Stuntman: Ignition

Een jaar of vijf geleden kostte het mij minimaal drie Ikea-serviezen om de game Stuntman op een acceptabele manier uit te spelen. Gooien met een controller is tenslotte doodzonde, maar het heeft bar weinig gescheeld of het kleinood belandde tegen een muur en de game werd tot frisbee omgetoverd. Is opvolger Ignition dit keer wat vergevingsgezinder?

Shoot!

Games á la Stuntman geven mij het gevoel dat ik ze al eerder heb gezien. Ook op het moment dat je Stuntman: Ignition hebt opgestart krijg je meteen het idee dat je dit stijltje al eerder voorbij hebt zien komen. De grofgelijnde menu’s, de omgevingen, het kleurgebruik; alles doet je denken aan bijvoorbeeld een Tony Hawk-game of aan een van de Burnout-delen. En de vergelijking houdt daar niet op. Ook inhoudelijk heeft Stuntman: Ignition veel weg van een van deze dubbelgangers. Het draait in Stuntman: Ignition alleen niet om skateboarden (hoewel enige vergelijking hiermee soms ook wel op zijn plaats is) of muurverven in een race tegen andere vette wagens, maar natuurlijk om de dagelijkse bezigheden van een Stuntman: ‘it’s a dirty job but someone’s got to do it’.

Het leven van een stuntman lijkt op het eerste gezicht erg rooskleurig. Als je maar een beetje avontuurlijk ingesteld bent, zou dit toch de meest ideale baan ter wereld moeten zijn (uiteraard naast politieagent en buschauffeur), maar hoe anders blijkt dit te zijn na de eerste levels te hebben gespeeld in deze stuntgame. Nadat de eerste euforie weggezakt is nadat je bent uitverkoren om mee te doen aan een nieuwe blockbuster, zakt de moed je helemaal in de schoenen op het moment dat je afgezeken wordt door de eerste de beste regisseur die zachtjes gezegd behoorlijk kritisch is. Gelukkig hoef je in de moderne filmwereld, althans die in de game, niet helemaal perfect meer te zijn, in tegenstelling tot een half decennium geleden toen onze Stuntman nog een honderd procent-score ten toon moest spreiden om te kunnen slagen.

Stuntman: Ignition bestaat uit zes verschillende films die geschoten moeten worden en die zes films zijn ook weer onderverdeeld in zes ‘submissies’ die je dus een voor een zult moeten afwerken. Na verloop van tijd en bij goede prestaties zul je volgende films unlocken zodat je ook aan meerdere rolprenten tegelijk kunt werken. De films luisteren naar illustere namen als Aftershock, Never Kill me Again (Bond anyone?), Whoopin’ and a Hollerin’ II, Overdrive, Strike Force Omega en Night Avenger, en zitten allemaal barstensvol actie en wachten op jou om je te laten bewijzen dat jij die stuntman of -vrouw met ballen bent.

Gelukkig wordt een enkel foutje je dus vergeven want zit je aan de limiet van vijf rode kruisjes, die midden op het beeld worden geprojecteerd, dan is het einde verhaal en word je met de kreet ‘Reshoot!!’ uit je droom geholpen en uit je lijden verlost door de regisseur, hetgeen betekent dat je weer van voren af aan kunt beginnen. Op zich is dat niet erg omdat je het parcours toch sowieso een paar keer moet hebben gereden om te weten waar je moet zijn en welke stunt je uit moet voeren. Voor je begint aan een aaneenschakeling van stunts, krijg je eerst een soort preview te zien van wat er van je verwacht wordt, maar de beste leerschool is nog steeds het zelf afkarren van de set. De stunts worden aangegeven door allelei tekens op het wegdek en op en naast obstakels. Vaak vond ik dat die tekens, behalve de vierkante vakken waarin je bijvoorbeeld een 180 graden slip moet maken of waar er verwacht wordt dat je driftend de bocht neemt, erg laat of soms zelfs onduidelijk verschijnen, maar ook dat is op te lossen door maar vaak genoeg de tracks te rijden. Stuntmannen moeten ook oefenen en ook dat is mogelijk zonder dus gezichtsverlies te lijden.

‘DO try this at home…!’

