El Shaddai: Ascension of the Metatron

El Shaddai: Ascension of the Metatron hervertelt een Bijbelverhaal en weet dit op zeer stijlvolle wijze om te zetten naar een game. Het spel is zelfs zo creatief dat het eigenlijk nu al als het meest originele spel van dit jaar zou kunnen worden genoemd. Natuurlijk zit er echter wel een aantal haken en ogen aan deze bijzondere maar helaas niet perfecte game.

Gevallen engelen

Shaddai is het Hebreeuwse woord voor God en we hebben in El Shaddai dan ook inderdaad te maken met een Bijbelverhaal. Volgens het Boek van Henoch zou de Heavenly Council de mensheid met een grote zondvloed willen uitroeien, omdat zeven engelen naar de aarde gingen om de mensen eens goed te bestuderen. In principe was dit geen foute gedachte, God had hen immers gezonden, maar door de grote fascinatie voor het menselijk ras, besloten de engelen daar te blijven. Bovendien dreigt de wereld door allerlei omstandigheden te vergaan en was een zondvloed nodig om al het onreine te laten verdwijnen. De priester Henoch accepteert deze beslissing niet, waarna God komt met een voorwaarde: als het Henoch lukt deze gevallen engelen terug te halen, zal de zondvloed niet tot uitvoering worden gebracht.

Ignition Software heeft dit interessante verhaal in Ascension of the Metatron aangepast, maar de kern is in feite hetzelfde gebleven. Als Enoch, de Westerse variant van de naam van de protagonist, dien je ook in El Shaddai de gevallen engelen te vinden en je wordt hierbij vergezeld door de beschermengel Lucifel en de vier Aartsengelen. Hiervoor is het nodig de toren, die de engelen hebben gebouwd om zichzelf te verbergen en te beschermen, te beklimmen. Elke verdieping bestaat uit een wereld die de desbetreffende engel heeft gecreëerd, en in die wereld zijn zij voor de mensen daar dan ook goden. Op die manier hebben de makers een vrijbrief geschreven om de meest uiteenlopende omgevingen te creëren, want elke wereld is in feite gebouwd uit de hersenspinsels van de gevallen engel.

Creatief

Het ontwikkelteam van El Shaddai bestaat uit mensen die eerder aan toptitels als Devil May Cry, Viewtiful Joe en Ōkami hebben gewerkt en deze hebben aangegeven volledige artistieke vrijheid van de uitgever gekregen te hebben. Dit valt aan alles te merken: van het menu tot het pauze- en laadscherm, alles is extreem stijlvol uitgewerkt. Vanzelfsprekend ziet de gehele game er ook werkelijk fantastisch uit. Elke wereld die je bezoekt kent weer een eigen sfeer en stijl en telkens weer word je verbaasd door hetgeen je ditmaal voorgeschoteld krijgt. Je krijgt constant het gevoel indrukwekkende kunst te beleven, die enerzijds doet denken aan een surrealistische stijl, maar wel één waarbij eenvoud de regel vormt. Toch zijn er ook genoeg werelden waarbij tevens expressionisme om de hoek komt kijken, want met behulp van kleur, vormen en muziek wordt er zeker geprobeerd bepaalde gevoelens op te wekken, iets dat zeker lukt.

De creativiteit uit zich wel in de gevarieerdheid van hetgeen Ignition Software je biedt. Je kunt de werelden beschrijven, maar dat is soms erg moeilijk daar het bijzondere hiervan is dat veel van de omgevingen in de game niet echt gelijkenissen vormen met een bestaand iets. Er zijn plekken waarin je boomachtige vormen ziet bestaande uit wild bewegende witte vlammen, maar ook omgevingen die volledig gevuld zijn met speerachtige strepen. Toch is er één wereld die ver boven de andere staat; een plek waarin de Nephilim, de kinderen van de gevallen engelen en mensenvrouwen, in een kleurrijke omgeving allerlei capriolen uithalen. De koddige beestjes spelen met ballen en ballonnen en weten met hun schattigheid zeker je hart te raken. Hoe gevarieerd ook, alle omgevingen worden ook nog eens ondersteund door een sterke soundtrack.

