Mirror’s Edge

Zo af en toe waagt een ontwikkelaar de grote sprong met een uniek, verfrissend concept. EA DICE durfde het aan om het principe van first-person actie in een nieuw jasje te gieten. Mirror’s Edge is het stijlvolle resultaat, maar weet dit resultaat te overtuigen? Dat lees je in deze review…

Run Faith, Run!

Het idee van Mirror’s Edge werd al sinds de onthulling van de game de hemel in geprezen. Je rent vanuit een bijna realistisch first-person perspectief door stijlvolle omgevingen en voorzien van een bijpassende soundtrack, waarbij de camera je bewegingen nauwkeurig volgt. Zodoende zie je afhankelijk van jouw acties zo nu en dan je armen of benen in beeld verschijnen, terwijl je als een ware free runner door de verschillende levels rent. Het kan enigszins een aanslag zijn op mensen met een zwak oriëntatievermogen, maar een kleine stip in het midden van je scherm kan je helpen om niet al te misselijk te worden. Persoonlijk had ik hier totaal geen last van en het is gelukkig ook mogelijk om het stipje uit te zetten, al is het zeker geen storende factor tijdens het spelen.

Als de vlotte dame Faith speel je de game, waarbij het volledig draait om snelheid en bewegen. De wereld van Mirror’s Edge valt onder een totalitair regime, waarbij er geen geweld en criminaliteit meer plaats vindt. Een ideaal beeld, zou je denken, maar niets is minder waar. Als vorm van verzet ontstaat een groep ‘runners’, zeer behendige mensen die al rennend geheime boodschappen bezorgen of pakketjes afleveren. Hierbij zal je zowel op de toppen van de diverse wolkenkrabbers in actie komen, als ook in gebouwen.

Hierbij zijn we meteen aanbeland bij een punt waar ik vooraf nogal sceptisch over was, want hoe afwisselend is het eigenlijk allemaal? Het rennen over daken van gebouwen hadden we al in vele trailers gezien en over het verhaal deed men ook altijd erg geheimzinnig. Na het spelen van de volledige versie kan ik melden dat er zeker wel wat afwisseling in de game zit wat betreft omgevingen, maar het verhaal vervult slechts een bijzonder kleine bijrol. De tussenfilmpjes passen met hun visuele stripstijl goed bij het artistieke plaatje van Mirror’s Edge, maar in feite ben je gewoon aan het wachten om weer verder te kunnen, je kunsten te vertonen en de omgeving als ultieme speeltuin voor free runners te gebruiken. Helaas heeft de game wel last van wat grafische foutjes, zoals ‘screen tearing’ en ‘aliasing’.

Vlotte combinaties en snelle routes

De gameplay is erg intuïtief gehouden, waarbij je met slechts een beperkt aantal knoppen al je acties kunt controleren. L1 gebruik je voor alle acties omhoog, zoals springen en het klimmen, L2 is voor alle omlaag gerichte acties, zoals bukken, duiken en het maken van een sliding onder objecten door. Met R1 kan je jezelf direct 180 graden draaien en ineens een andere kant op kijken en R2 gebruik je voor de combat, waarover straks meer. Daarnaast is er nog de mogelijkheid om de tijd voor even te vertragen, handig als je tegenstander wilt ontwapenen, en je hebt een knop om direct op je huidige doel gewezen te worden.

Al snel leer je gebruik te maken van vlotte combinaties, zoals L1 ingedrukt houden voor een wall-run, vervolgens met R2 direct de andere kant op te kijken en door meteen weer L1 in te drukken, spring je van de muur af naar een hoger gelegen deel. De delen van de omgeving die je hierbij goed kunt gebruiken worden je visueel aangereikt dankzij een opvallende, rode kleur. Dit werkt in de omgevingen buiten erg goed, maar zodra je in gebouwen bent willen ze je nogal eens in de steek laten. Door op het rondje (of de B-knop) te drukken, krijg je wel je uiteindelijke doel te zien, maar de weg hier naar toe dien je nog wel zelf te ontdekken. Dit is deels de kern van de gameplay van Mirror’s Edge, het ontdekken van routes en bij voorkeur de meest snelle routes, maar het draagt wel bij aan een hoge mate van trial-and-error.

