Resident Evil: The Umbrella Chronicles

Een speciale Wii-versie van Resident Evil 4 is al een tijdje uit, maar wat gebeurde er allemaal in de wereld van Resident Evil voor dat deel? Capcom propte de belangrijkste content in één game en veranderde van genre naar een railshooter en noemde het resultaat: Resident Evil: The Umbrella Chronicles.

Resident Evil Revisited

Al sinds de Wii-motebesturing van de Wii bekend is, roepen gamers dat deze console heel geschikt is voor shooters. Het aanbod met kwaliteit is echter nog steeds beperkt. Far Cry: Vengeance overtuigde bevoorbeeld niet, daarvan vind ik de besturing gewoon net niet. Dat heeft vooral met het bewegen van de hoofdpersoon te maken. Resident Evil: Umbrella Chronicles is ook een shooter, maar dan in een nog meer basic vorm: hier hoef je alleen maar te richten en te schieten.

Het verhaal is ook de meer basic vorm van Resident Evil: je bezoekt een aantal belangrijke passages uit de Resident Evil-geschiedenis voor het vierde deel, die de ondergang van The Umbrella Corporation inluiden en afmaken. Zo begint de game met Rebecca Chambers en Billy Coen uit Resident Evil 0, mag je na een paar scenes met hun verder spelen met Chris Redfield en Jill Valentine in omgevingen uit de eerste Resident Evil, om vervolgens met dezelfde karakters Umbrella af te maken zoals dat in Resident Evil 3 gebeurde. In een paar extra levels wordt nog een scene uit Resident Evil 2 aangedaan en worden ook tot nu toe onbekende gebeurtenissen rond de ondergang van Umbrella getoond.

Wat hierbij ontbreekt is de diepgang die Resident Evils waarop de game gebaseerd is hadden. Die games waren namelijk meer actie/adventures waarin onderzoek een belangrijk deel van de gameplay was. The Umbrella Chronicles is een light gun railshooter: je beweegt automatisch door de omgevingen en het enige wat je hoeft te doen is het richtwerk en het overhalen van de trekker. The House of the Dead wordt vaak als voorbeeld genoemd. Je bezoekt slechts enkele van de locaties uit de Resident Evils – wel de belangrijkste natuurlijk – en een aantal ingame cutscenes geeft daarbij nog een beetje diepgang. Stukjes info in de vorm van mappen en paperassen liggen her en der verspreid om opgepakt te worden, waarna je ze een keertje op je dooie gemak kunt lezen in het menu en zo meer te weten kan komen. Het blijft echter allemaal wat oppervlakkig. Een klacht is dan ook dat de game niet echt wat Resident Evilachtigs biedt; het is niets anders dan een railshooter met een Resident Evil-thema waarbij bijna alleen maar bekende locaties bezocht worden. Die-hard fans zullen de extra scenes waarderen, de gemiddelde fan zal een beetje teleurgesteld zijn. Gamers die vrij onbekend zijn met de Resident Evilwereld, zoals ikzelf, maakt het weinig uit: het gaat om de actie.

Onhandig

Vandaar ook de echte vraag van het geheel: hoe speelt dat nu eigenlijk, een railshooter op de Wii? Ik moet zeggen: in het begin vrij vervelend. Ikzelf ben PC FPS-shooters gewend, waarbij ik A zelf kan bewegen en B ik met behoorlijk hoge precisie heb bij het richten. In Umbrella Chronicles beweegt de camera, die een soort FPS-view geeft, volgens een script. Wegduiken wanneer je wilt of strafen kan niet. Er zijn wel wegduikmomenten, bijvoorbeeld als een eindbaas je aanvalt, maar daarvoor moet je dan een bepaalde knop snel herhaaldelijk indrukken of met je Wiimote schudden en dat is niet wat ik met echt wegduiken bedoel.

Het bewegen maakt het richten ook moeilijker, want je weet niet welke kant de camera precies op gaat bewegen en hij buigt ook telkens af. Daarbij merkte ik vooral bij deze game dat de Wiimote niet perfect is: er mist een calibratietool. Vooral in de hoogte merk je dat rechtuit richten meer betekent dat je naar boven richt. Ook is er een kleine inputlag te bemerken: als je de mote een beetje heen en weer schudt zul je merken dat het richtkruis de mote niet helemaal netjes volgt, maar een beetje achterblijft, alsof hij aan een kort stukje elastiek zit. Ik ben gewoon sneller en preciezer gewend.

Ik was de game in eerste instantie dan ook al snel zat: zelfs de eerste eindbaas bleek op de normale moeilijkheidsgraad te moeilijk om in de eerste paar keer te verslaan. Ik bleef echter niet bij de pakken neerzitten en besloot de net uitgekomen Wii Zapper aan te schaffen. Het resultaat was nog dramatischer: het lukte op easy al niet eens meer om door het level heen te komen. Het probleem bleek de woonkamer: mijn TV is van een aardig formaat (81cm) en staat op zithoogte, met de bank er vlak voor. Ik zit gewoon te dicht op de televisie om de Zapper tweehandig te hanteren en eenhandig vind ik het een onhandig stuk plastic. Een actieve houding – staand – is ook al niet te doen, omdat de TV daarvoor te laag staat. Moraal van dit verhaal: om de game goed te spelen moet je een redelijk goed ingerichte gamehoek hebben, zeker als je met z’n tweeën wilt spelen.