Helaas voor sommigen blijft het niet alleen bij de verplichte stunts. Naast de noodzakelijks stunts zoals het handrem aantrekken, een 180 graden spin, vette jumps en het zo dicht mogelijk langs een ander voertuig rijden, ben je volledig vrij om tussendoor nog wat freestyle werk te laten zien. Sterker nog, het is zelfs noodzakelijk om constant te laten zien wat je waard bent en om echt indruk te maken op de regisseur. Het is dus zaak om de combometer, die begint te tellen op het moment dat je je eerste stunt uitvoert, gaande te houden en dat doe je niet door van stuntje naar stuntje te rijden maar door van het parcours een aaneenschakeling van stunts te laten zien. In het begin en in de eerste films zul je nog enige speling hebben, maar later in de game wordt er pas echt wat van je verwacht en slaat de frustratie ook meer dan eens toe. Het is tenslotte niet tof om voor de honderdzesentachtigste keer aan het begin van de filmset te komen staan naast een zuchtende regisseur die je vertelt wat voor sukkel je wel niet bent.

Een groot voordeel is dat de voertuigen waarin je plaatsneemt lekker op de weg liggen en zich over het algemeen prima laten besturen door de afwisselende omgevingen. Je kunt ook de motorrijder uit gaan hangen en dat levert een onverwacht leuke ervaring op. Vooral de 180 graden slips zijn erg leuk om te doen, maar ook wheely’s en grote sprongen behoren tot de mogelijkheden. Naarmate de game vordert zul je steeds meer de beschikking krijgen over allerlei soorten voertuigen. Hummers , taxi’s, politiewagens, motoren, maar ook zul je de arena betreden met een grote Bigfoot. De wagens zien er erg gelikt uit maar ook de omgevingen lijken zó te zijn gekopieerd uit een echte Hollywood film. ‘Verwacht álles en kijk nergens van op’ lijkt het devies in deze game. Zo kan het gebeuren dat je in gloeiende lavastromen terecht komt (waarna de regisseur vermoeid ‘get that man out of the lava’ zucht…), maar ook dat je dwars door fabriekshallen en onder tankwagens door zult moeten sliden. Er kan héél veel kapot in het decor dus ook wat dat betreft hoef je je niet in te houden. Knappe jongen of meisje die trouwens zonder brokken een reeks stunts af kan maken. Het zal ook niet al te lang duren voordat het vehikel waar je in rijdt er uit ziet als een afgetrapt barrel.

Kick

Dat deze game je een levensgrote frustratie kan bezorgen staat dus wel vast. Daar tegenover staat wel weer een ongelofelijke kick en dat is de kick van het (bijna) perfect uitvoeren van een reeks stunts en de bijbehorende goedkeuring van de regisseur. Leun daarna maar eens rustig achterover en bekijk je prestatie eens vanuit je luie stoel. In eerste instantie lijkt het alsof de game een niet al te lange levensduur heeft maar al snel kom je er achter dat zes maal zes stuntreeksen een hele kluif is, zeker als het niveau en het verwachtingspatroon van de regisseur stijgen. Per oefening kun je maximaal vijf sterren halen en ik voorspel je dat je dit uren en uren aan tijd gaat kosten om dat ooit te halen. De sissy’s onder ons zullen snel de ‘Easy Mode on/off’-knop gevonden hebben, maar die worden dan ook bestraft met een halvering van het puntenaantal, al moet ik eerlijk zeggen dat het heel soms wel erg verleidelijk is om die rechterschouderknop van de Xbox 360-controller in te drukken…

Conclusie

Stuntman: Ignition is moeilijk, maar staat garant voor een spetterende game-ervaring die zó verslavend en uitdagend is dat je steeds maar weer blijft proberen om een leveltje verder te komen. Mocht je klaar zijn met de singleplayer mode, en dat kan ik mij voorlopig niet voorstellen, dan biedt de game je ook nog een leveleditor en een geslaagde multiplayer ervaring waarin je het ‘Live’ op kunt nemen tegen andere stuntman-wanabees. Stuntman: Iginition is dus een aanrader van formaat die maar weinig steekjes laat vallen. Niet iedere gamer zal het allemaal even leuk vinden maar hou je van racen, actie en ongecompliceerde fun, dan misstaat deze game absoluut niet in je collectie.