Lost Planet: Extreme Condition

In een maand waarin er eigenlijk drie meter sneeuw zou moeten liggen, maakt Capcom alles weer goed door met een ijskoude shooter op de proppen te komen. Is Lost Planet: Extreme Condition ook een game waarvan de rillingen je over het lijf lopen?

Ice

Toen de postbode mij een pakketje met daarin Lost Planet: Extreme Condition overhandigde sprong ik een gat in de lucht, want ik herinnerde mij nog maar al te goed dat ik The Thing op mijn zwarte X-doos speelde. Van deze game kreeg je het zelfs in hartje zomer koud, en niet alleen van het spannende verhaal, maar vooral door de koude omgevingen en ‘ijzige’ sfeer. Alles wees er op dat Lost Planet: Extreme Condition ook voor zo’n verrassende trip zou gaan zorgen, dus verdween het schijfje onmiddellijk in mijn 360. Diezelfde 360 mag overigens niet mopperen en wij trouwens al helemaal niet, want dit is al de zoveelste top-game die we de laatste weken te verwerken krijgen. Maar dat terzijde. Ik ben Capcom erg dankbaar, want dit soort games is bij mij absoluut favoriet. Des te groter is alleen de kans dat er iets tegen gaat vallen, maar sfeer maakt bij mij een hoop goed. En aan sfeer is in ieder geval geen gebrek. Dat blijkt al meteen bij het opstarten van de game, waarbij er door middel van een ellenlange introfilm de koude toon wordt gezet.

Het verhaal achter deze shooter is even simpel als clichématig. In Lost Planet: Extreme Condition gaat het weer eens verkeerd met de aarde waarop wij wonen en wel dusdanig dat we uit gaan wijken naar een andere planeet. In dit geval EDN III, waar het niet alleen stervenskoud is, maar waar zich ook een thermische vloeistof bevindt die zeer bruikbaar is voor het aardse ras. Klein detail: er zijn nog meer bewoners op EDN III, namelijk een monsterlijk soort dat zich de Akrids noemt. Deze Akrids zijn de bewakers van de thermische vloeistof, genaamd T-Eng, en zullen tot het uiterste gaan om de mens te beletten om deze vloeistof te bemachtigen.

Lost Planet: Extreme Condition is een mix van een Japanse en een, zeg maar, Europees/Amerikaanse game. Zeker als je de monsters en de personages bekijkt denk je te maken te hebben met typisch Japanse game-invloeden, maar als je de kogels telt en de naam van je hoofdpersonage voor het eerst hoort, waan je je weer in een typisch Westerse game. Schutter van dienst is Wayne (!) die het niet naar zijn zin heeft nadat zijn vader is omgebracht door de Akrid. Zijn missie is wraak en daar krijgt Wayne elf levels (plus introlevel) de tijd voor. Typisch Japans zijn dan weer alle complottheorieën en onderlinge relaties tussen de karakters, waaraan soms geen touw is vast te knopen, maar dat schijnt zo te horen. Er zijn namelijk niet alleen maar goede mensen naar EDN III verhuisd, maar het blijkt dat ook het onbetrouwbare en criminele type Homo Sapiens is meegereisd naar deze ingesneeuwde planeet, luisterend naar de illustere naam Snow Pirates. En dat maakt het er natuurlijk alleen maar interessanter op.

Thermal fluid

Overleven op EDN III is niet alleen een kwestie van schieten op alles wat je tegenkomt, maar ook van jezelf warm houden. Dit kan door middel van de thermische vloeistof die achtergelaten wordt door iedere vijand die je om zeep helpt. Grote vijanden, en daarvan zijn er nogal wat, laten meer thermal energy achter dan eenvoudige menselijke tegenstanders. Feit is dat er genoeg vijanden vallen af te knallen en dat er dus ook voldoende oranje energiebolletjes zijn op te rapen, maar dat ook de teller links bovenin je HUD gestaag aftelt naar de dodelijke nul. Simpeler kan het haast niet: het is dus de bedoeling dat je niet ergens duimen gaat zitten draaien maar dat je blijft killen, puur om te overleven. Lastig is het als je op het moment dat je energie aan het verzamelen bent ook nog wordt aangevallen. Deze verkapte tijdslimiet is wel afhankelijk van de gekozen moeilijksheidsgraad, dus enige invloed kun je nog wel uitoefenen bij al te veel irritatie en frustratie.

