De hack ’n slash RPG’s raakten tot de release van Titan Quest vorig jaar een beetje in vergetelheid tussen de overige RPG’s als Oblivion. Maar Titan Quest blies het subgenre een nieuw leven in en dus doet Silverfall nu ook zijn intrede. Of dat een waardige intrede is, lees je in deze review.
Gemis
Hoe je het ook wendt of keert, Silverfall moet iets waar maken. Want onlangs is er van Titan Quest een uitbreiding verschenen en aangezien die game een succes is geworden, zou je kunnen zeggen dat de timing niet optimaal is. Anderzijds kun je het ook positief bekijken: het genre is populairder dan ooit dus is er meer vraag naar. Desondanks kies ik voor de eerste theorie, want nee, Silverfall is niet zo geweldig als het had moeten zijn, de game mist iets. En dat is jammer, want de potentie is aanwezig.
Het verhaal
Silverfall speelt zich af in een open wereld, genaamd Nelwë. Voordat kort geleden de uitvinding van de stoommachine werd gedaan, vertrouwde de bevolking op machtige tovenaars om orde en rust te bewaren. Magie en technologie zijn in een constante machtstrijd verwikkeld geraakt en hoe kan het ook anders: tot overmaat van ramp willen duistere krachten de wereld overnemen. Je kiest zelf of je alles goedschiks of kwaadschiks afmaakt, of je een goedaardig persoon bent of een kwaadaardige gek. De game bevat meer dan honderdvijftig wezens en eindbazen, die je in je eigen stijl de dood in helpt. Klinkt indrukwekkend, maar in de praktijk is het het allemaal net niet.
De game heeft een vrij clichématige setting, wat op zich niet zo heel erg is, ware het niet dat het verhaal een diepgang van lik-me-vestje heeft. Al vrij snel zat ik met m’n ene hand in een chipszak en met de andere hakte ik inspiratieloos aan één stuk door vijanden in de pan. Tjak, tjak, weer één dood en op naar de volgende, tjak, tjak, goh wat een afwisseling. En daarmee mist Silverfall een essentieel onderdeel van een spel: een vermakelijke en speelwaardige verhaallijn.
Luiheid
De besturing van Silverfall is vrij standaard voor een hack ’n slash RPG. Door middel van klikken stuur je je character naar een bepaalde plek. Bij Silverfall had er echter nog het één en ander aan gedaan moeten worden. Soms liep mijn personage spontaan de verkeerde kant op of verroerde hij zich niet meer en drong pas na tien keer klikken de order bij m’n character door. Misschien uit pure luiheid, misschien ook niet.
Voordat je queeste begint, heb je de keuze uit het karige aantal van vier rassen: de orks, goblins, mensen of elven. Je mag je character nog net een eigen naam geven; verder heb je niets te kiezen. Pas later in de game zul je punten verkrijgen om bepaalde skills te verbeteren en nieuwe toverspreuken te leren. Onderweg zul je kameraden tegenkomen die je willen vergezellen gedurende je reis. Je kunt maximaal twee metgezellen meenemen en je hebt zelf in de hand hoe deze zich gedragen tegenover jou en anderen. Ze helpen je in gevechten en komen soms goed van pas, maar uiteindelijk moet jij het zware werk zelf opknappen.
Levend schilderij
Grafisch heeft Silverfall een aparte stijl. De game combineert getekende stijl met de ‘normale’ graphics, wat een leuk contrast oplevert. Op het eerste gezicht valt de tekenstijl vrijwel niet op, maar naarmate je verder inzoomt, wordt het cell-shaded randje zichtbaar en is het net alsof je in een groot bewegend schilderij speelt. De camera van Silverfall verdient een waardige vermelding. Door met de muis te bewegen kun je rondom je personage kijken, zonder dat je daarmee het overzicht verliest. Grafisch zit het bij Silverfall dus wel goed. De levels van Silverfall zijn mooi ontworpen en de moeite waard om eerst even de tijd te nemen en ze te bewonderen, voordat je weer verder gaat met het vruchteloos en eenzijdig afslachten van monsters.
Tot slot
Grafisch is de game prima op orde en ook de gameplay is met een beetje tolerantie, best te overzien. Silverfall kent echter absoluut geen diepgang en na een uurtje lelijke wezens in de pan hakken had ik het allemaal wel bekeken. Hiernaast bevat de game slechts vier rassen om uit te kiezen, wat absoluut te weinig is. Dit wordt weliswaar enigszins gecompenseerd door de vele vaardigheden en spreuken, maar het blijft toch aan de weinige kant. Al met al is Silverfall een matige game die al snel links en rechts zal worden ingehaald door de concurrentie.
