Inversion

Na een aantal dagen van puur zomergenot is het weer uit met de pret. Het daglicht oogt grauw, zonder jas naar buiten is uit den boze en de regendans voert weer de boventoon: de perfecte ingrediënten voor een heerlijk middagje achter het speelapparaat. Voor vandaag staat Inversion op het programma. Inversion is een third-person shooter met een twist, tenminste, dat is wat de ontwikkelaar ons wil doen geloven. Inversion, wat letterlijk “omdraaiing” of “wending” betekent, voegt zwaartekracht toe als manipulatief element waardoor unieke gameplay gecreëerd zou moeten worden. Ik zoek een mooi plekje in de hoek van mijn plafond en ga er eens goed voor zitten.

Een slecht voorteken

Inversion is ontwikkeld door Saber Interactive, eerder verantwoordelijk voor games als Timeshift (2007), Halo: Combat Evolved Anniversary (2011) en de downloadable titel Battle: Los Angeles (2011). Geen titels waar ik stijl van achterover sla. Inversion, hun nieuwste creatie, zou oorspronkelijk al in februari van dit jaar uitkomen, maar werd verschillende malen uitgesteld om vervolgens geruisloos in juli te verschijnen. Hoewel hier natuurlijk allerlei redenen voor zouden kunnen bestaan, zijn deze voortekenen niet al te gunstig.

“Gewichtig” probleem in Vanguard City

Inversion vertelt het verhaal van politieman Davis Russel, die samen met zijn partner Leo Delgado in de ruïnes van een stad (en daarbuiten) op zoek gaat naar zijn vermiste dochter. Vanguard City, een fictieve stad in de nabije toekomst, vormt het strijdtoneel. Deze stad is overrompeld door de lutadores, een buitenaards ras. Het doel van het spel is simpel: vind je dochter terwijl je zoveel mogelijk van deze lutadores naar het hiernamaals helpt. Deze opgepompte lieden hebben echter de beschikking over apparatuur waarmee ze de zwaartekracht kunnen beïnvloeden en gebruiken dit om de stad aan flarden te scheuren. Uiteraard krijgen Russel en Delgado al snel de beschikking over deze apparaten waardoor zij zich in eventuele lichtvoetige of zwaarmoedige situaties weten te handhaven.

De charme van Davis Russel

Wanneer ik mij een paar uur in de krochten van Vanguard City heb begeven, vallen mij een aantal dingen op. De game heeft een postapocalyptische sfeertje dat mij doet denken aan Infamous, maar ook aan de Mad Max-films. Helaas mist Davis Russel het charisma van een Cole MacGrath of Mel Gibson om een dergelijk niveau te halen. Sterker nog, de voice-acting is bij vlagen zo emotieloos dat de lokale bakker op de hoek het beter had gedaan. Dit heeft als resultaat dat ik mij totaal niet om de beste man noch zijn dochter kan bekommeren. En wanneer het toch al magere verhaal mij onvoldoende weet te boeien, moet de gameplay wel van een dermate hoog niveau zijn wil ik deze singleplayer tot het einde uit kunnen zitten.

Beter goed gejat…

Hoewel de game over het algemeen genomen best lekker speelt, bekruipt mij het gevoel dat ik dit allemaal eerder heb gezien. Teveel elementen in deze game doen de naam “Gears of War” in mijn gedachte opdoemen: de manier waarop het verhaal gepresenteerd wordt, de karaktermodellen en de algemene gameplay tot en met de identieke crosshair aan toe. “Beter goed gejat dan slecht bedacht”, zullen ze bij Saber wel gedacht hebben. Ondanks al dit gedreven jatwerk wordt het niveau van een Gears of War helaas ook bij lange na niet gehaald. Dit heeft onder meer te maken met de zeer gebrekkige vertoning van impact die kogels op vijanden hebben. Op een gegeven moment knalde ik een halve clip leeg op een lutadore. De buitenaardse boosdoener gaf geen krimp om vervolgens, een aantal kogels verder, ineens om te vallen.

Gelukkig is er nog de toevoeging van de zwaartekrachtgimmick. Er zijn een paar momenten waarin je in gewichtloze toestand een vuurgevecht aangaat, wat interessante momenten oplevert. Daarnaast beschikt de speler over de gravlink, waarmee de zwaartekracht gemanipuleerd kan worden. Hoewel dit een leuk concept is, had er veel creatiever mee kunnen worden omgegaan. Het gebruik van de gravlink is een enkele keer vereist om een doorgang te creëren. Dit doe je door bepaalde objecten lichter of zwaarder te maken. Daarnaast kan de gravlink gebruikt worden om objecten of opponenten vast te pakken en te gooien, wat weer heel erg doet denken aan de “gravity gun” uit Half Life 2. De “unieke gameplay” blijkt toch niet zo uniek te zijn.

…dan slecht gemaakt

Grafisch ziet de game er wisselend uit. Bepaalde stukken ogen strak, andere hebben te lijden onder het gebruik van grove textures waardoor het soms ronduit lelijk oogt. Daarnaast is het geluid van een vergelijkbaar niveau. Het wapengerij klinkt blikkerig, de omgevingsgeluiden klinken redelijk en de muziek is onopvallend. Voeg daar de slechte voice-acting aan toe en je hebt pure middelmaat in handen.

Wat uiteindelijk overblijft, is een generieke third-person shooter die een zeer lineair verloop kent. De singleplayer, die overigens ook in online co-op gespeeld kan worden, wandel je binnen een uurtje of zeven wel door. Dan is er nog zowaar een multiplayer. Deze heb ik helaas niet kunnen testen, aangezien er gewoonweg geen spelers online waren om tegen te kunnen spelen.

Conclusie

Ondanks alles heeft Inversion me toch redelijk weten te vermaken. De game knalt lekker weg en de besturing is ook dik in orde. Het is alleen jammer om te zien dat een in potentie sterk concept op alle fronten zo matig is uitgewerkt. Gezien alle tekortkomingen die aan deze game kleven, zal ik een eventuele aanschaf natuurlijk afraden. Als je van games als Gears of War houdt, kan het echter geen kwaad om deze titel een keer bij je plaatselijke videotheek op te pikken.