Actie!

Het eerste geklooi en het geklooi met de Zapper erna hadden uiteindelijk genoeg oefening opgeleverd om de game met succes door te spelen en dan is The Umbrella Chronicles op haar echte waarde te schatten. Allereerst zijn daar de normale levels, waarin je continu van alle kanten belaagd wordt door zombies en andere gevaarlijke wezens. Je hebt altijd een pistool op zak met oneindige munitie, maar dat wapen doet uiteraard weinig schade. Weinig schade, tenzij je op de zwakke plek van je tegenstander weet te richten, want dan is een enkel pistoolschot al voldoende om ze te vellen. Komen monsters te dichtbij, dan kun je te allen tijde je mes trekken: je drukt op de actie toets en maakt een zwaaiende beweging met je Wiimote en vervolgens vliegt het blad van je mes over het scherm. Vooral handig als je door de kleinere wezens aangevallen wordt en het voelt dankzij de Wiimote goed aan.

Naast je pistool en mes kun je verspreid in de omgeving verschillende wapens vinden met beperkte munitie, alsook handgranaten. Die laatste gooi je door op de actie en de schiettoets te drukken; een gooibeweging was misschien leuker geweest. Vooral als je bedenkt dat beide toetsen met enige regelmaat onbedoeld tegelijkertijd worden ingedrukt, want de actietoets moet je onder andere ook gebruiken om objecten op te pakken. Objecten als health en papierwerk. Die papieren zijn erg belangrijk voor de herspeelbaarheid van The Umbrella Chronicles, want je vindt ze onmogelijk allemaal in de eerste keer dat je de gehele game doorloopt. Je zult enkele levels misschien wel tientallen keren doorlopen om ze allemaal te vinden, waardoor een compleet beeld ontstaat van het achtergrondverhaal van de game. Tegelijkertijd zul je tijden het herspelen proberen meer monsters efficiënter te doden, want daar word je aan het einde op beoordeeld en met een hoge score krijg je sterren waardoor je wapens weer kunt upgraden. Vanwege de eenvoudige gameplay – het is puur richten en schieten, terwijl je iedere keer weer iets meer je best doet – is het herspelen ook leuker dan in andere games. Je probeert telkens te onthouden waar je op welk moment precies moet richten om nog verder te komen.

Eindbazen zijn ook een heel sterk punt van deze game: die zullen je waarschijnlijk het meest bijblijven. Resident Evil-fans zullen de meeste wel direct herkennen, maar deze keer moet je ze op de railshooterermanier aanpakken. Dat betekent op de juiste momenten de tegenstanders op de juiste manier raken en voor de rest gespannen naar het scherm turen totdat de te gebruiken wegduikmethode (herhaaldelijk op actie drukken, schudden met je Wiimote, etc.) verschijnt en je bliksemsnel moet reageren. Soms kan dat frustrerend zijn, als je niet precies de zwakke plek van de eindbaas weet te vinden, of deze ineens niet zo goed (of slecht) op kogels reageert, maar elke vordering daarna voelt weer erg goed en als het beestje eenmaal neergaat, heb je er behoorlijk wat inspanning opzitten. De gevechten hebben echter een klein nadeel: als je eenmaal doorhebt hoe je de eindbaas moet verslaan, duurt het nog betrekkelijk lang voor het zover is en dat kan wat saai worden.

De presentatie van de game is goed: de graphics zien er erg goed uit en weten ook een goede sfeer neer te zetten. Het geluid is prima: de wapens klinken goed, de stemmen klinken goed en ook de tegenstanders klinken goed, al is dat niet zo heel moeilijk: deze content was beschikbaar uit de games waarop deze game gebaseerd is. Resident Evil-fans klagen wel nogal over de muziek: niet dat deze slechts is, maar het schijnen geremixte versies van de originele muziek te zijn en daar kan een fan minder goed tegen. Ik las Resident Evil-beginneling had er in ieder geval totaal geen moeite mee, voor mij bouwde het voor een belangrijk deel mee aan de goede sfeer van de game.

Conclusie

Bij sommige games moet je doorzetten voordat je de echte waarde vindt en dat is bij Resident Evil: The Umbrella Chronicles ook zeker zo. Het richten en schieten gaat in het begin moeizaam tot aan bijna frustrerend toe, maar als je het eenmaal doorhebt – geholpen door de Zapper of niet – dan blijkt het een uitdagende en herspeelbare railshooter met een goede sfeer te zijn. Wel verdient het aanbeveling een goede plek te zoeken om een TV, Wii en jezelf te stallen, om nog beter van de game te kunnen genieten, zeker als je van de tweespeleroptie gebruik wilt maken.