Enslaved: Odyssey to the West

Enslaved: Odessy to the West is altijd al een titel geweest die een hoop aandacht naar zich toe trok. Niet met trailers vol explosies en cinematisch geweld, maar met een nieuw concept, een verfrissend idee. Dat is immers ook wat Enslaved uitstraalt en eigenlijk net zo goed is: een verse nieuwe game, de jonge hond onder de third person actiegames. Redelijk wat mensen werden benieuwd naar de game toen bleek dat het antwoord in onze ‘Raad de game’ prijsvraag Enslaved bleek te zijn en ook ik was destijds verkocht. Sindsdien verheugde ik meer en meer op mijn demo, achter gesloten deuren, bij Ninja Theory.

In Enslaved speel je Monkey, één van de overlevende mensen op een aarde die al jarenlang gesteisterd wordt door bloeddorstige mechs. Ik heb het al vaker gezegd, maar de bottomline van Enslaved is simpel: breng je maatje Trip veilig van A naar B. Nu zeg ik weliswaar maatje, maar dat is deze beeldschone dame dus absoluut niet. Trip is namelijk ook een van de overlevenden, net als Monkey, maar haar overlevingskansen zijn wat kleiner: ze is weliswaar slim, maar ze kan absoluut niet op tegen de mechs. Door een of andere symbionische link betekent het eind van haar leven ook het eind van jouw leven en daarom zit Monkey met haar opgescheept en zullen ze wel samen moeten werken. Trip wil dolgraag naar het westen omdat ze beweert dat daar meer overlevenden zitten. Nu is het dus aan jou om haar daar af te zetten, of je het nu wilt of niet.

Verschillende gameplay

De lead designer van Ninja Theory vertelde ons tijdens zijn demonstratie dat ook hij het wel eens heeft gehad met die gameplay in dat postapocalyptische New York, dus liet hij ons eens wat anders zien. Hij demonstreerde dan ook Chapter 11, een level dat zich vrijwel volledig in de jungle afspeelt, daar waar nog een groot aantal boosaardige mechs resideren. De cutscene die deze chapter inleidt is wat zwak: de motoriek van de personages is nog wat schokkerig, het water is een statische, kaarsrechte vlakte en er ontbreekt nogal wat geluid. De gameplay die de man toonde van het schieten op mechs is tot mijn verbazing ook niet zo verfrissend als ik gehoopt had. De omgeving is rechtoe rechtaan en komt gewoon neer op knallen, niks meer dan knallen. Het ziet eruit als hersenloze activiteit: rennen, schieten, rennen, schieten, bukken, schieten, zonder enige variatie. Zelfs de munitie voor je wapen ligt pal voor de muurtjes waarachter je kan schuilen om het je lekker makkelijk te maken. Toen ik dat allemaal zag, stierf even iets kleins in mij. Niks groots genoeg om de game gedoemd te verklaren, dat totaal niet, maar toch, iets. Het was zonde om te zien dat Enslaved op dit gebied niet behoorlijk sterk lijkt te zijn, oneindig zonde.

Gelukkig was het snel gedaan met de shooter-gameplay van Enslaved, want eenmaal in een stuk uitgebreidere, prachtig vormgegeven omgeving aangekomen, schakelen we over op de melee combat met Monkey. Dat zag er zowaar te gek uit: je springt van hot naar her en probeert elk moment te grijpen om je staf recht door een mech’s moederbord te raggen. Het is echter wel zo dat de melee-gameplay goed getimed moet worden en je vaak in je eentje tegenover een hoop vijanden komt te staan, waardoor dit al meteen een stuk pittiger en interessanter is dan het schieten. Met simpel buttonmashen kom je er dus niet, en daarover ben ik dan ook een stuk meer te spreken dan het hersenloze geknal van eerder. De melee combat ziet er ongelooflijk stijlvol uit en gamers kunnen echt genieten van de spetterende beelden, mits ze het goed doen. Niet veel later treffen we ook een gave mech aan die ons uitdaagt voor een bossfight-scene vol variatie. Uiteraard wordt er geschoten met je staf (“gaaaap”), maar er wordt ook geslagen, geklimd, gereden op een hoverboard en weggedoken. Te gek! Het is weer eens een noemenswaardig gevecht met een eindbaas. Dat doet me goed.

Pigsie

In Chapter 11 voegt ook Pigsie zich bij de clique. Deze dikzak is weliswaar van plan om je te helpen met je avontuur naar het Westen, maar hij heeft het ook gemunt op Trip. Hij zal altijd proberen je te kwellen en te laten zien dat hij beter is dan jij. Hij komt pas later in het verhaal opdagen, net op het moment dat je het een en ander op ziet bloeien tussen het duo genaamd Trip en Monkey. Een leuke wending is anders dus, want Pigsie lijkt een beetje de chemie tussen Monkey en Trip te verpesten. Zijn dialogen, acties en abilities zijn grappig, maar zijn voice-acting is bijzonder irritant en daarom heb ik het gevoel dat Pigsie misschien een derde wiel in de game wordt: een compleet overbodige toevoeging. Hij zal de game vast niet verpesten, maar tenzij hij na Chapter 11 en 12 nog leuk gaat doen, had hij wat mij betreft weg mogen blijven.

Voorlopige conclusie

Ja, de game oogt soms wat karig tijdens cutscenes en ja, het schieten lijkt een hersendodende bezigheid, maar man o man, voor de rest wordt dit een topgame. Buiten het shooter-element van de game is Enslaved een waar genot van variatie en prachtig designwerk. De man-op-mech melee combat is gaaf, het klimmen werkt vloeiend en oogt vet (hij heet ook echt niet voor niets Monkey) en bossfights lijken nu al bijzonder interessant. Gamers gaan echt genieten van het heerlijke klimmen, klauteren, puzzelen en de te gek ogende omgevingen die Enslaved ons gaat brengen op 8 oktober. De demonstratie van de mannen van Ninja Theory heeft me er definitief van overtuigd: Enslaved wordt een must-buy voor iedereen die weer eens zin heeft in een goed avontuur.