Driver: San Francisco

Na de ietwat teleurstellende vorige twee Driver-games ging Ubisoft wanhopig op zoek naar een nieuwe manier om de franchise terug op de kaart te zetten. De creatieve breinen van de Reflections studio kwamen vervolgens op de proppen met Shift, een compleet nieuwe feature die de speler de mogelijkheid geeft praktisch elke rondrijdende auto over te nemen. De scepsis bij de onthulling van Shift was niet van de lucht, maar toch besloten de ontwikkelaars stug door te zetten. Of dat een slimme zet is geweest, lees je hieronder.

San Francisco in vogelvlucht

Driver: San Francisco vertelt het verhaal van John Tanner. De agent dient een oogje in het zeil te houden terwijl zijn aartsvijand Jericho wordt getransporteerd naar de gevangenis. Deze ogenschijnlijk simpele klus loopt echter al snel in het honderd als Jericho, dankzij een slimme omkoping en enkele trouwe handlangers, op spectaculaire wijze weet te ontsnappen. Werk aan de winkel voor Tanner en zijn partner Jones dus, al wordt de achtervolging vroegtijdig ten einde gebracht door een dramatische botsing met een vrachtwagen. Op het eerste gezicht lijkt dit fataal te zijn voor Tanner, maar dan blijkt dat hij na dit ongeluk een speciale gave bezit waarmee hij uit zijn lichaam kan treden. In het spel wordt dit ‘Shiften’ genoemd en deze feature staat centraal in de volledige game. Met een druk op de knop spring je uit de auto en zweef je boven San Francisco, waarna je eenvoudig het gedaante van praktisch elke autorijder in de stad kunt aannemen. Hierdoor krijg je tevens de controle over diens auto en dan blijkt al snel dat Shift meer is dan slechts een gimmick. Zo kun je bijvoorbeeld in een achtervolging snel overschakelen naar een vrachtwagen die voor je prooi rijdt, om vervolgens met dit voertuig zijn weg te blokkeren. Shift voegt hierdoor niet alleen een licht vleugje tactiek toe, slim gebruik van de feature kan ook het verschil maken tussen winst en verlies.

Variatie troef

In tegenstelling tot veel van zijn genrebroeders bevat Driver: San Francisco een degelijk verhaal. Het liefst zou je alle verhaalmissies in één adem doorploegen, ware het niet dat de game dat niet toestaat. Voordat je toegang verkrijgt tot de volgende verhaalmissie zul je namelijk eerst een X aantal zijmissies moeten voltooien. Ook dit is geen straf, want deze zijn zeer gevarieerd. Zo zul je de ene keer de meest uiteenlopende stunts moeten uitvoeren voor een TV-show, terwijl je even later onderweg naar je bestemming zoveel mogelijk reclameborden moet zien te raken. Ook zal het meer dan eens voorkomen dat je als politieagent een groep straatracers dient te arresteren, om in een volgende zijmissie juist te ontsnappen aan diezelfde politie. Deze variatie zorgt ervoor dat de game vrijwel nooit saai of repetitief wordt, een gevaar dat al snel op de loer ligt bij racegames in een open wereld.

Bumperklevende agenten

Ironisch genoeg weet Driver het minst te bekoren wanneer het een klassieke racegame probeert te zijn. Zoals Matthijs in zijn preview al opmerkte kan een kleine ruk aan het stuur er al toe leiden dat je in een slipstream terechtkomt en ook de handrem wil soms nogal gevoelig reageren. Het grootste deel van de game draagt dit juist bij aan het plezier, maar samen met de zeer agressieve politie kan dit in normale races nog wel eens voor frustratie zorgen.

Aye!

Het eerste dat opvalt zodra je Driver: San Francisco opstart, is de uitmuntende kwaliteit van de cutscenes. Deze zien er prachtig uit en de gezichten zijn bijna van het kaliber Heavy Rain. Maar ook San Francisco zelf is opvallend gedetailleerd en het is een genot om met een solide 60 frames per seconde door de levendige straten te scheuren. Bovendien geeft de korrelige filter de game een heerlijk authentiek car-chase film uiterlijk. Ook noemenswaardig is dat de game bol staat van de humoristische momenten; niet alleen de conversaties tussen Tanner en Jones werken regelmatig op de lachspieren, ook de taferelen die zich voordoen zodra je naar een auto met bijrijder Shift zijn bij vlagen hilarisch. Zo heb ik tijdens mijn ritjes door San Francisco onder andere al in één auto gezeten met een emotionele Spanjaard, een doodsbange echtgenoot en zelfs een piraat. Laatstgenoemde was overigens niet te spreken over mijn rijkunsten, waarop hij mij eerlijk vertelde: “You steer a boat like a damnable woman, Jimbo!”

Spannend tot de laatste seconde

“Hoe meer zielen, hoe meer vreugd,” sprak een wijs man ooit en dit gaat ook op in het geval van Driver: San Francisco. Naast een split-screen modus bevat de game namelijk ook een zeer uitgebreide en verrassend vermakelijke online multiplayer. Driver: San Francisco beschikt over maar liefst negentien multiplayer modi, met opdrachten die variëren van “blijf in het spoor van een bepaalde auto” tot “bots tegen de gemarkeerde speler aan om zelf gemarkeerd te worden en blijf dit vervolgens zo lang mogelijk.” Bovendien kunnen matches dankzij Shift binnen enkele seconden een totaal andere wending nemen, wat ervoor zorgt dat elke wedstrijd tot de laatste seconde spannend blijft.

Conclusie

Met Driver: San Francisco bewijst Ubisoft dat het niet bang is om risico’s te nemen. De Shift-feature, die aanvankelijk veel scepsis wist op te wekken, komt in feite als een verademing en geeft de game een eigen smoel. De stad San Francisco bruist van leven en vormt het ideale strijdveld voor de meest gestoorde wedstrijden, zowel in single- als in multiplayer. En dan heb ik het nog niet eens over de Film Director modus gehad, waarin spelers redelijk eenvoudig een complete car-chase film in elkaar kunnen zetten. De heerlijke soundtrack (gemaakt door de ontwikkelaars van de James Bond-soundtracks) en de 120 gelicenseerde auto’s maken de game in combinatie met Shift een genot voor iedere racegamer die wel eens toe is aan iets nieuws. Het is tijden geleden dat ik zo’n plezier heb beleefd aan een racegame.