Clive Barker’s Jericho

De Xbox 360 mag met recht een shooterconsole genoemd worden. Helaas zijn shooters met een horrortintje voor dit platform alleen niet oververtegenwoordigd in de gameschappen. Jericho van Clive Barker doet nu echter een verwoede poging om weer eens een strakke horrorshooter aan het 360-gamesbestand toe te voegen, ditmaal met een geestelijk tintje. Alleen… horror en religie… gaat dat samen?

’And God created The Firstborn in his own image. An entity neither male nor female, dark nor light; a singular being that was both beautifull and terrible te behold. Disturbed by the power of his creation, God left it unfinished, banishing the Firstborn from reality to the Abyss, forsaken and unloved. In its place, God started fresh, the slate wiped clean. He divided his next creation into two sexes, gave it intellect, reason, emotion. He gave it the gift of love. He gave it a soul.’

‘…right there is the cause of 4000 years of human conflict…’

De naam Clive Barker zal niet iedereen heel erg bekend in de oren klinken. De man achter de actie en/of horrorgame Clive Barker’ s Jericho, voor het gemak Jericho genoemd, die nu in de winkel ligt heeft echter een behoorlijke reputatie als het gaat om bloederige en angstaanjagende films. Het bekende Hellraiser, een film van pak hem beet twintig jaar geleden, waarvan Barker de regie op zich nam, doet nog menig horrorfan de haren recht overeind staan. Ook games zijn hem niet geheel vreemd aangezien de game Undying , een horrorshooter uit het jaar 2001 ook al zijn naam droeg. Mijnheer Barker heeft dus de gewoonte zijn naam nogal prominent aan een game te verbinden omdat ook de titel van de shooter Jericho, net als Undying, voorzien is van de naam van haar maker.

Dus testen we nu Clive Barker’ s Jericho, een game die als we de vooruitgesnelde verhalen mogen geloven behoorlijk bloederig en creepy is. En bloederig is het. Vanaf de eerste seconde dat je de menu’s in loopt, druipt het bloed van je scherm en het wordt alleen maar erger… Op zich moet je daar wel van houden. Gamers met een zwakke maag en die niet tegen opgehangen lijken aan varkenshaken kunnen, kiezen beter voor een andere game waarin het bloed minder stroomt. Gelukkig hebben we die keuze. In de game hebben we overigens wat minder keuzes, als je het over het verhaal en storyline hebt tenminste. Dat zit namelijk behoorlijk op de rails, want games met een pure singleplayer campaign en zonder noemenswaardige Live ondersteuning (okee, Bioshock dan…) zijn tegenwoordig meer uitzondering als regel. Maar het verhaal achter Jericho mag er in ieder geval wel zijn. Sterker nog, ik vind het persoonlijk een van de betere van het laatste jaar.

De titel Clive Barker’s Jericho doet ons al vermoeden dat de game wel eens een bijbels tintje zou kunnen hebben. Degenen die daar waar wel van houden of juist altijd al zaten te wachten op een game die wat meer ‘in de Heer’ is, moet ik helaas teleurstellen en misschien wel waarschuwen. Jericho mag dan dan wel lekker bijbels klinken, de game heeft lak aan alle lessen bijbelse geschiedenis, veegt de vloer aan met alle historische feiten uit dit christelijke boek en bevat vooral veel zinloos geweld. Allemaal zaken die niet bepaald synoniem zijn met bijbelse waarden. Maar goed, Jericho dus. Deze stad in het Midden-Oosten is nu naamgever van een squad waarover jij als teamleider de leiding hebt. Aan de andere kant ook weer niet helemaal want je kunt naar believen van personage naar personage hoppen, maar daarover later meer. Als kapitein Devin Ross ben je de centrale spil in het Jericho-squad wat met in totaal zeven vechtmachines in first-person vorm door de wereld van de stad Al-Khali dendert. De reden dat het Jericho-team op deze vervloekte plaats hun ding doet is de zoektocht naar de zogenaamde Firstborn met als doel de allesbeslissende strijd tegen dit wezen en te voorkomen dat deze uit zijn desolate isolatie bevrijd wordt. De Firstborn was de eerste poging van God om een human-like being te maken. Helaas mislukte dit en besloot God, geschrokken door de kracht van dit wezen, om de Firstborn te isoleren en twee wezens te creeren met meer menselijke trekjes. Het bestaan van de Firstborn bleef echter niet onopgemerkt en steeds meer mensen besloten hem te bevrijden. Steeds werden er teams en squads aangewezen om dit te voorkomen en nu is dus het Jericho-Squad aan de beurt.

