Guitar Hero II

Bij de meeste games irriteert het cijfer twee achter een titel mij maar mateloos. Uitzonderingen bevestigen natuurlijk de regel en daar is Guitar Hero er een van. Niet alleen omdat er geen 2 achter staat maar II, maar vooral omdat dit een van de vetste en meest geniale games is van de afgelopen jaren. Verschilt de Xbox 360-versie heel erg veel met die van de PlayStation 2?

Plezier

Gordijnen dicht, geluidssetje met de volumeknop zo ver mogelijk naar rechts, voldoende vrije tijd de komende uren zonder afspraken en gitaar ingeplugd? Helemaal goed, want dan mag de Guitar Hero II-disc de Xbox 360 in geramd worden en ben je gegarandeerd de rest van de avond zoet. Guitar Hero II heeft namelijk de langverwachte sprong naar de console van Microsoft gemaakt en dat betekent dat er ongegeneerd mag worden gerockt op en met een game die voor het grootste gedeelte hetzelfde is als de versie die voor de PlayStation 2 uitkwam. Uiteraard heeft GamersNet ook die gereviewed, dus het loont ook de moeite om die recensie even na te lezen als je honger naar Guitar Hero informatie niet gestild kan worden, of voor enige achtergrondinformatie.

Ik heb de afgelopen jaren geen game gespeeld die zo verslavend was als deze. Daar waar ik de meeste games wel even weg kon leggen, kan ik de gitaar van Guitar Hero II maar niet loslaten. En dat zegt veel. Guitar Hero II is een game die draait om puur plezier. Plezier zoals geen enkele shooter mij kan bezorgen. En ook dát wil uit mijn mond heel wat zeggen. Wat mij betreft kunnen de Wii-besturing, Eye Toy-camera’s, racestuurtjes en al die andere gadgets die tot op heden geprobeerd hebben gamen nog leuker te maken in de hoek worden gezet, want de gitaar-controller is absoluut de beste uitvinding van de afgelopen jaren die letterlijk plezier in gamen brengt. Het geeft natuurlijk een hele andere kick als wanneer je met een MP5 zombies neermaait, maar gitaren in Guitar Hero geeft je plezier met een hoofdletter P.

Tot zover geen nieuws. Harmonix zou Harmonix echter niet zijn als er over de Xbox 360-versie niet iets nieuws te roepen zou zijn. Er zijn namelijk toch wat verschillen, hoewel de game in grote lijnen hetzelfde is. Het eerst wat opvalt is natuurlijk de gitaar zelf. Het oude model gitaar is ingeruild voor een veel hipper model en dit nieuwe speeltje neemt de laatste schroom die je wellicht nog had, omdat je met een speelgoedgitaar om je nek stond, weg. De nieuwe gitaar controller is gebroken wit van kleur en heeft een echt rock-uiterlijk, gebaseerd op de Gibson gitaar die zo geliefd is bij vele muzikanten. Deze X-Plorer gitaar speelt verder hetzelfde als zijn oudere broer, maar heeft toch enkele kleine veranderingen ondergaan. De fretbuttons, die ook gewoon knoppen genoemd mogen worden (we zijn tenslotte geen echte gitaarhelden), zijn iets anders van vorm, namelijk wat vierkanter. De knoppen op de oude gitaar waren aan de onderzijde iets afgerond en het is gek, maar de nieuwe fretbuttons lijken iets makkerlijker te bedienen. Natuurlijk hangt een en ander helemaal af van jouw vingervlugheid, maar ik kon in mijn geval na de eerste twintig nummers te hebben gespeeld toch een klein verschil merken ten gunste van de X-Plorer. Aan de controller zat nog steeds een draad, maar daar had ik helemaal geen last van. Het is zelfs wel cool om je gitaar in je 360 te pluggen voordat je los gaat op alle (voornamelijk) Metal-nummers. Onder op de gitaar zit een aansluiting waarvan het nog niet helemaal duidelijk is wat er op moet worden aangesloten. Er gaan geruchten dat het het aansluitpunt van een voetpedaal zou kunnen zijn, maar dat is helemaal niet zeker en het is al helemaal niet duidelijk wat voor toevoeging een dergelijk pedaal zou moeten zijn. Naast deze aansluiting zit er ook nog een kabelaansluiting op waarvan ik geen idee heb waarom die er zit. Verder is deze nieuwe gitaar voorzien van een D-pad en de bekende Xbox ‘ring-of-light’ knop.

Achievements

Een groot bijkomend voordeel van een game op de Xbox 360 is natuurlijk het kunnen behalen van achievements met bijbehorende gamerscore. Naast het verzamelen van gamerscore-punten kun je ook nog allerlei gitaren, unlockable tracks en allerlei andere voorwerpen verzamelen die het plezier in het rocken alleen nog maar groter maken. Maar het draait allemaal uiteindelijk om de nummers die je kunt spelen. Op de Xbox 360 zijn vrijwel dezelfde nummers speelbaar die je ook op de PlayStation 2 kon spelen plús nog een paar extra. In totaal zijn er 74 nummers te spelen met in totaal acht nieuwe nummers, waarvan enkele exclusief voor de Xbox 360. Daarnaast kun je inmiddels via Xbox Live twaalf ‘oude’ nummers downloaden, wat helaas 500 Microsoft-punten kost voor een pakketje van drie nummers. Drie nummers voor een Eurootje of vijf vind ik wat aan de hoge kant, maar de nummers zijn het stuk voor stuk waard om te spelen dus echt spijt zul je daar niet van krijgen. De nummer zijn tenslotte de basis van dit spel en als je door het aanschaffen van content de toch al lange speelduur van deze game kunt rekken, is dat alleen maar positief. Naast de tracks zijn er ook picture-packs en Guitar Hero-themes te downloaden.