Gods wapens

Terwijl de game een waar creatief meesterwerk is, valt de rest in vergelijking hierbij een tikkeltje tegen. Omdat er in de werelden van de gevallen engelen genoeg religieuze fanatici zijn die jou een kopje kleiner willen maken en natuurlijk de engelen zich ook niet zomaar laten grijpen, zal er ook veel gevochten moeten worden. Dat laatste wordt gedaan met behulp van een eenvoudig, doch zeer effectief vechtsysteem. Het standaardwapen van Enoch vormt de zogeheten Arch, een soort krom zwaard dat met twee handen bediend moet worden. Omdat je wapens van God komen, zullen deze wanneer ze veel klappen te verduren hebben gekregen, onrein worden en daardoor minder krachtig zijn. Het is mogelijk om deze dan te purifiëren, maar nog leuker is om regelmatig de wapens van je tegenstanders af te pakken, zodat je dit klusje niet hoeft uit te voeren.

Gelukkig is de Arch niet je enige wapen, maar kun je ook nog in het bezit komen van twee schilden die erg traag zijn, doch zeer veel schade kunnen toebrengen en waarmee je tevens eenvoudig kunt verdedigen. Tot slot is er ook nog de Veil, die je de mogelijkheid geeft om op lange afstand je tegenstanders te bestoken; zeer effectief voor een enkeling, maar niet heel handig voor een grote groep vijanden. In het hele scherm is geen enkele HUD te vinden. Je wordt daarom heerlijk snel opgeslokt door de mooie psychedelische wereld van El Shaddai. Het is echter nog steeds mogelijk om te zien hoeveel schade een tegenstander al heeft, want hoe meer je deze in elkaar slaat, des te meer pantser en kleren deze verliest. Hetzelfde geldt overigens voor jou, en het komt daarom tevens voor dat je af en toe slechts in je onderbroek vijanden staat de bevechten.

De helft van het spel ben je bezig met vechten en de andere helft uit zich in platformactie. Het toffe is echter, dat de game regelmatig wisselt tussen een 3D- en een 2D-perspectief. Met name laatstgenoemde is erg indrukwekkend, omdat je je dan volop op de omgeving kunt richten en eigenlijk niet echt gestoord wordt door gevechten, waar je normaliter om de zoveel tijd in verzeild raakt. Vechten en springen dus, maar dat neemt niet weg dat de gameplay niet ook af en toe bijzonder is, want je zult tevens plotseling op een motor rijden en later zal niet alleen Enoch een speelbaar personage zijn. Het is alleen jammer dat er niet net wat meer van dit soort variaties in het spel zitten, want het merendeel van de game ben je bezig met hetzelfde, iets wat de grafische pracht van de game niet echt recht aandoet.

Verhaalvertelling

Het verhaal, of in ieder geval het concept, is zeker interessant, maar de verhaalvertelling sluit daar niet perfect op aan. Deze is namelijk lichtelijk stroef te noemen, want er wordt eigenlijk maar weinig uitgelegd en slechts sporadisch überhaupt iets gezegd. Aan het begin kunnen irritaties optreden, omdat elke uitgesproken zin nergens op lijkt te slaan, maar uiteindelijk blijkt dat deze methode juist ook wel weer uniek is. Net als bij de verschillende omgevingen die je tegenkomt is hier namelijk veel ruimte voor eigen interpretatie overgelaten.

Je informatie haal je voornamelijk uit mensen die niet in de “neppe” wereld van de gevallen engelen geloven en uit dat wat Lucifel zegt. Laatstgenoemde kom je namelijk gedurende het spel zeer regelmatig tegen, want hij vormt de savepoints van het spel. Telkens weer is hij aan het bellen met God en praat hij op zeer informele toon met de respectabele entiteit. Veel informatie krijg je dus echter niet en de ontwikkelaars gaan eigenlijk wel uit van enige voorkennis. Daarom is het zeker raadzaam wat achtergrondinfo van het verhaal van Henoch op te zoeken voor je aan El Shaddai begint. Gelukkig heeft het verhaal in de game niet echt een hoofdrol; het draait allemaal om jou opslokken in een unieke wereld om jou een geweldige psychedelische ervaring te bieden. Dat lukt gelukkig erg goed.

Conclusie

Vanzelfsprekend zijn er games die zo creatief zijn als een blok beton, maar net zo goed bestaan er ook genoeg spellen die wèl nieuwe dingen proberen. El Shaddai voert dit met name met diens uiterlijk tot het extreme door, wat grafisch gezien een geweldige game op weet te leveren. De rest doet daar wellicht een tikkeltje voor onder, want de gameplay en het stroef vertelde verhaal weten helaas niet hetzelfde niveau te bereiken. Desalniettemin is El Shaddai: Ascension of the Metatron een audiovisueel en creatief meesterwerk, die alle aandacht verdient die het kan krijgen.