’The Department of Occult warfare has sent in Jericho Team – a seven man unit trained in both conventional and occult warfare – to investigate. All attempts at contacting the outpost in Al-Khali have failed. With tensions already running high in the region, this is the event that could trigger the Apocalyps…'

‘…as far as the government is concerned, we don’t exist…’

Devin Ross wordt samen met de rest van het team gedropt boven Al-Khali en na wat bemoedigende oppeppers als ‘…we tell you what you need to know… and for the moment… you don’t!’ komt het Jericho squad terecht in een giga twister bij de digsite in Al-Khali. Geen plekje om het eens lekker naar je zin te gaan hebben, een gevoel wat meteen door de rest van het team wordt bevestigd. ‘Are we having fun yet??!!’, informeert Ross nog… ‘Negative sir…!!’ De toon is dus gezet maar we hebben het dan ook niet over een clubje amateuristische avonturiers, maar over een select gezelschap wat getraind is in zowel conventional als occult warfare. Met je team zul je door de tijd reizen en in totaal zeven verschillende werelden bezoeken. Uiteindelijk zul je de Firstborn treffen in de omgeving waarin het allemaal begon, maar voordat het zover is zul je je door verschillende schillen in de tijd moeten worstelen. Je start in Al-Khali ‘present day’ maar het duurt niet lang voordat je via de tweede wereldoorlog in het kruisridderstijdperk en het Romeinse tijdperk terecht gaat komen. Wat voor werelden dat zijn behoeft eigenlijk geen commentaar maar dat dit zorgt voor een ongekende afwisseling zal duidelijk zijn. Duitsland in de tweede wereldoorlogperiode staat garant voor veel bunkerwerk en verlaten woongebieden, terwijl het kruisridder- en het Romeinse tijdperk badhuizen en paleizen bieden.

De game neemt je in het begin behoorlijk aan de hand mee terwijl je het verhaal duidelijk en sfeervol wordt verteld en de mogelijkheden van jouw team je duidelijk worden gemaakt. Laadschermen worden opgevuld door geschreven verhaallijnen en terwijl je alweer in de game (weliswaar vertraagd) kunt rondlopen, laadt de game nog eventjes ongemerkt door. Veel meer dan rondlopen, de omgeving verkennen of alvast wat terreinwinst boeken kun je dan ook niet maar het houdt lekker de vaart in de game in plaats van dat je naar een suf vollopende rode balk zit te staren. Niet lang na je eerste stappen in Al-Khali word je ook getrakteerd op het eerste zogeheten ‘quicktime-event’, een steeds populaider wordende feature in hedendaagse games. In dit geval stort je na een paar stappen in donker Al-Khali al in een afgrond waar je makkelijk weer uit kunt kruipen als je tenminste een bepaalde sequence aan knoppen indrukt en ook nog op het juiste moment. Niet lang daarna krijg je ook een flashlight in je militaire handen gedrukt en die heb je verschrikkelijk hard nodig om niet te struikelen over een vreselijke hoop bloederige ondefinieerbare resten waar een islamitische slager jaloers op zou zijn.

’The lost city of Al-Khali is caught within a box of extremely violent evil. Today, there are a handfull of ruins beneath the desert sands, but this place has been in existence throughout some of the most significant civilizations in history, many of which were oblivious to the tremendous power that lay under their very feet.'

‘…now we fight their wars for them…’

