Halo 2

Eindelijk, hij is er! Master Chief kan ook op de PC aan de slag in het tweede avontuur rondom de strijd tussen de mensheid en de Covenant. Maar is de game 2 jaar geduld en de verplichte migratie naar Windows Vista, vrijwel altijd gecombineerd met een complete hardwareupgrade, ook waard?

Live-gaming, deel 1

De eerste keer dat ik Halo 2 in mijn DVD-lade laat verdwijnen, verschijnt de installer automatisch op mijn scherm. De opties: spelen tijdens het installeren of installeren en dan spelen, eventueel met persoonlijke aanpassingen. Hier schemert al een beetje het ‘nieuwe gamen’ van Microsoft door: geen moeilijke vragen, maar het spel zelf het werk laten doen. Net zoals bij een willekeurige console moet je het schijfje erin duwen en dan moet het spel het gewoon doen. Ik kies echter voor de laatste optie, zelf installeren, omdat ik ook aanpassingen wil maken. Dat gaat enigszins moeizaam, omdat ik een eigen map wil opgeven voor de game en ik die niet vanuit de installer kan aanmaken. Daarvoor in de plaats moet ik via de Windows Verkenner dus zelf een map aanmaken, die ik dan kan gebruiken, om die in de installer dan weer op te zoeken. De rest van de installatie verloopt gelukkig vlekkeloos.

Ondertussen lees ik de verpakking van de game, waarop prompt een grote sticker prijkt: “Free 1 month Live Gold-subscription”. Want ja: met Halo 2 brengt Microsoft ook haar Live-netwerk, dat op haar consoles onder de bekende naam Xbox Live door het leven gaat, naar de PC. Een silver subscription kost je niets meer dan een gratis aanmelding, voor een gold-subscription moet je echter wel betalen, na de eerste gratis maand tenminste. Voordelen van het gold-abo zijn onder andere extra’s in de serverbrowser voor multiplayer en iets wat Microsoft “multiplayer achievements” noemt. Nou heb ik begrepen dat achievements op Xbox Live nogal hot zijn, maar ik vraag me toch sterk af of PC-gamers willen betalen voor iets dat zich nog het beste laat uitleggen als ‘Live respect’.

Uiteindelijk start ik Halo 2 en word ik begroet op iets dat ik herken als een Xbox dashboard. En dat terwijl ik op zoek was naar de knop die me de single player campaign laat opstarten. Ik moet een naam kiezen voor mezelf en vervolgens verdwijn ik ergens in het doolhof van dit dashboard, daarbij vooral niet geholpen door het feit dat de knoppen in de interface worden weergegeven als knoppen op de Xbox 360-controller, die ook voor Windows verkocht wordt. Ik begin een beetje het gevoel te krijgen dat Microsoft de PC wil ombouwen naar de Xbox voor gaming en dat bevalt me als gewoontedier met jarenlange ervaring in PC-gaming niet echt. Na iets wat voelt als minutenlang klikken op alles wat nuttig lijkt en wat dus echt irritant begint te worden, verschijnt dan ineens het hoofdmenu van Halo 2 en kan ik eindelijk beginnen aan de game.

Single player

Nou ja, beginnen…Live wil wel nog even laten weten dat het er is: voordat ik aan de campaign kan beginnen, laat het nog even weten dat ik niet ben ingelogd op Live en dat ik daarom geen single player achievements kan behalen. Nou, daar neem ik dan maar genoegen mee. Ik wil nu SPELEN!

