Stranglehold

Games met ‘Kogel-Tijd’ hebben altijd al een speciaal plaatsje in mijn… euh… consoles gehad. Ons aller Max was de eerste die ik al zwevend en duikend kogels liet verspillen en via Dead to Rights ben ik nu aanbeland bij Stranglehold waarin actie, schieten en, inderdaad, Bullet-Time weer centraal staan. Is het nog steeds genieten geblazen?

Woo

Bullet-Time was een tijdje geleden een onderdeel in games wat er gegarandeerd voor zorgde dat een game interessant was. Max Payne was daar een uitstekend voorbeeld van en velen beschouwen deze game als de eerste serieuze game met deze slow-motion feature erin. Later deed deel twee van deze serie er nog een schepje bovenop door het trucje nog een keer te herhalen, maar ditmaal met vettere moves en nog betere graphics. Wie kan zich niet lang daarna ook niet Dead to Rights herinneren, wat overigens ook nog een later vervolg kreeg, waarin ook Bullet-Time een behoorlijke rol speelde, zij het op een minder hoog niveau: deze game benaderde bij lange na niet de klasse en sfeer van Max Payne. Let wel, ik heb het hier over games waarin Bullet-Time een gróte rol speelt. Er zijn sindsdien heel veel games uitgekomen waarin dit kunstje op een of andere manier wel in verwerkt was. Vóór mij ligt het laatste kunstwerk waarin we weer ouderwets bijna non-stop de tijd kunnen vertragen en de kogels in slowmo op ons doel kunnen afvuren. En Stranglehold is geen game waarin dit áf en toe toegepast moet worden, nee, in Stranglehold ga je Bullet-Time’en tot je er gék van wordt!

De reputatie van de game was haar al vooruitgesneld. In Stranglehold wil je geen verhaal horen want in Stranglehold draait het niet om plots of interessante of spannende wendingen. Het draait in deze game namelijk om pure en harde actie waarbij het aantal kogels dat er afgevuurd wordt aan de ene kant ontelbaar is maar aan de andere kant juist weer wel want de patronen zijn prima te volgen als je in de beruchte Bullet-Time stand staat. Maar okee, voor degenen die toch een verhaal willen horen achter Stranglehold hier de bloedstollende storyline… Stranglehold draait om de politie-inspecteur Tequilla die het opneemt tegen de (Chinese?) mafia nadat die zijn vrouw heeft ontvoerd en zijn beste vriend heeft vermoord. Na een kort intro waar de broodnodige informatie wordt gegeven en duidelijk wordt gemaakt dat het woord ‘macho’ vóóraan in het woordenboek van onze politievriend staat, is de spreekwoordlijke beer los en regent het kogels die je met de naar de hoofdrolspeler vernoemde Tequilla-moves er uit kunt janken.

Stranglehold is dus te bestempelen als een shooter maar als je deze game koopt om een shooter te spelen dan zou je wel eens bedrogen uit kunnen komen. Het draait namelijk niet alleen om het schieten en het afvuren van kogels (en dus ook niet alleen maar om de Bullet-Time), maar om iets heel anders, namelijk het op een zo vet mogelijke manier de tegenstander om te leggen waarbij je gebruik dient te maken van je omgeving in de ruimste zin van het woord. Natuurlijk kun je al schietend en wegduikend in Bullet-Time de game doorlopen en je zult dan ook zeker een heel eind komen, maar het is natuurlijk veel leuker om geheel in Hollywood-stijl (de game heet niet voor niets officieel ‘John Woo presents Stranglehold’) van trappen af te glijden terwijl je een aantal vijanden naar de eeuwige jachtvelden helpt, of een complete constructie in te laten storten waaronder zich een aantal snoodaards bevindt. Of wat dacht je van het naar beneden laten kletteren van een aantal vaten die ook geen gunstig effect hebben op de levensbalken van tegenstanders…

Het is dus uitermate handig dat de totale omgeving en speelwereld in Stranglehold te vernietigen en te gebruiken is. Werkelijk alles kan kapot en is in jouw voordeel te gebruiken. Natuurlijk is dit veel leuker dan het al rennend zo snel mogelijk door de levels te gaan. Ik voorspel je dat als je dat doet je na een level of vier de controller in de hoek van de kamer smijt of uit verveling de game maar helemaal uit je Xbox 360 laat komen. Het kán dus wel, de Bullet-Time-meter vult zichzelf weer automatisch en de gezondheidsmeter zal, zeker voor wat meer ervaren shooterfans, ook geen enkele probleem vormen, want die is door een eenvoudige druk op het D-pad tot in den treure bij te vullen. Het houdt wel een keer op maar als je in deze game dood gaat dan betekent dat dat je óf niet hebt opgelet, de verveling toegeslagen heeft, of dat je gewoon niet kunt gamen…

