Warhammer 40,000: Dawn of War – Soulstorm

“Hoppa, daar ging weer een cruciale basis! Ik bezit inmiddels een groot gedeelte van deze planeet, zeg. Snel nog de resterende Orks uit de weg ruimen met mijn immense leger en ik kan weer door naar de volgende planeet.” Er zijn niet bepaald veel games in het RTS-genre vergeleken met genres als dat van de FPS’s. Maar toch weet de Dawn of War serie zich alweer te onderscheiden van de rest. Waarom? Dat lees je in deze liefdevolle review…

Ik en Real Time Strategies, tja, het is een wat stroeve relatie, kan ik je zeggen. Ik kán weliswaar veel lol beleven met een RTS, maar we zijn beiden meestal nog niet klaar voor een langdurige relatie met elkaar. Ik geniet van de goede momentjes met een RTS maar kan me nooit echt binden aan het genre. Terwijl ik met bijvoorbeeld veel FPS’s of RPG’s langere relaties heb gehad, affaires zelfs. Desalniettemin waagde ik nogmaals een blind date met een RTS. Warhammer 40K: Dawn of War – Soulstorm, wel te verstaan. Val ik direct voor de charmes van zowel de RTS-features als het Warhammer thema of laat dit me definitief koud?

IJsbrekers en openingszinnen

Ik speelde een tijd geleden ook al de preview versie van Soulstorm en zal eerlijk toegeven dat dit een ijsbreker voor me was: voor de eerste keer ná Age of Mythology kon ik positief spreken over een real time strategy game. Nu bespreek ik echter geen previewversie meer, maar een volledige retailversie. Nu spreekt het natuurlijk voor zich dat ik niet minder positief kan spreken dan in de previewversie, simpelweg omdat beide versie te weinig verschillen tonen. Dat is tevens de reden waarom ik de game wat korter bespreek dan normaal.

Een echte ijsbreker feature van de Soulstorm add-on is de campaign. Het verhaal gaat als volgt: alle acht rassen (waarvan twee nieuw in Soulstorm: de Sisters of Battle en de Dark Eldar) komen op allerlei verschillende manieren op een planetenketen terecht, bestaande uit vier grotere planeten en één miniscule maan. De bedoeling is dat je een ‘commander’ van een ras kiest en daarmee het volledige stelsel verovert. Dat klinkt natuurlijk wat duf, aangezien we het territoriumverover-scenario al tig keer hebben meegemaakt in verscheidene games, maar Soulstorm weet het toch interressant te houden. Het veroveren van gebieden en provincies op planeten gaat namelijk in beurten. In je eigen beurt mag je zelf uitkiezen welk naburig gebied je aanvalt, maar in de beurten van je vijanden kan er ook genoeg gebeuren. Niet alleen kunnen de andere rassen elkaar aanvallen, maar ook jouw provincies zullen zich moeten verdedigen tegen de rest.

Na elke gewonnen veldslag is er de mogelijkheid om je commander een oppimpbeurt te geven. Niet alleen verfrissend maar ook bijster leuk doordacht. De ‘Wargear’ die je voor je commander mag uitkiezen ziet er namelijk niet alleen stijlvol uit, maar heeft ook nog eens zo zijn eigen effect op je volgende veldslag. Verstandig kiezen is dus noodzaak. Ook deze feature houdt je bezig, zelfs in de langere of zelfs saaie beurten in de campaign. Pimpen is tegenwoordig helemaal hip, en daar doet Soulstorm dan ook een originele duit in het zakje.

Veeleisend wijfie?

Terwijl je tegenwoordig voor elke nieuwe next-gen game een PC-upgrade nodig hebt, maakt Soulstorm het je wel erg makkelijk. De drie jaar oude franchise werkt nog steeds op dezelfde engine met dezelfde grafische hoogtepuntjes. Toegegeven, de Dawn of War serie is niet meer wat het ooit is geweest en zal dat ook nooit meer worden wat betreft grafische pracht en praal, maar de game weet zich nog prima staande te houden. De vereisten voor je PC liggen niet veel hoger dan nota bene SunAge, maar weet toch fraaie beelden te toveren. Je herkent rassen al vanaf grote afstand, alle explosie- en bloedeffecten zien er nog steeds gelikt uit en soms kom je nog wel eens een gebouw tegen wat er zelfs ietwat cartoony van afsteekt. De game heeft hét dus klaarblijkelijk nog steeds. Verwacht dus niet dat je bij aankoop van een drie jaar oude franchise, graphics om van te huilen voor je krijgt.

Méér players

Als je ergens tegenwoordig niet meer omheen kunt, dan is dat wel de meerspelermodus. De Dawn of War franchise had weliswaar al een multiplayer optie, maar deze was niet bijster vernieuwend. Met de komst van Soulstorm is de multiplayer mode over een andere boeg gegooid. Hoog tijd, om die andere boeg eens flink aan de tand te voelen dus.

Met behulp van de previewcode van het spel, kreeg ik de kans om al enkele online potjes mee te maken. Hoewel ik me bagger voelde nadat ik keer op keer genadeloos verslagen werd door andere spelers, ben ik ook nu erg positief over de vernieuwde modi. De singleplayer had bijvoorbeeld zijn gewilde Wargear, zo heeft de multiplayer nu een soort achievements, zoals we die kennen van de Xbox 360. Het is wel duidelijk dat vele Warhammer fans natuurlijk niets liever willen vergaren dan de achievements en dat houdt de community waarschijnlijk nog wel een tijdje staande. En dat terwijl dit definitief de laatste add-on van de Dawn of War franchise is. Chapeau, Relic!

Conclusie

Door Warhammer 40K: Dawn of War – Soulstorm zie ik nu in dat ook real time strategies dus wél mijn ding kunnen zijn. Tevens heb ik nu dan toch een band weten te scheppen met Warhammer, waar Warhammer 40K: Squad Command juist de mist in ging. Soulstorm maakt het dus weer allemaal goed en ik kan de game voor zowel beginnende als gevorderde RTS-spelers aanraden. Je hebt het gevoel snel te pakken en het kan lang in je blijven huizen dankzij de uitgebreide singelplayer en multiplayer mode. Extraatjes in de vorm van Wargear of Army Painters maken het geheel compleet en kunnen sommigen gamers hopelijk de doorslag geven dit spel eens te proberen. Neem van mij maar aan, deze underdog add-on zal je niet teleurstellen.