Het team, dat overigens lijkt op een groepje overjarige gothics, bestaat dus uit zeven man c.q. vrouw en wordt geleid door Captain Devin Ross. Deze laatste figuur heeft echter de eigenschap dat hij tussen zijn teamleden kan switchen en op de juiste momenten gebruik kan maken van de abilities van zijn mede-Jericholeden. Het was de bedoeling van de makers dat dit een prominente feature in de game zou worden. Geslaagd is hij wel, want het werkt op zich prima, maar het rare is dat het vaak niet echt noodzakelijk is om te schakelen tussen de personages. Het blijft beperkt tot het oplossen van wat puzzels met behulp van de vaardigheden van de teamleden. De eindbazen vereisen wat meer inventiviteit en zorgen ervoor dat je wat frequenter switcht tussen de squadleden. De praktijk wijst uit dat je veel met twee of drie verschillende personages door de levels raast en dan ook nog merkt dat dit vrij eenvoudig gaat. Naarmate je de levels doorcrosst kom je er achter wat de mogelijkheden zijn van alle karakters. Naast Devin Ross kun je ‘verplaatsen’ naar Xavier Jones, een paranormaal figuur die met zijn brein controle kan krijgen over vijanden en in de toekomst kan kijken. Simone Cole is een hacker die de tijd kan beinvloeden en personen en voorwerpen kan verplaatsen; Frank Delgado is de man van de dikke wapens met een vlammenwerper en een vreselijke gun tot zijn beschikking; Billie Church is expert in het afsnijden van kelen en heeft een heel arsenaal aan moves tot haar beschikking; Paul Rawlings heeft onder andere als specialiteit de pistol-dual-wield en last but not least hebben we nog Abigail Black, een dame die haar eigen afgevuurde kogels kan bijsturen. Het leuke van al deze personages is dat je hun vaardigheden ook kunt combineren zodat je de meest bizarre en fantastische kills kunt scoren.

Heel veel tijd heb je overigens niet om na te denken over wat je volgende tactiek gaat worden, want de vaart zit er behoorlijk in. Op het moment dat er zich vijanden melden dan kun je niet even ontspannen gaan zitten beslissen wat je volgende move zal zijn. Je zult dan ook meer dan eens tegen een bloedrood scherm aankijken en op je knieen gedwongen worden waarna een van je teamleden je weer op de been helpt en de bloedkruistocht weer een vervolg kan krijgen. Uiteraard kan jij ook teamleden reviven zodat door demonen gepakte squadleden weer fijn mee kunnen doen. Hoewel er niet veel variatie in de standaard vijanden zit, heb je het toch behoorlijk druk op het moment dat deze zich aandienen. Daarbij komt ook nog dat je daarbij niet alleen van karakters moet c.q. kunt switchen maar ook nog het zogenaamde alpha- en omegateam onafhankelijk van elkaar kunt commanderen. Je begrijpt dat je dan geen duimen kunt gaan zitten draaien of uberhaupt de kans krijgt ook maar een vinger in je neus te krijgen. Jammer is wel dat er niet veel variatie in wapens zit en dat de wapens waarover je wel beschikt je niet echt het gevoel geven dat je bruut aan het killen bent. Het schieten voelt dus een beetje vreemd aan en geconcludeerd kan dus ook wel worden dat de nadruk in deze game op al het blood en gore ligt. En daar is dan ook niet op bezuinigd; een straatbarbecue is er niets bij… rottend vlees, uitwerpselen, lillend vet en organen, rivieren van bloed… alles is aanwezig om je de bloedtrip van je leven te bezorgen.

’Outpost Vigil was established to investigate the unusual activities of The Box during the second world war. The allies knew that the Germans, led by the Thule Society, were carrying out extensive excavation work on some mysterious ruins without any apparent reason…'

Clive Barker’s Conclusion

Deze Jericho-trip duurt ongeveer een uur of veertien in totaal en ik voorspel je alvast dat als je dit punt weet te bereiken je geen bloed en demonen meer kunt zien. Aan de game(play) zelf ligt dat niet, maar je wordt in dit spel zo overspoeld met blood en gore dat het soms wel iets te veel is van het goede. Mijn gevoel over deze game is dat er wel eens iets te veel features in zitten en dat dat de game geen goed heeft gedaan. Dat wil niet zeggen dat het geen geweldige game is, dat is het namelijk wel, zeker in het horror/shootergenre. De game is absoluut angstig te noemen en dat komt niet in de laatste plaats door de donkere en creepy werelden waarin je je beweegt en het occulte thema. Het is jammer dat de vele mogelijkheden in deze game niet altijd even nuttig zijn. Goed uitgewerkt zijn ze wel en dat geldt ook voor de intensive bossfights die in tegenstelling tot de wat saaie normale vijanden voor behoorlijk wat uitdaging en tegenstand zorgen. En hoewel Clive Barker’s Jericho behoorlijk lineair is en stevig op de rails zit, bezorgt deze game je toch een degelijke en spannende horrorervaring. Gewoon een aanrader dus…