En zo begint het. Halo 2 begint met de Master Chief die zojuist op een ruimtestation naast de Aarde is aangekomen. Hij wordt onderscheiden en mag zichzelf vervolgens bewijzen: de Covenant staat namelijk even later ook op de drempel van onze planeet en dankzij de vernieting van Halo zijn ze boos…behoorlijk boos! Het verhaal van Halo 2 is echter een veel mindere drijfveer dan dat het bij het eerste deel was. Halo – en dan bedoel ik de ring – was mysterieus. Het doel van het gevaarte was lange tijd onduidelijk en overal waren vreemde plaatsen en dingen te vinden: The Library, The Index, 343 Guilty Spark. Halo 2 heeft gewoonweg niet datzelfde mysterie, het is veel meer mensen vs. Covenant in een aantal bloedige scenes. Er is wel iets meer, maar ik wil geen spoilers geven. Verwacht er echter niet teveel van.

Ook in de gameplay valt eigenlijk niet veel spannends te vinden. Nog immer speel je wel een game met goede actie, vooral geholpen door de AI van de tegenstanders die nog altijd goed dekking weten te zoeken en op andere manieren van de omgeving gebruik weten te maken. Alleen doen ze verder niet echt nieuwe dingen en dat geeft een sterk gevoel van herhaling. In de wapens is ook niet veel speciaals te vinden: zo klinkt het dual-wieldingsysteem, waarmee je in beide handen twee kleine wapens kunt nemen en tegelijkertijd kunt schieten, mooier dan dat het speelt; zo bijzonder is het eigenlijk niet. Bij de wapens valt verder op dat voor ieder Aards wapen er een Covenant-alternatief is bijgekomen en dat de al bestaande wapens wat getweaked zijn. Tevens is de assault rifle verdwenen en daarvoor in de plaats zijn de battle rifle en submachine gun teruggekomen. Beide kunnen het echter van de assault rifle niet winnen, wat vooral in het begin erg wennen is. Als laatste moet ik toch even laten weten dat het pistool zijn zoomfunctie is ontnomen, waardoor hij nu nogal gecastreerd aanvoelt.

Op het punt van techniek is er ook al niet veel te melden. De graphics zijn wat beter dan in het eerste deel, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ondanks twee extra jaren ontwikkeling voor de PC en beloftes van betere lichteffecten en scherpere textures is de voorsprong die dit tweede deel ten opzichte van Halo: Combat Evolved probeert te nemen helemaal niet zo groot. Wat heet: net als bij de wapens heb ik meer het gevoel van enkele tweaks dan van een echt vervolg op het eerste deel. Verder valt de besturing mij wat tegen: ik heb steeds een raar, licht ingezoomd gevoel dat mij vooral in close combatgevechten erg in de weg zit. Tevens reageert de muisbesturing voor mij wat langzaam en die kun je slechts in vijf stappen in het, duidelijk voor gamepads ontworpen menu, bijstellen. En een Xbox 360-controller for Windows weiger ik aan te sluiten in een FPS-game die op de PC is verschenen, ook al is die game een port.

Begrijp me nu niet verkeerd: Halo 2 is geen slechte game, maar het maakt geen sprongen vooruit die je van een deel 2 zou verwachten en vooral dat steekt heel erg, zeker in een serie die zo’n goede start kende als Halo: Combat Evolved. Dat hele ‘Evolved’-gevoel is gewoon weg.

Live-gaming deel 2

Maar nu wil ik nog niet gelijk de conclusie neerkwakken, want bij de eerste Halo was het multiplayergedeelte zeker een belangrijk deel van het succes en dus moet ik dat ook hier weer meenemen.

