Het is pikkedonker, om je heen is weinig ruimte en je kunt maar moeilijk ademen. Dan realiseer je jezelf dat de claustrofobische nachtmerrie waarheid blijkt te zijn: je zit in een houten kist, diep onder de grond. Zet je schrap om daar anderhalf uur naar te kijken.
Paul Conroy, een Amerikaanse vrachtwagenchauffeur, helpt bij de wederopbouw in Irak. Hij herinnert zich dat er een hinderlaag door een stel Irakezen plaats vond en dat er op hem en zijn collega’s werd geschoten. Vervolgens ontwaakt hij in een houten kist zo groot als zijn lichaam zelf, onder de grond, met alleen een zippo, een mobieltje en wat water. Hij krijgt last van angstaanvallen en probeert erachter te komen waar hij zich bevindt. Vervolgens wil hij het mobieltje gebruiken, maar instanties bellen met de melding dat je ergens bent begraven in Irak wijst uit op grote frustraties. Wat moet je doen en hoe pak je het aan om uiteindelijk weer het daglicht te zien?
Zenuwslopend
De film is, kort gezegd, geslaagd. De aanvang van de film is al spannend, laat staan wanneer de tijd doortikt en er allerlei complicaties opdoemen waar je totaal niet aan denkt. Continu bedenk je wat jijzelf zou doen in zo’n situatie. Wie ga je bellen, wat ga je zeggen, hoe onthoud je hun nummers, moet de pers hiervan afweten? Al die dingen spoken door je hoofd, maar de tijd tikt weg en je batterij ook, het water stoot je per ongeluk om en de zippo brandt de zuurstof op. Het is benauwd, zeer benauwd, ook al zit je in de bios te staren naar een groot scherm.
De telefoongesprekken, die een groot deel van de film innemen, zijn eveneens zenuwslopend. Ryan Reynolds zet een zeer sterke en overtuigende rol neer waarvan je geen minuut wilt missen. Hij moet zich in allerlei bochten wringen om zijn verhaal duidelijk te maken en wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Overheidsdiensten geven hem hoop en verzekeren hem dat ze hem zullen vinden, of is Ryan, net als vele anderen, maar een gewone burger die de moeite niet waard is?
Conclusie
De kracht van de film zit hem zeker in het concept en de locatie. Regisseur Rodrigo Cortés bewijst met deze parel dat het mogelijk is om de locatie te beperken tot een krappe ruimte en te spelen met verschillende camerahoeken en technieken, zodat je niet continu naar hetzelfde zit te kijken. De film heeft ook een ouderwets tintje, wanneer de acteur denkt dat er geen hoop meer is wordt er bombastische muziek ingezet en zit je een volle minuut te kijken naar een uitzoom van de ruimte, tot twee keer toe. Past geheel in het concept, maar die minuut lijkt veel langer te duren. Mix de wanhoop met galgenhumor en onverwachte gebeurtenissen, zo zit deze prachtige en originele film in elkaar.
