, toch een gevoel van vrijheid. Een soort vrijheid waarin keuzes gemaakt kunnen worden, maar de consequenties je ook weer terug kunnen pakken. Ja, het is jammer dat we niet écht kunnen free-roamen door de wereld van Albion, maar laten we eerlijk zijn: niet alles is vandaag de dag al mogelijk. Een uitgebreide free-roam game met Kinect in de wereld van Fable, dat zal nog even op zich laten wachten.

Voor liefhebbers van de eerdere Fable-games is de tocht die je aflegt in Fable: The Journey een prachtige ervaring. Onderweg kijk je je ogen uit bij het aanschouwen van het sfeervolle en kleurrijke landschap van Albion en valt er gegarandeerd weer wat te lachen om de droge Britse humor, allemaal volgens het bekende recept van de Fable-serie. Hier en daar verwijst The Journey letterlijk naar eerdere delen, door middel van verwijzingen van Theresa of door, hoe kon het ook anders, collectables die te vinden zijn langs de weg. Sfeer is er in ieder geval alom, op en rondom de weg.

En juist door die sfeer, gecombineerd met de eerdergenoemde keuzes, voelt The Journey echt aan als een avontuur. Bij elke cutscene zie je de personages groeien, bij elke locatie is er weer nieuwe pracht en praal om te bewonderen en bij elk level dat je omhoog gaat zijn er weer nieuwe mogelijkheden om je krachten te versterken. De mogelijkheid om Gabriel echt te vormen naar jouw wens blijft uit, maar The Journey geeft je tijdens het avontuur toch genoeg eigen input om als een game aan te voelen en niet over te komen als een interactieve film.

Feel the magic

Prachtige reis of niet, de aantrekkingskracht van The Journey ligt natuurlijk bij het feit dat de game volledig met Kinect bestuurd wordt. Toen Peter Molyneux dat bekendmaakte gedurende de E3 van 2011, was er scepsis alom, ook bij mij. In mijn ogen heeft Fable: The Journey zich echter wel meer dan bewezen met Kinect. Het besturen van je paard werkt prima en ook de levels waarin veel gevochten wordt met magie, weten te overtuigen. Uiteraard zul je even moeten oefenen met Kinect en de sensor wat tijd moeten geven om zich goed op je aan te laten passen, maar als dat eenmaal gebeurd is, kun je naadloos magie afvuren en galopperen met Seren.

Natuurlijk zijn er de onvermijdelijke uitschietertjes, maar over het algemeen weet de Kinect sensor de bewegingen goed op te pakken. Zelfs als je de bewegingen snel achtereenvolgend maakt, zul je toch zien dat het spel je kloppend blijft volgen. De gevechten stellen zo zeker niet teleur. Er zit een behoorlijke vaart in en alles ziet er lekker dynamisch uit. Na een paar uur oefenen zul je je als speler prima op je gemak voelen met de besturing en ga je helemaal los met je eigen stijl terwijl je talloze vijanden op gave wijze uitschakelt. Het enige nadeel wat hier aan te wijzen valt, is uiteraard de spierpijn die je de volgende dag hebt, na een avondje lang knokken met magische beesten. En ja, ik spreek uit ervaring. Au…

Leuk is ook dat Fable: The Journey je naast paardrijden en vechten, ook andere kleine activiteiten laat doen met Kinect. Als Seren gewond is, zul je haar met je magische handen moeten genezen of voorzichtig een pijl uit haar lichaam moeten trekken. Ook het plukken van appels, oplossen van puzzel en het wegsmijten van kippen (het is en blijft immers Fable) gebeurt allemaal met behulp van de magie van Kinect. Zulk soort momenten zullen nooit een echte gamechanger zijn, maar ze maken het dat de The Journey je toch iets meer het spel in weet te trekken en voorzien je bovendien van de nodige afwisseling met het vele paardrijden en de hevige gevechten.

Een pijnlijk goede conclusie

Fable: The Journey heeft zich bewezen als een ambitieus project. Lionhead heeft voorgenomen een authentieke Fable-game af te leveren die volledig met Kinect bestuurd wordt en daar zijn ze zeker in geslaagd. Het spel excelleert in sfeer en grafische praal, maar weet soms niet helemaal te overtuigen als een echte game, vooral wegens de af en toe wat gebrekkige vrijheid die je als speler hebt. Een verkoopsucces zal het daardoor ongetwijfeld niet worden, maar Lionhead laat wel zien hoe het moet. Een echte game maken met een alternatieve manier van besturen, het is knap. Andere ontwikkelaars zouden een voorbeeld moeten nemen aan Lionhead en de ballen die ze hebben om voor de verandering eens een echt avontuur af te leveren met Kinect, want een gewaagd project is het toch zeker geweest.

Al met al is Fable: The Journey een mooi totaalpakket geworden, met name voor liefhebbers van de serie. The Journey is een turbulente achtbaanrit met een prachtverhaal, gedoopt in het onvermijdelijk Brits Fable-sausje. De intense spierpijn is het zonder twijfel waard geweest.