Voordat ik echter aan een match kon beginnen, moest ik me gaan aanmelden op Live. Ik klik dus in het hoofdmenu van de game op Live. Vervolgens word ik gewaarschuwd dat ik mij aan moet melden. Prima, doe ik dat toch! De game minimaliseert en Internet Explorer verschijnt. Ik meld mij aan met mijn Live-account (in een grijs verleden heette dat nog een Passport-account, maar een aantal van jullie zal het alleen maar kennen als jullie MSN-messengeraccount) en geef aan dat ik me als Live-gamer wil opgeven. Dat gaat allemaal prima en even later zit ik weer in de game, waar ik mij nogmaals moet aanmelden. Geen probleem, maar dan verschijnt de melding dat er een update is. En als ik die niet automatisch laat downloaden en installeren, dan wordt ik van Live gekicked totdat de update geïnstalleerd is, zo staat er bijna letterlijk. Dan maar een update doen hè? Zo gezegd, zo gedaan en dus downloadt en installeert de game een update. De game herstart zich vervolgens en dus klik ik in het hoofdmenu weer Live aan: ik wil immers online gaan spelen. Ik moet weer een naam opgeven en die blijkt ineens in gebruik. Ik weet wat dat betekent: de game heeft mijn naam in gebruik en dus kan ik die niet aanmelden. Ik moet me namelijk weer bij Live aanmelden en dus ga ik in het dashboard weer op zoek naar de loginpagina. Die kan ik niet vinden.

Uiteindelijk vind ik wel weer de pagina waar ik mij op kan geven voor Live en springt Internet Explorer weer tevoorschijn. Daar wil het aanmelden niet meer, maar gelukkig zie ik als ik weer terugkom in Halo 2, door het geminimaliseerde programma weer naar boven te halen, het inlogscherm. Vanaf dat moment kan ik online. Achteraf merk ik op, dat als ik eerst inlog met Windows Live Messenger (de opvolger van MSN Messenger), ik ook op het hele Live-netwerk zit en dus ook in de game ben ingelogd. Dus voortaan eerst Messenger starten en dan pas Halo 2 spelen. Meestal log ik juist uit Messenger om tijdens het spelen niet gestoord te worden door mensen die mij net tijdens een eindbaasgevecht of midden in een spannende multiplayermatch willen spreken, maar dat neem ik dan maar voor lief.

Eenmaal online geldt eigenlijk het zelfde als in de single player: het voelt niet echt verbeterd aan als in een nieuw deel, maar meer als wat verbeteringen aan het eerste deel. Je krijgt dan ook dezelfde wapens als in single player en verder zijn er wat nieuwe maps en spelsoorten, zoals assault en territories. In assault speelt het ene team de aanvaller en het andere de verdediger en het is de bedoeling dat een bom in de basis van het verdedigende team wordt geplaatst. Bij territories moet je speciale plaatsen op de map onder controle houden. Waarschijnlijk heb je beide spelsoorten al lang in games als Unreal Tournament en Counter-Strike gespeeld, al moet ik zeggen dat ze ondanks dat toch best een goede toevoeging aan de game zijn.

En toen nam Live nog even wraak: ik wilde weer single player gaan spelen. Ditmaal verscheen echter een andere melding: ik moest het level herstarten om de achievements te halen. Ja daag! Ik was net zo ver en die achievements kunnen me gestolen worden! Helaas bleek het level moeilijker dan gedacht en moest ik enkele malen opnieuw beginnen vanaf een checkpoint. Elke keer werd ik echter weer gevraagd of ik toch niet de achievements wilde halen en dus het level opnieuw wilde staren. Elke keer klikte ik weer op ‘Nee’, tot die ene keer dat ik, terwijl ik al geïrriteerd was doordat ik alweer dood was en me diezelfde rotvraag over achievements weer gesteld werd, misklikte en ik dus het hele level weer opnieuw kon doen. Ik heb de hele buurt bij elkaar geschreeuwd uit woede.

Conclusie

Halo 2 speelt net zo goed als z’n voorganger, maar niet echt beter. Het voelt meer aan als een getweakte Halo: Combat Evolved, daar waar je een (veel) betere game verwacht. Het speelt daarom wel lekker weg, maar nergens kan ik echt enthousiast worden over de game. Ik kan de game daarom wel aanraden, maar alleen als je al in bezit bent van Windows Vista, want een echte systemseller is het toch ook weer niet.

En dat hele Games voor Windows Live-concept mag wat mij betreft weer naar de tekentafel.