Regelmatig zal je door agenten van de overheid belaagd worden en dien je dus met enige haast je weg te vinden. Vaak komt het dan voor dat je niet goed verder geholpen wordt, waardoor je kansloos neergeschoten wordt. Of in de buitenlucht grijp je door een iets te haastige sprong net naast een regenpijp en donder je de diepte in. Mirror’s Edge is namelijk zeer onvergeeflijk voor spelers. Je dient je sprongen echt goed te mikken om een regenpijp, richel of ander object vast te kunnen pakken. Geen animatie of auto-correctie dus die je iets een zetje in de goede richting geeft.

Voldoening

Aan de ene kant valt deze keuze te prijzen, want je moet wel wat moeite doen om op een succesvolle manier je routes af te leggen. Aan de andere kant levert het een game op waarbij je zeer regelmatig stukken overnieuw zult doen en onder druk van wat tegenstanders kan dit best frustrerend werken. Gelukkig zijn er regelmatig check points in de game verwerkt, maar het haalt wel enigszins wat tempo uit de game. Bij de PlayStation 3-versie kan ik ook iedereen aanraden direct de tiltfunctie van je controller uit te schakelen in de game, want het balanceren op een balk is bijzonder onhandig als je zowel met je linker stick als met je volledige controller in evenwicht moet blijven.

Naast het ontwijken van vijanden zal je toch af en toe gedwongen een handgemeen aan moeten gaan. De AI van je tegenstanders is dusdanig beroerd dat dit geen hele pittige gevechten oplevert, maar Faith is geen Rambo en een drietal kogels of een goede beuk kan al einde verhaal betekenen. Vijanden één voor één ontwapenen of neerslaan is dan ook vaak het beste advies, al hebben de gevechten wel wat hinder van de vrije cameravoering. Je zult het schoppen en slaan goed moeten mikken en ook het schieten met wapens verloopt verre van soepel. Die gehele combat is dan ook een perfect bewijs dat Mirror’s Edge zich vooral moet focussen op de voldoening van het rennen.

De herspeelbaarheid van Mirror’s Edge is een zeer persoonlijke kwestie. Na het uitspelen van de game krijg je er een extra moeilijkheidsgraad bij, maar dan nog zullen de omgevingen en de gameplay in het algemeen je inmiddels bekend voorkomen. Voor liefhebbers van competitief spelen is er wel goed nieuws in de vorm van time trials en online leaderboards. Nieuwe time trials speel je vrij door verder te komen in de singleplayer en het is ook mogelijk om een ‘ghost’ in te laden van iemand anders om te zien hoe diegene het parcour heeft afgelegd en uiteraard om zelf de ghost te verslaan.

Conclusie

Ik heb grote bewondering voor de frisse weg die Mirror’s Edge bewandelt. Het concept van snelheid, bewegen en jezelf langs allerlei obstakels manoeuvreren is geweldig en het artistieke jasje met stijlvol kleurgebruik en visuele hulpmiddelen pakt over het algemeen goed uit. Helaas is het lang niet altijd even goed duidelijk waar je precies heen moet en de game lijdt aan wat grafische imperfecties. Daarnaast dien je je sprongen en acties ook vrij nauwkeurig uit te voeren, want de game biedt geen extra ondersteuning om precies de goede richting op te springen. Hierdoor zal je regelmatig stukken opnieuw moeten spelen en krijg je een behoorlijk gevoel van trial-and-error.

De singleplayer is helaas vrij kort en met twee avonden spelen kan je de credits al over je scherm zien rollen. Dit neemt niet weg dat je helemaal los kunt gaan met de time trials. Dit is echter alleen leuk als je helemaal weg bent van het rennen met Faith en de zoektocht naar de meest ideale route. Het spelen van de demo kan zeker helpen om te bepalen hoe tof je dit allemaal vindt en of je denkt dat je nog wel vaker de singleplayer zal willen spelen. Voor het luchtige verhaal hoef je het in elk geval niet te doen.

Uiteindelijk zien we een geweldig concept met Mirror’s Edge, maar wel eentje met nogal wat haken en ogen. Dit is typisch een game die schreeuwt om een vervolg en de bijbehorende perfectionering van de gameplay. Toch weet ik zeker dat veel gamers erg veel lol kunnen beleven met de mogelijkheden die Faith ons biedt en zodoende scoort Mirror’s Edge nog altijd een welverdiende 8.