Dragon Age 2

BioWare wordt door velen gezien als de koning van de westerse RPG’s. Met titels als Baldur’s Gate, Neverwinter Nights, Star Wars: The Old Republic en Mass Effect heeft de Canadese ontwikkelaar al veel succesformule’s op haar naam staan, maar in 2009 was er een nieuwe serie die het levenslicht zag. Dragon Age wist zowel een sterk verhaal alsmede interessante personages, sterke gameplay en een grote hoeveelheid aan keuzes te bieden. Dragon Age II probeert elk aspect van de vorige titel te verbeteren, maar pakt het hier en daar wel degelijk anders aan. Blijkt het eindresultaat BioWare waardig?

Een nieuwe held

Net als bij het eerste deel het geval was, is het verhaal een zeer groot en belangrijk onderdeel van Dragon Age II. Juist daarom zullen de meeste spelers het waarderen als ze er zo weinig mogelijk vanaf weten voordat ze aan hun avontuur beginnen. In Origins werd de wereld overspoeld met gewelddadige monsters, de Darkspawn, en ook in dit tweede deel is dat het geval. De twee games kennen enorm veel overeenkomsten, maar één verschil springt nog wel het meest in het oog: waar je in het eerste deel nog zelf je ras en je afkomst kon kiezen, is het hoofdpersonage in het vervolg hoe dan ook de mens Hawke. De keuze voor het geslacht en de klasse zijn wel aan de speler, maar iedereen zal het avontuur als deze figuur beleven.

Het grote voordeel is dat er meer aandacht aan de protagonist is besteed en die kent hier ook daadwerkelijk een rijke achtergrond. De opbouw en uitwerking van het verhaal doet bijvoorbeeld sterk denken aan die van een film. Jij zult als speler het verhaal spelen, wat in grote lijnen wordt verteld door twee mensen, die via cut scenes de speler op de hoogte houden. De uitkomst van dit verhaal bepaal jij. Waar je in Origins anders werd behandeld afhankelijk van welk ras je koost, zal er ditmaal sterk de nadruk worden gelegd op de klasse van Hawke. Als magiër word je vaak met argwaan aangekeken, terwijl dit als strijder veel minder het geval is.

Gameplay

Een RPG in een fantasywereld is natuurlijk weinig origineel te noemen, maar de Dragon Age-serie pakt het gelukkig anders aan dan diens concurrentie. Je doorspeelt het spel namelijk als team en dient dan ook eigenlijk je hele gezelschap te besturen. Dragon Age II is daarom echt een PC-titel, aangezien het eigenlijk de bedoeling is om continu het spel te pauzeren en elke partner van een tactisch commando te voorzien. Het is goed mogelijk om je metgezellen door het spel te laten besturen, en zelf slechts één van de personages te besturen, een keuze die op de console-versie al snel zal worden gemaakt.

Dat neemt echter niet weg dat het slecht werkt op, in mijn geval, de PlayStation 3. In tegendeel zelfs. Speciaal voor console-bezitters heeft BioWare stevig aan de interface gesleuteld, waardoor deze praktisch ideaal is. Je hebt eigenlijk zes snelkoppelingen tot je beschikking onder de knoppen en je kunt elk moment een menu tevoorschijn halen die goed is aangepast aan de wensen van een console-eigenaar. Enkel wanneer je metgezellen in de problemen zitten, gebruik je even een potion om ze te helpen. De rest laat je ze zelf doen, waardoor je prestaties minder goed worden, maar er gelukkig wel flink veel vaart in het geheel blijft zitten. Iets wat voor een console-titel toch wel wenselijk is.

Wat mij erg dwars zat toen ik Dragon Age: Origins destijds op de PC speelde, was dat voor mij het camerastandpunt nooit ideaal was. Als ik uitzoomde speelde ik praktisch gezien Diablo en wanneer ik alles vergrootte, lag de camera te plat om nog goed te kunnen zien wat ik aan het doen was. Tot mijn vreugde is hier geen enkele last van, omdat je het spel doorspeelt ware het een third person-actiegame en dat werkt ideaal. Zelfs als je commando’s aan je partners wilt geven, is dit met dit perspectief prima te bewerkstelligen.

Keuzes, keuzes, keuzes

Ook Dragon Age II zit weer propvol met keuzes. Als er tegen Hawke wordt gepraat krijg je regelmatig een keuzemenu voor je kiezen, waaruit je drie verschillende reacties kunt geven. Zo kun je in grote lijnen per gespreksonderdeel de brave nobele, de gemene egoïst of de cynische grappenmaker spelen. Met name laatstgenoemde sprak mij erg aan, omdat het serieuze spel hierdoor een wat luchtiger laagje krijgt. Jammer is alleen wel dat jouw keuzes niet direct veel invloed lijken uit te oefenen op gebeurtenissen. Meestal krijg je wel even een reactie die is toegespeeld op jouw gekozen antwoord, maar daarna krijg je bij elke keuze hetzelfde praatje die deze opvolgt. Op de lange termijn hebben jouw keuzes wellicht invloed, maar het is jammer dat er op de korte termijn niet veel mee is gedaan.

Een groot pluspunt, dat absoluut genoemd moet worden, is het feit dat elke zin wordt uitgesproken. Zowel protagonist Hawke als elk bijpersonage zal geen enkel woord overslaan. Doordat er een groot scala aan voice actors is, klinkt het allemaal erg gevariëerd en verfrissend. Bovendien hebben deze stemacteurs erg goed werk geleverd, waardoor het ook nog eens een waar genot is om naar het aanwezige stemmenwerk te luisteren.

Sprietharen en houterige bewegingen

Grafisch gezien was Dragon Age: Origins niet de sterkste, en ook het vervolg kan hierover meepraten. Het geheel ziet er aardig uit en ook de tussenfilmpjes zijn goed, maar er zijn helaas enkele aspecten die minder zijn. De omgevingen zijn een beetje leeg te noemen, hier en daar zie je slechts wat zand en een rots, en de personages zijn jammer genoeg niet de mooiste. Zo lijkt het haar van de figuren met bosjes op het hoofd te zijn geplakt en bewegen deze ook nog eens houterig. Wel is het zo dat Dragon Age II er veel beter uitziet dan diens voorganger door de nieuwe grafische stijl met een wat strakkere vormgeving.

Conclusie

Dragon Age II weet absoluut te overtuigen. De gameplay is ook op de consoles heerlijk, het verhaal is erg sterk en ook het uitstekende stemmenwerk doet wonderen. Bovendien is het simpelweg een toegankelijke RPG waar je zeer lang mee zoet kunt zijn. Helaas is het wel zo dat de keuzes die je maakt niet direct invloed lijken te hebben en het geheel er, nog steeds, niet bijzonder goed uitziet. Het verschil tussen de PC-versie en de console-variant is dat eerstgenoemde zich beter leent voor het tactische element en er beter uitziet, terwijl er in de game op de console veel meer vaart zit. Persoonlijk spreekt laatstgenoemde mij meer aan, maar dit is ook zeker een RPG voor de hardcore PC-gamer.