Rise of the Planet of the Apes vertelt het verhaal van Caesar, die door experimenten van wetenschapper Will Rodman een ongekende intelligentie ontwikkelt. Doel van Rodman was het realiseren van een remedie tegen Alzheimer. Zijn medicijn heeft echter onverwachte bijwerkingen. Als Caesar zich dan uiteindelijk verraden voelt door de mensen die hij dacht te kunnen vertrouwen, besluit hij het heft in eigen hand te nemen.
Kwaliteit toont zich
Voor het creëren van de apen die deelnemen aan de revolutie is niks aan het toeval over gelaten. Het met een Oscar onderscheiden special effectsteam dat ook meewerkte aan de Lord of the Rings trilogie en Avatar werd ingeschakeld. En dat zie je terug, met name bij de wat oudere apen. Bij de jonge Caesar is nog iets duidelijker te zien dat het om een computer creatie gaat, maar als volwassen aap is hij werkelijk indrukwekkend. Dit geldt ook voor de andere apen die een belangrijke rol spelen.
Andy Serkis is de koning van de niet-menselijke rollen. Dat bewijst hij ook weer in Rise of the Planet of the Apes. Chimpansee Caesar lijkt werkelijk een mens zoals hij zich ontwikkelt en zijn emoties toont. Wie had ooit gedacht dat we nog eens zou mee zouden kunnen leven met een personage dat geen mens was en uiteindelijk zelfs een gevaar voor de mensheid vormt?
Maar Caesar is niet de enige aap die de show steelt. Orang-oetan Maurice, gorilla Buck en mede-chimpansee Koba zijn stuk voor stuk innemende ‘personages’ met elk hun eigen karakter. Wat ook erg sterk is gedaan, is dat zij allemaal hun eigen rol spelen in de revolutie. Elke soort benut zijn eigen sterke punten.
Van evolutie tot revolutie
Het verhaal van de film ontwikkelt zich naar behoren. Rustig en uitgebalanceerd, zoals dat hoort bij evolutie. In het begin is alles nog koek en ei, maar na verloop van tijd beginnen er scheurtjes te komen in de goede relatie van Caesar met de mensen die hij tot dan toe altijd vertrouwde. Dat zet hem er toe aan om meer toenadering te zoeken tot zijn soortgenoten.
Het is op dit punt dat het verhaal lichtelijk rammelt. Want de apen waar Caesar mee in contact komt, vertonen vaak al een behoorlijke mate van intelligentie zonder de speciale behandeling die Caesar heeft gehad. Maar wanneer je dat kleine feit vergeet, kun je in het laatste deel van de film genieten van de revolutie van de apen. Van die revolutie is eigenlijk al wat te veel weggegeven in de trailers die van de film verschenen. Hij is namelijk vrij kort.
Dat is het nadeel van de goede opbouw van de emotie in het verhaal. Dit draagt bij aan de menselijke uitstraling van Caesar en laat je des te meer meeleven bij de climax, maar het gedeelte waar je eigenlijk stiekem de hele film lang op zit te wachten duurt zo wat te kort. Met nog geen twee uur is de film sowieso aan de korte kant. Er was dus zeker ruimte geweest voor wat meer apenactie.
Conclusie
Rise of the Planet of the Apes is een zeer geslaagde prequel op een al bestaande franchise. De apen krijgen werkelijk menselijke trekjes en dat maakt de emotionele aanloop op de revolutie er alleen maar ontroerender op. Dat is de grote kracht van deze film: je zou bijna vergeten dat je naar apen zit te kijken die met de computer tot leven zijn gewekt. Caesar is een personage met wie je prima mee kunt leven. Zijn interactie met mensen en andere apen zorgt voor emotie en bij vlagen ook zeker voor komische momenten.
De revolutie zelf duurt uiteindelijk te kort. Dat is jammer, want de film is met nog geen twee uur aan de korte kant. De revolutie had dus uitgebreider behandeld kunnen worden, zonder dat dit ten koste had hoeven gaan van de tijd die voor de aanloop is gebruikt. Maar dit is slechts een klein smetje op een verder uitstekende film die alles in zich heeft om het succes dat tot zover al is geboekt in Amerika te verklaren.