Guitar Hero II op de Xbox 360 heeft echter ook nog andere verrassingen in petto voor je. In het voorgaande deel was er slechts een Versus-mode, die in Guitar Hero II nu Face-Off mode heet. De Pro-Face-Off mode is er om rechtstreeks het duel aan te gaan met een ‘tegenstander’ die geen tégenstander, maar meer médestander te noemen is door de fun die je hierbij hebt. Nog leuker is de nieuwe Co-op mode waarbij je samen een nummer speelt, terwijl de ene gitarist de leadgitaar speelt en de andere de basgitaar of de rhythm-gitaar beroert. Ik had het geluk om in de gelegenheid te zijn om dit uit te testen en ik kan het iedereen aanraden om (als je geld over hebt tenminste) óf nog een gitaar er bij te halen of op zoek te gaan naar een vriend(in) die ook in het bezit is van deze game. Als je namelijk nog niet het idee had dat je in een rockband speelde, dan krijg je dit gevoel gegarandeerd als je met z’n tweeën aan de gang gaat. Ben je helemaal Remi of heb je geen vrienden, dan is er nog geen man overboord want in de Practice mode (waarin je moeilijke delen van nummers in slow-mo kunt oefenen) kun je net zo lang repeteren totdat je alles onder de knie hebt en alle tracks op ‘Expert’ uitgespeeld hebt. En dat geeft minstens een net zo grote kick.

Tracklist

Metal- en classic-rock zijn zwaar vertegenwoordigd op Guitar Hero II. Ik hoef alleen de volgende titels maar te noemen en bij velen zal het vermoedelijk al beginnen te kriebelen om de gitaar op te gaan pakken: Iron Maiden met Trooper, Carry on Wayward Son van Kansas, Heart’s Crazy on You, Message in a Bottle van The Police en eindelijk ook Sweet Child O’ Mine van Guns ’n Roses. Ook de downloadable packs bevatten een paar all-time favorites waaronder mijn persoonlijke favo’s Bark at the Moon van Ozzy Osbourne en Take it Off van The Donna’s. De nummers staan in een andere volgorde dan op de PlayStation 2-versie en zijn net als op die laatste console geen originele tracks maar covers die zeer goed worden gebracht, op een enkele uitzondering na waarbij de zanger een kleine uitglijder maakt met sommige tonen. Gelukkig is dit maar een zeer klein detail en absoluut niet storend. Het zou volgens mij zelfs jammer zijn als de originele artiesten vertegenwoordigd zouden zijn op de tracklist, omdat je juist nu het idee hebt dat je in een eigen setting je nummers staat te brengen. Originele nummers zouden je misschien wel het idee geven dat je niet zelf staat te performen en uit die droom willen we niet wakker geschud worden…

De graphics zijn op de Xbox 360 logischerwijs iets scherper en nog gedetailleerder. Verwacht geen supergraphics, want daar draait deze game natuurlijk helemaal niet om. Het is wel van belang dat de graphics de sfeer nog meer verhogen en de muziek aanvullen en dat doen ze voor honderd procent. Het aantal zeer uitgesproken en opvallende types waaruit je kunt kiezen is uitgebreid met een drietal gitaarhelden. Wat dacht je van Lars Umlaut, een Scandinavische reus met een hoog metal- én metaalgehalte, rockabilly Eddie Knox of gitaar-stoot Casey Lynch (mmm Chasey Lain, anyone…?). Deze personages en de zeer sfeervolle, vol met uitgelaten publiek en af en toe humoristische venue’s maken de beleving compleet. Niet dat je er trouwens heel erg op let, want daar heb je de tijd niet voor en je kunt je aandacht wel ergens anders voor gebruiken. Maar het maakt het plaatje compleet en daar gaat het om. Het publiek schreeuwt regelmatig om een toegift, die hier ‘encore’ heet, dus interactie met het publiek is er wel degelijk en het levert nog gamerscore op ook.

Conclusie

Het werd hoog tijd dat Guitar Hero II naar de Xbox 360 kwam. Goed voor veel fun en mijn gamerscore, slecht voor mijn spaarzame vrije uurtjes. De problemen die, afgaande op de vele berichten over defecte gitaren of weigerende whammy-bars, bij sommige gitaren naar voren kwamen, bleven op mijn gitaar uit, ondanks dat ik een gitaar met een ‘verdacht’ serienummer had. Bij het opstarten van de game werd er onmiddellijk een update overheen gegooid die ook zonder problemen werkte. Het mooie aan Guitar Hero II is niet alleen dat het welhaast de perfecte gameplay bezit, maar dat het naast heel veel muziekplezier ook een geweldig uitgekiende moeilijkheidsgraad bevat. Voor iedere virtuoos of gitaar’kruk’ is er wel wat te doen. Slechts degenen die er heel veel tijd in stoppen zullen de ultieme expert-mode uit spelen, maar daaronder bevat Guitar Hero II een zeer goede opbouw qua moeilijkheid. Niet alleen door middel van de vier moeilijkheidsgraden, maar ook ín die moeilijkheidsgraden zit weer een opbouw. Dit alles verdient een groot compliment voor de speelbaarheid van dit spel. We kunnen natuurlijk nog gaan zeuren om een onlinemode die er niet inzit (wel een leaderboard), maar persoonlijk mis ik die absoluut niet. Guitar Hero II draait namelijk om maar één ding en dat is jezelf rock-God voelen. Niet voor niets is de slogan van de game: Unleash Your Inner Rock Star!! Missie geslaagd…