Resistance 3

Zoals beschreven in de preview, is Resistance in de meeste gevallen de schaduw van andere toptitels die op de PlayStation 3 verschijnen – een te noemen Uncharted of Killzone. Maar toen was er drie jaar ontwikkeltijd klaargestoomd voor Resistance 3 en ontwikkelaar Insomniac Games pakt ons nu flink bij de kladden. Het laatste avontuur in deze trilogie voelt immers beklemmend, haalt het gevoel uit je tenen en je moet harder je reet afvegen dan ooit tevoren in het verzet dat Resistance heet. Stop met huilen en zet een lelijk gezicht op tegen die verachtelijke Chimera!

Tot ziens Hale, Capelli moet de held gaan spelen

Aan het einde van Resistance 2 vindt er een gebeurtenis plaats die nog ontzettend dicht op mijn netvlies staat. Een enorme verbazing en een huiveringwekkend moment; Hale verdwijnt van de aardbodem en Sentinel Joseph ‘Joe’ Capelli wordt voor een verschrikkelijke daad onteerd van zijn functie in de SRPA. Capelli is het zat tegen de Chimera te vechten en probeert een normaal leven te leiden: hij trouwt, krijgt een kind, maar moet noodgedwongen toch met de ‘Remnants’, de overlevenden, onderduiken om niet de strot doorgesneden te krijgen door de Chimera. Deze mutanten nemen de aarde steeds verder over, tot negentig procent van de wereldlijke bevolking geïnfecteerd is met het Chimera-virus. De ondergrondse stad waar Capelli en zijn bondgenoten leven wordt plots, vier jaar na de gebeurtenissen van Resistance 2, ontdekt waarna een oude bekende het straatje van het hoofdpersonage binnenloopt. Joe Capelli heeft geen keus en moet met deze persoon richting New York City om de Chimera nu eens echt een kop kleiner te maken. Vanaf daar begint de bikkelharde strijd.

Schieten in een omgeving vol sjeu

In dit derde deel wordt direct iets opgemerkt. De ontwikkelaar zet een vervallen aarde op de kaart die grimmig, maar op een vreemde manier ook sfeervol aanvoelt. Aan de ene kant kleur, maar met grauwtinten van droevige steden, dorpen en moerassen. De grafische stijl toont meer volwassenheid, maar ziet er ook realistischer uit. Je voelt direct het contact met de game als de opgepoetste – en epische – cutscenes emoties tonen, grootsheid en een gevoel van medeleven. De interactie met andere personages is veel humaner opgezet en je voelt je echt kut wanneer je als Joe Capelli mensen moet verlaten om naar New York te trekken. Het is nog steeds niet de storytelling uit Resistance: Fall of Man, maar de mensheid vertelt persoonlijk haar verhaal en het is wel duidelijk dat er geld is gestoken in de acteurs. Nogmaals, die interactie geeft een stuk meer emotie.

Natuurlijk moet er ook geschoten worden en dit doe je in diverse omgevingen. Van verwoeste steden die nog meer gesloopt worden door Brawlers, zij die met auto’s, stukken asfalt en nog meer dynamische omgeving naar je gooien, tot mistige moerassen waar wilde – feral – Chimera’s leven. Ook kom je terecht bij oude trein remises en open vlaktes waar de gigantische Goliaths alles, maar dan ook alles vertrappen – benauwde situaties wanneer een stalen brug boven je angstvallig kraakt, naar beneden zakt en je dreigt te vermorzelen is een voorbeeld. In Resistance 3 zul je echter niet alleen alle soorten Chimera in de gaten houden, ook bepaalde groepen mensen zullen je flanken omdat ze niet weten wat ze in de wereld nog moeten. Sommigen pakken alles en iedereen aan en je weet soms niet meer wie je moet vertrouwen. Je bent dus tevens in een psychologische strijd beland en dit voelt goed voor de reeks. Resistance deed al erg haar best episch en groots te zijn en met dit deel is het nog beter uitgewerkt. De gevechten zijn huge en vooral als een enorme machine door het land dendert en jou opmerkt, heb je even een holy-fuck-ik-ben-er-geweest-moment.

Deze peper is echt pittig

Waar de eerste Resistance nog redelijk die-hard en pittig kon zijn, daar was Resistance 2 wel te doen. Resistance 3 wordt omgeschopt en zelfs op een normaal niveau bieden de vijanden behoorlijke tegenstand. De Chimera hebben zich prima weten te profileren en hun denkvermogen is ook gegroeid. Ze anticiperen op jouw bewegingen en op die van je teammaten. We mogen dus stellen dat er gesleuteld is aan de kunstmatige intelligentie (AI), hoewel het pittige niveau ook komt doordat je weer old-skool ‘health-shells’ op moet pakken om je gezondheid op peil te houden. Dit was ook in het eerste deel het geval en het voelt voor mij toch dubbel en een stapje terug. Het zorgt ervoor dat je goed moet plannen in het regenereren van je gezondheid en dit tijdens chaotische gevechten een beetje te strategisch wordt. In een keiharde pub-fight ben ik bijvoorbeeld een paar keer op m’n bek gegaan, omdat verscheidene soorten Chimera binnendrongen en van alle kanten kwamen. Het dubbele is dat de moeilijkheidsgraad zelfs voor de reguliere gamer wat hoger ligt dan normaal doordat de zelfherstellende levensbalk gemist wordt, maar een beetje strijd is aan de andere kant ook weer goed voor de soms veel te makkelijke games tegenwoordig.

