Josh en Renai Lambert (Patrick Wilson en Rose Byrne) zijn met hun kinderen Dalton, Foster en Cali verhuisd naar een mooie vrijstaande villa en niets lijkt hun geluk in de weg te kunnen staan. Op een avond gaat hun zoon Dalton echter op onderzoek uit en ontdekt daarbij de zolder des huizes. Dalton valt van een ladder, maar alles lijkt mee te vallen. Totdat hij de volgende ochtend niet wakker wordt. De artsen zijn radeloos als Dalton ook de volgende dagen geen teken van leven geeft…
Kwade geesten
Zo begint Insidious meteen spannend. Josh en Renai mogen Dalton mee naar huis nemen om hem daar verder te verzorgen. De artsen weten niet wat er aan de hand is en denken dat de kleine Dalton in een soort coma ligt. Vanaf dat moment beginnen rare dingen te gebeuren in huis. Het huis blijkt namelijk vol te zitten met geesten die het gemunt hebben op hun oudste zoon. Daarop besluiten ze zo snel mogelijk het huis verlaten. Eenmaal ingetrokken in een nieuw huis doet het jonge gezin de angstaanjagende ontdekking dat het lichaam van hun comateuze zoon ook daar een magneet blijkt te zijn voor geesten met kwade bedoelingen. Verhuizen heeft dus geen zin meer en een confrontatie met de kwelgeesten kan niet uitblijven.
Vakkundige spanningsopbouw
James Wan heeft als regisseur aangetoond erg goed uit de voeten te kunnen met een horror/thriller. Denk daarbij maar aan Dead Silence en natuurlijk Saw. Nu kan daar ook de horror Insidious aan toegevoegd worden. Menig film in dit genre heeft aanlooptijd nodig om echt spannend te worden, maar dat is niet het geval met Insidious. Vanaf de begintitels wordt de spanning vakkundig door Wan opgebouwd. Hij maakt daarbij gebruik van een soort handheld techniek, waardoor de scènes alleen maar echter lijken. Ook het minimale gebruik van kleur in de film (behalve voor de kleur rood…) is zeer effectief te noemen. Dankzij het talent achter de camera is deze film bij momenten zenuwslopend. De acteurs hoeven daarbij niet zoveel te doen en zijn vooral pionnen om spannende scènes te creëren.
Paranormaal
Zoals in de meeste hedendaagse horrorfilms zijn ook in dit verhaal de nodige clichés aanwezig. Natuurlijk hebben we weer te maken met een vreemd huis, een donkere zolder en een eng kind, maar deze worden wel heel effectief gebruikt. Vooral in het eerste uur is Insidious een nagelbijtend spannende film. In dat deel wordt het kwaad met veel suggestieve shots in het duister gehouden. Bij horrorfilms verdwijnt vaak de spanning op het moment dat duidelijk wordt wat het kwaad is en hoe het eruit ziet. Dit geldt in mindere mate helaas ook voor Insidious.
Na het spannende eerste uur weet de kijker min of meer waar hij of zij aan toe is. Vanaf dat moment krijgt de film een vleugje Poltergeist en The Exorcist over zich heen. Dit hoeft geen nadeel te zijn, want dit paranormale aspect wordt in de film prima en geloofwaardig uitgewerkt door onder meer een prima rol van Lin Shaye als paranormaal expert.
Zo spannend als in dat eerste uur wordt het echter niet meer. Het paranormale aspect zorgt ervoor dat de geesten zichtbaar worden en die zijn niet allemaal even eng. De hoofdcreep is echter overduidelijk afkomstig uit de koker van regisseur Wan en is een waardige ‘Boogyman’. De overige geesten zijn helaas vrij clichématig uitgewerkt (denk aan een oude vrouw en een tweeling zo afkomstig uit de Shining). De twist aan het einde is daarentegen weer erg leuk gevonden.
De DVD bevat naast de film helaas geen extra’s en dat is jammer. Juist bij deze film kan het leuk zijn om te zien hoe de regisseur met relatief beperkte middelen spanning weet op te wekken.
Conclusie
Insidious is een spannende horrorfilm geworden, die vooral in het eerste uur niet goed voor de zenuwen is. Dat het daarna iets minder spannend wordt, is vooral te danken aan de clichématige uitwerking van de geesten die de hoofdrolspelers het leven zuur maken. Toch is dit, in een genre dat tegenwoordig gekenmerkt wordt door lompe afgehakte ledematen, een welkome aanvulling op je horrorcollectie.
