Review: Mass Effect 3

Mass Effect, de één houdt ervan en de mensen die er niet van houden hebben de games nog nooit gespeeld of weten niet waar ze het over hebben. BioWare is sinds het eerste deel al met een uniek project bezig om voor het eerst in de gamegeschiedenis een échte trilogie te bouwen, waarin je savegames een grote rol spelen en bijna al je beslissingen invloed hebben op het verloop van de serie. Dat alles emotioneel ondersteund met voice acting van de bovenste plank en actie die het RPG-genre ontstijgt. Het derde deel is het slot van dit project en hoewel de vernieuwing ten opzichte van Mass Effect 2 minimaal is, bereikt het verhaal op alle fronten zijn hoogtepunt. De Reapers zijn op Aarde…

Zoveel aliens, zoveel meningen

Electronic Arts en BioWare hebben het zichzelf met Mass Effect 3 niet gemakkelijk gemaakt. Er zijn tientallen grote beslissingen uit de vorige delen, die in meer of mindere mate, invloed hebben op het verloop van het spel. Dit is natuurlijk vooral leuk voor de mensen die de eerste twee delen ook hebben gespeeld, al is het ook mogelijk om Mass Effect 3 te spelen zonder die eerdere ervaringen te hebben meegemaakt. Wat mij betreft zonde! Het is zo’n groot deel van de ervaring, dat ik oprecht medelijden heb met PlayStation 3-bezitters. Zij kunnen het eerste deel niet op hun console spelen, maar moeten de keuzes van Mass Effect 1 via een interactief verhaal maken. Mijn advies is om dat ook echt te doen. The Illusive Man, Liara, Garrus, Wrex, Captain (Admiral) Anderson, de emotionele binding met deze karakters is één van de belangrijkste factoren van de trilogie en dat niet meekrijgen is simpelweg zonde.

Al sinds het eerste deel werk je naar het slot van Mass Effect 3 toe, de Reapers, een zeer oud ras van machines, komt eens in de duizenden jaren langs om alle doorgeëvolueerde rassen uit te roeien. Geen enkel ras in het universum maakt kans om ze in hun eentje te verslaan en dus wordt Commander Shepard eropuit gestuurd om alle rassen van het universum te verenigen om tezamen een superwapen te bouwen. Dit is de enige kans om de Reapers te verslaan. Klinkt dat even simpel! Natuurlijk is het niet zo gemakkelijk, want er is veel historie tussen alle rassen en daarin is veelal een goede portie oorlog te vinden. De Quarians proberen al eeuwen hun eigen gecreëerde Geth te vernietigen, de Krogan zijn nog altijd boos op de Salarians omdat 99% van de Krogan door de Salarians is gesteriliseerd en de mensheid is een nieuwkomer in het universum en ook wij hebben nog altijd een meer dan behoorlijk akkefietje met de Batarians. Het is in dit politieke spectrum waar jij moet opereren en zoals elke goede RPG betaamd, doet niemand iets voor niets. “Natuurlijk helpen wij! Als jij voor ons eventjes dit doet, en dit, en dit, en dit.”

Galactic Readiness

Het middelpunt van jouw missie is natuurlijk wederom de Normandy, je eigen ruimteschip die van binnen volledig is gerenoveerd. Naast de bekende plekken is er nu ook een War Room aanwezig. Deze geeft je een beeld hoe ver de coalitie is in het verzamelen van troepen tegen de vijand. Bij elke nieuwe bondgenoot die je maakt wordt de staat van je leger beter en je dient een minimum te hebben om door te gaan in het verhaal. Grote legers betrek je door middel van het uitvoeren van grote missies, maar ook de submissies geven je mankracht. Veel kleine bondgenoten zijn immers een sterke kracht. Zo kun je gevluchte wetenschappers van Cerberus of specialistische eenheden van een bepaald ras rekruteren. Ik vond deze kaart met bondgenoten meer dan fascinerend. Het is zo dankbaar om na elke missie te zien dat meer mensen aan jouw kant staan. Daarnaast is je Galactic Readiness ook nog te versterken door het spelen van de simpele, maar zeer geslaagde multiplayer. Verschillende levels uit de singleplayer zijn namelijk met anderen te spelen in een soort Horde mode dat we kennen van Gears of War. Dat alles inclusief de keuze tussen vele rassen, klassen en een heus levelsysteem voor het upgraden van je multiplayer-karakter. Ik vind de potjes nog altijd zeer verslavend en omdat ze ook een kleine rol hebben in het verhaal, vind ik de multiplayer zowaar geslaagd (en dat is voor mij ook voor het eerst). Voor singleplayer puristen (wat ook ik ben), de multiplayer heeft slechts een minimale invloed op de singleplayer.