Ratchet & Clank wapentuig

Bekende wapens als de Bullseye, Auger en Carbine keren uiteraard terug in Resistance 3, maar Insomniac zou Insomniac niet zijn om nieuwe wapens te introduceren die tevens invloeden hebben van Ratchet & Clank. Het uiterlijk van een Atomizer oogt gewoonweg die franchise en is een wapen dat stroom schiet, wat ook erg herkenbaar is. Verder kun je met een dikke hamer aan de slag en hebben sommige wapens een nieuwe secundaire kracht. Dit kan zijn een grotere ontlading van kogels, een krachtig sniper-schot of een zwaartekracht walm waardoor vijanden meters in de rondte vliegen.

Uiteraard ben ik daarnaast ontzettend verheugd door het feit dat het wapenwiel terug is. In Resistance 2 kon je maar twee wapens tegelijk dragen en daar was het dus keuzes, keuzes en keuzes maken. In het laatste deel van de trilogie kun je eindelijk weer twaalf wapens met je meebrengen en met driehoekje kun je tussen de laatste twee selecteerde wapens switchen. Houd je driehoekje ingedrukt, dan pauzeert de game en verschijnt het wapenwiel; selecteer jouw wapen naar keuze. Echter, het wiel is tijdens hevige gevechten niet even secuur en het komt soms voor dat je in alle haast een verkeerd wapen selecteert. Een nieuwe feature in deze titel is dat je wapens levelen. Naar het gebruik worden ze beloond met sterren – hooguit drie – die ervoor zorgen dat je wapen krachtiger wordt. Ook upgrades als ontploffende munitie en waarbij je vijanden in vuur en vlam kunt zetten zijn te vinden in Resistance 3.

Mooie, maar lelijke hybriden

Er is al gezegd dat Resistance 3 een heerlijke grafische sfeer met zich meebrengt en dat de cutscenes van hoog niveau zijn. Grafisch op zich ziet de game er ook zeker prima uit. Het meet zich aardig met de huidige games, met hier en daar een texture-foutje, maar er is niet veel op aan te merken. De omgevingen voelen, hoewel verlaten, toch op een bepaalde manier levendig aan. De Chimera zorgen hier deels voor, maar er is detail geschonken aan het leveldesign. Ook qua audio zet Resistance een stap vooruit; kwalitatieve, bijpassende muziek die zorgt voor een meeslepende ervaring in de game. Muziek is altijd belangrijk in games en het scheelt in sfeer, Resistance 3 slaat hier de juiste snaar aan.

Op het web afslachten

Een geweldige mogelijkheid in de Resistance-reeks is dat je de singleplayer ook in co-op kunt spelen. Op elk moment kan een vriend of vriendin inspringen in jouw recente game, zowel in splitscreen als online. Ikzelf hou enorm van het verhaal doorspelen met vrienden, dus dit is een leuke toevoeging. Ook een online multiplayer is natuurlijk vertegenwoordigd; het doet weinig echt nieuws, maar de feeling is weer als in Fall of Man, die volgens PlayStation 3-bezitters een hele goede multiplayer had – ik heb het ook een tijdje gespeeld. Het is snelle actie, veel ‘innovatieve’ wapens en features als doppelgänger en sterkere kogels zijn de leuke extra’s van deze online multiplayer.

Conclusie

Een ding moet gezegd worden; Resistance 3 doet weinig nieuws. De game is in drie jaar tijd gemaakt om de beste onderdelen uit Resistance: Fall of Man en Resistance 2 te halen en die in dit deel te stoppen, plus wat extra’s, en dat is gelukt. Een andere en veel emotionelere, psychologische, ethische manier van storytelling en het gevoel weergeven alsof we de eerste game spelen. Het wapenwiel is terug, dus kun je twaalf wapens tegelijk meedragen. Over de health-shells ben ik niet helemaal uit; het maakt de shooter (veel) pittiger, maar zet hiermee ook een stapje terug in de tijd. Bovendien zijn de Chimera slimmer dan ooit tevoren en in dit deel merk je gewoonweg dat zij ook daadwerkelijk heersen over de aarde. Grootse aurastralen, gigantische wandelende machines, dropships, meer verschillende soorten Chimera; het doet grootser en epischer aan en ik durf bijna te zeggen dat dit echt het beste deel uit de serie is. Ook door de grafische sfeer en muziek voelt de game af. Online gaat terug naar de roots van Fall of Man, dus moet het voor de fans weer de nodige uren gevechten opleveren. They kicked these Chimera some ass.