De meter die zichzelf vult door zoveel mogelijk spectaculaire moves en kills te maken, is naast de extra gezondheid en de slowmo-feature ook nog voor andere dingen te gebruiken. Je kunt door middel van het indrukken van een andere richting op je D-pad ook een zogenaamd precisieschot uitvoeren. Als je deze optie inschakelt zul je een richtkruis in close-up op de tegenstander geprojecteerd zien waarbij je dus kunt kiezen waar je hem gaat raken. Trek je het schot dan eenmaal af dan zul je de kogelbaan perfect kunnen volgen en ook het inschot bij de vijand die met veel gevoel voor dramatiek én met veel bloed ter aarde zal storten. De verschillende trefvlakken van het lichaam zijn allemaal mogelijk en hebben ook een andere uitwerking op de manier waarop deze vijand het loodje legt. Knieën, schouders, hart en ja, ook de edele delen van een mafioos zijn hiermee te treffen. Nóg leuker is de move waarbij je een 360 maakt terwijl je met je twee pistolen in slow-motion de blauwe bonen in het rond sproeit. Zeer spectaculair, evenals het neerstorten van hele steigers en reclameborden op nietsvermoedende tegenstanders die even daarvoor argeloos op straat liepen en een halve seconde later getrakteerd worden op een dodelijke val van allerlei omgevingsmateriaal én lood. Het is vrij eenvoudig om te ontdekken wat je moet raken of waarheen je moet springen om de special moves uit te voeren. Deze delen gloeien namelijk op als je in de buurt loopt en verraden zo een beetje wat de bedoeling is. Misschien wat te gemakkelijk maar daarom niet minder spectaculair.

Grafisch

Grafisch ziet het er allemaal erg goed uit, maar toch had ik, ondanks dat de beelden door de sterke Unreal 3.0 engine met Havok physics op je scherm worden getoverd, toch een heel andere verwachting van de game op grafisch gebied. Dat ligt misschien aan mij maar ik had door de vele screenshots die ik van te voren had gezien toch een wat gelikter beeld verwacht. Met name de manier waarop inspector Tequilla door de omgevingen loopt beviel mij niet helemaal omdat het op mij toch wat ‘schokkerig’ en te ‘grof’ overkwam. Denk niet dat het er niet goed uitziet, want dat doet het zeer zeker wel, maar de grafische nadruk ligt meer op de effecten die de hoofdpersoon teweegbrengt dan op de hoofdpersoon zelf. Daar bij vond ik de omgevingen toch wel heel erg vaak op elkaar lijken. De setting was dan misschien wel anders maar toch had ik het idee dat ik in dezelfde speelwereld rondliep. Het geheel heeft eeen absoluut filmisch karakter en dat maakt dat de game zeer prettig speelt en je constant het gevoel hebt dat je in een echt John Woo film rondloopt.

Conclusie

Stranglehold is een derde-persoons-actie shooter met de nadruk op ‘actie’ en niet op ‘shooter’, ondanks dat de kogels rijkelijk vloeien. Als actie-game is Stranglehold dan ook méér dan geslaagd. De game laat pas steken vallen als het aankomt op houdbaarheid en replaywaarde. Je zult als je deze actie-achtbaan uitgespeeld hebt de schijf waarschijnlijk niet snel nogmaals in de Xbox 360 steken. Helaas is het ook zo dat als je niet alles uit de game perst (lees: alle features gebruikt), waaronder de matige multiplayer mode, je wellicht het spel al na een paar levels tot stofverzamelplaats zult degaraderen. Stranglehold is dus een aaneenschakeling van vette actiemomenten. De game doet ei-gen-lijk niets fout, als je de slechte getimede duik in slowmo, die je ook nog eens nodig hebt om op sommige platformen te komen, niet meerekent. De zeven a acht uur die je nodig hebt om de game uit te spelen zijn dan ook meer dan genoeg om een flinke adrenalinekick te krijgen, dus ondanks de verveling die halverwege bij mij toesloeg krijgt Stranglehold daarom toch een vette voldoende.