Iron Man wist me te verrassen. Na diverse matige superheldenfilms, werd deze comic op ijzersterke wijze neergezet in een bijzondere film vol actie en humor. Vooral Robert Downey Jr. deed als Tony Stark een stevige duit in het zakje en voor dit tweede deel heeft men precies dezelfde formule weer gebruikt.
Een kleine cliffhanger
Iron Man eindigde met een kleine cliffhanger, namelijk de onthulling van Tony Stark dat hij Iron Man is. De aanwezige mensen van de pers waren met stomheid geslagen, in schok, de wereld keek verbaasd mee via een live-uitzending op tv en… toen was de film afgelopen. Hoog tijd dus voor een vervolg met een nog spectaculairder tweede deel.
In dit tweede deel weet iedereen dus van de relatie tussen Iron Man en multi-miljardair Tony Stark. Het Amerikaanse leger ziet het Iron Man-pak echter als een bedreiging en eist dat Stark zijn pak afstaat aan het leger. Het kan volgens de zwaar beïnvloedde openbare aanklager en rechter nooit goed zijn dat één man zoveel macht heeft om conflicten op te lossen. Stark weigert, op geheel eigen, ludieke wijze om mee te werken aan deze vrijwillige overgave van zijn krachten. Hij is van mening dat niemand de voorzieningen en technologie heeft om een bedreiging te vormen voor Iron Man, totdat de Rus Ivan Vanko genadeloos wat van zich laat horen. Vanko, alias ‘Whiplash’, heeft zo zijn redenen om Tony Stark uit de weg te ruimen en hij krijgt daarbij onverwacht hulp om af te rekenen met Iron Man.
Interessante aanzet
Hoewel het verhaal een interessante aanzet kent, is het vervolg eigenlijk vrij matig. Het verloop is al snel duidelijk, van enige verrassing is nauwelijks sprake en de film lift vooral verder op de bekende formule. Tony doet zijn grappige dingen, er komt genoeg actie en stuntwerk aan te pas en wat bekende gezichten maken weer hun opwachting. Slecht is het allemaal zeker niet, want het blijft vermakelijk om Downey Jr. de rol van casanova te zien spelen en als dronken miljardair zijn vrienden toe te spreken, maar op geen enkel vlak steekt de film echter boven het eerste deel uit. Daarvoor is helaas ook het aantal scènes met Mickey Rourke te beperkt.
Wat resteert is een vlotte achtbaanrit met de eerder genoemde, bekende ingrediënten. De twee uur zijn nog altijd om voor je het weet en zonder al teveel denkwerk kan je genieten van vlotte actie, de nodige special effects en een verhaal dat te weinig om het lijf heeft om echt een rol van betekenis te spelen. Het is het bekende geval van een film die vooral als simpel popcornvermaak te zien is; verwacht meer van hetzelfde, verwacht er vooral niet teveel van en je kunt nog best wel eens aangenaam verrast worden.
Conclusie
Iron Man 2 doet alles wat je van de film vooraf verwacht… en helaas niets meer dan dat. Het geheel is, mede dankzij de sterke vertolking van Downey Jr., nog steeds grappig, vol actie en je wordt getrakteerd op genoeg special effects. De verrassing is daarentegen vrijwel afwezig en dat voelt uiteindelijk toch aan als een gemis. Mickey Rourke is als Whiplash een heerlijke slechterik, maar eigenlijk is zijn optreden te beperkt om heel veel indruk te maken of de film naar een hoger niveau te tillen. De film biedt vooral meer van hetzelfde en dat zullen de grote fans allicht kunnen waarderen, maar de charme en het niveau van het origineel zijn helaas ver te zoeken.