Zoveel genres in één

Mass Effect blijft natuurlijk een actie RPG en naast alle meeslepende verhaallijnen, zal je vooral schietend door het spel gaan. De gameplay benadert daarbij de beste 3rd person shooters, waarbij je van cover naar cover je van verschillende tegenstanders ontdoet. Het draaiwiel, ofwel Power Wheel, waarvandaan je krachten kunt selecteren is natuurlijk terug en dat is een heerlijke feature. De wapens zijn dit keer een stuk gevarieerder, mede omdat je deze op veel plaatsen naar wens kunt aanpassen. Een nieuwe scope, grotere magazijnen, betere stabiliteit, voor ieder wat wils. Het geeft een stuk meer diepgang aan de gameplay, want het levelsysteem is verder niet gewijzigd. Ook krachten zijn te upgraden. Met een simpel systeem van puntentoewijzing aan verschillende krachten maak je deze sterker en beter. Het mist nog steeds de diepte van Mass Effect 1, maar gezien het succes van deel 2 een begrijpelijke keuze. Wel is het iets dieper, want iedere kracht heeft verschillende keuzes.

Gelukkig is ook Mass Effect 3 geen perfecte game. Op het technische front zijn alle BioWare-eigenaardigheden ook hier aanwezig. De lip syncing die vaak matig is, framedrops hier, kleine bugs daar en mijn Xbox 360-versie is ook een keer vastgelopen. Deze technische minpuntjes doen echter niks af aan de algehele ervaring. Wel had ik moeite om echt in het spel te geraken, want het komt allemaal wat langzaam op gang. Natuurlijk is het eerste level geweldig (speel vooral de demo!), maar zodra je onze eigen Aarde half vernietigd verlaat, lijkt de noodzaak om er echt wat aan te doen ver te zoeken. Pas een aantal uur later in de game komt die noodzaak omhoog om vervolgens niet meer te verdwijnen. Vanaf het vijfde uur tot het dertigste uur zit je op het puntje van je stoel tot de credits over het scherm glijden. En jawel, de game is een uur of tien korter dan Mass Effect 2, echter, dat is voor een groot deel te danken aan de absentie van het scannen van alle planeten. Dat is gelukkig vervangen door een veel leuker en sneller systeem, waarbij je weg moet blijven van naderende Reapers terwijl je op planeten opzoek gaat naar artefacten. Veel leuker dan het was, maar het levert inderdaad minder gameplayuren op.

Conclusie

Mass Effect 3 laat alles wat de franchise geweldig maakt samenkomen in een orgasme van gameplay. Dialogen van de bovenste plank, uren aan cut scenes om je vingers bij af te likken, schietactie die zich mag meten met een goede 3rd person shooter, RPG diepgang met aanpasbare wapens en krachtkeuze, vele submissies, een sterk en meeslepend verhaal en dit keer ook een verrassend goede multiplayer. Maar de grootste prestatie van de game is wel dat het de allereerste échte trilogie is, waar bijna alle keuzes uit alle games invloed hebben op het verloop van het spel. En hoewel het einde van de game ook voor mij tegenviel, is de twintig uur van Mass Effect, de veertig uur van Mass Effect 2 en de dertig uur van Mass Effect 3 een reis van 90 uur om nooit te vergeten. Hulde aan BioWare!