Virtua Tennis 3

Voor velen van ons is het niet weggelegd om furore te maken met tennis. Natuurlijk zullen er wel een aantal fantastisch goede tennisspelers onder ons zijn, maar de top lijkt toch vaak onhaalbaar. Voor de mensen die toch beroemd willen worden op een Center Court: trek je broek naar beneden en maak een radslag tijdens een wedstrijd óf pak Virtua Tennis 3 uit de kast.

Dreamcast

De geschiedenis van Virtua Tennis is fantastisch, zij het in een relatief korte tijd. In 1999 bracht Hitmaker, een onderdeel van de SEGA ontwerpstudio, een tennisgame op de markt voor de Dreamcast. De eerste Virtua Tennis was geboren en werd onder luid gejuich beoordeeld door journalisten in gamesland. Het resulteerde uiteindelijk in een plaatsje in de top 10 best beoordeelde games voor de Dreamcast, niet slecht voor een eerste game in een lange reeks. Voor de broekies die geen Dreamcast hebben staan, nog nooit van Virtua Tennis gehoord hebben of überhaupt het woord ‘tennis’ niet kennen, brengt SEGA nu een vierde deel in de reeks uit genaamd Virtua Tennis 3. Ja, het vierde deel, want op de PSP kwam tussendoor nog even het ijzersterke Virtua Tennis: World Tour uit.

Streaken of gamen

Wie de intro leest, weet wat hem/haar te doen staat: wil je weten wat écht tennis is, dan zul je een Virtua Tennis deel in je gamecollectie hebben óf je moet met je broek op je enkels een dansje maken op Wimbledon, zoals Sander Lantinga ooit deed voor BNN: try before you die.

Tennis, de sport waar sporters in een overdekt stadion een petje op hebben en waarvan de vriendin vaker in beeld is dan de tennisser zelf, is natuurlijk een vrij eenvoudige sport. Niet zo gecompliceerd als American Football of basketbal, enkel het over het netje slaan van een klein balletje is het doel (wel binnen de juiste lijnen natuurlijk). De grote vraag die in onze bolle hoofdjes rijst, is natuurlijk wat er beter kan en vooral wat uitgebreider kan ten opzichte van de voorgaande delen in de reeks.

Verbeteringen

Zoals bij elke sequel het geval is zijn de graphics strakker. De rondingen van Maria Sharapova zijn ronder dan ooit, het zweet van Federer lijk je zelf te voelen en de service van Andy Roddick is harder dan hard, waardoor de hele woonkamer een aardbeving lijkt te ondergaan van de vrijgekomen kracht in die service. Ook fraai is het voetenwerk op gravelbanen, wat resulteert in een lekker zooitje gravel op de sokken van de speler, en de zichtbare voetstappen/balsporen op de baan. Zoals ik al een beetje verklapt heb zijn de licenties aanwezig van twintig bekende spelers, waaronder Daniela Hantuchová, Maria Sharapova, Rafael Nadal en powerhouse Mario Ancic. De besturing is lekker zoals vanouds en maakt gebruik van de SIXAXIS-controller. Hoe dit precies in zijn werk gaat is nog niet bekend gemaakt. Snelle arcadegameplay, geen nutteloze extra’s als Risk shots of een In the Zone meter, enkel een heerlijk snelle gameplay. Zó gemaakt dat iedereen gelijk is en er dus altijd fantastische huiskamerpartijen ontstaan. De instapdrempel is dan ook erg laag, waardoor je die irritante ‘weet-alles-beter’-vader van je een lesje kan leren door hem van de baan te slaan. Bij de namen van de spelers staat ook zijn/haar specialiteit. Zit je dus tegen Nalbandian te spelen, speel dan niet op zijn backhand, aangezien daar zijn kracht ligt. Diepgaander dan dit gaat het eigenlijk niet en dat vinden we helemaal niet erg. Zeker niet omdat de World Tour weer aanwezig zal zijn!