Besturing

Wat meteen opvalt op het moment dat je met Wayne aan de wandel gaat is de manier waarop je hem bestuurt. Als je dacht dat je alle mogelijke manieren waarop je een karakter kunt besturen wel gehad had dan heb ik nieuws voor je. Niet alleen de manier waarop je Wayne zelf door de afwisselende levels stuurt is anders dan anders, maar ook het richten met je wapens en het besturen van de camera is op zijn zachtst gezegd vreemd te noemen. Het went, dat wel, maar het heeft, naast het feit dat het absoluut weer eens wat ander is, zeker nadelen. Met name de manier waarop Wayne loopt is af en toe zeer frusterend. Je zou hem regelmatig maar wat graag een schop onder zijn reet geven om hem wat minder traag te laten voortbewegen. Natuurlijk, lopen in de sneeuw is lastig en daarom is het zelfs realistisch te noemen, maar ook in de binnenlevels wandelt Wayne alsof hij zijn broek bij aanvang van het level al heeft volgeperst. Bij een stevige aanval van de Akrid, en met name de grotere modellen kunnen hier wat van, heb je het gevoel dat je Wayne niet onder controle hebt en dat je steeds achter de feiten aanloopt. Word je getorpedeerd door een Akrid, dan lig je op de grond, het duurt ook nog even voordat je opstaat, en áls je dan verder op de vlucht slaat struikel je wéér, met als gevolg dat het volgende Akrid-salvo een voltreffer is. Bij deze scènes had ik wel eens het gevoel dat de game mijn controle soms even overnam en hoewel het er wel vet uitziet, had dan de frustratie toch de overhand.

Het richten is weer een verhaal apart. Hoewel het wederom verfrissend en nieuw te noemen is, vergde ook het schieten en dan met name het raak schieten enige oefening. Hierbij draait alles om de rechterthumbstick en de schouderknoppen. Lopen met Wayne zelf doe je met de linkerthumbstick, maar op het moment dat je een vijand in het vizier moet krijgen is het de bedoeling dat je je crosshair richt binnen de grenzen van een hoek van ongeveer 45 graden, waarbij de camera pas meedraait als je buiten die 45 graden komt. Bevindt het doel zich net buiten je zicht, dan loop je dus een halve seconde achter, of liever gezegd, je bent gewoon een halve seconde te laat met reageren en dat is vaak fataal. Je moet hier dus constant rekening mee houden en dat is wel te doen, maar het vergt enige aanpassing qua denkwijze in je bovenkamer. Wel handig is het dat je met de schouderknoppen de camera in één keer een kwart slag kunt laten maken naar links of rechts, maar wel met Wayne er bij. Staat het doel dus schuin voor je maar nét buiten bereik van je camera, dan moet je toch weer bijstellen met alle eerder genoemde gevolgen van dien.

Vital Suits… eh, Mechs…

Op het moment dat je het geslof door de sneeuw (met bijbehorend irritant geluid) zat bent, wordt het tijd om niet meer te voet maar per mech de strijdarena te betreden. Gelukkig heb je dit min of meer zelf in de hand, want de mechs liggen voor het oprapen, of liever gezegd, instappen. Zit je eenmaal in een mech (en dit is ook weer zo’n Rising Sun-moment), dan zijn de controls opeens een stuk minder lastig en voelen je twee pookjes weer als vanouds aan. Tegelijkertijd heb je veel meer power, ben je een stuk beter beschermd en is het ook nog eens véel leuker dan de missies te voet uitlopen. De mechs beschikken over verschillende eigenschappen, zoals het kunnen maken van grote sprongen, tijdelijke zweefkracht en het graven in de sneeuw. Deze Vital Suits, want zo heten ze, beschikken over wapens die een stuk zwaarder zijn dan de doorsnee wapens waar Wayne normaal mee loopt te tobben, maar hij kan ook de stoere jongen uithangen door een zwaar wapen van een Vital Suit af te slopen en daarmee aan de haal te gaan. Lopen door de sneeuw wordt dan nóg een stuk lastiger en het ziet er eigenlijk ook niet uit, maar effectief is het wel. Zeer handig is de grappling-hook, waarmee je snel en gericht naar hoger gelegen plaatsen kunt komen. Wayne kan twee wapens tegelijk meetorsen, maar dat zijn niet de meest brute. Het houdt al snel op bij een shotgun en een machinegeweer.

EDN III is een uitgestrekte planeet waarop je snel zult verdwalen of niet weet waar je heen moet. Handig, maar een beetje suf, zijn dan de waypoints in de vorm van een pilaar die zo nu en dan midden in de sneeuw staan waarbij je, nadat je de B-knop gebashed hebt, verrast wordt door een soort laserpijl die je de weg wijst in de eindeloze sneeuw. Verder ziet de game er verschrikkelijk mooi uit. De levels ademen gewoon enorm veel sfeer uit en op m’n HD-LCD’tje is het helemaal smullen met het geluid op 10. De werelden wisselen elkaar ook nog eens goed af, zodat je niet constant in de sneeuw aan het werk bent maar ook eens binnenlevels voor je kiezen krijgt. De Akrid is een zeer gevarieëerd ras in alle soorten en maten. In het eerste level krijg je meteen al Green Eye, de killer van je vader, te zien en zul je in de rest van het spel je regelmatig rot schrikken door de kakkerlak-achtige beesten die met veel geweld en geraas vlak voor je neus uit de sneeuw tevoorschijn komen. Geheel in Japanse stijl bouwen de levels zich op en worden de vijanden steeds groter en sterker met als klap op de vuurpijl een taaie eindbaas. Voor de meeste mag je je borst alvast nat maken, dat beloof ik je. De truc is om de Akrid op vitale delen te raken, die meestal wel duidelijk zijn aangegeven of opvallen. Een enkele keer worden we geconfronteerd met een A.I. die niet helemaal op orde is, maar dat kan ook wel weer eens lekker zijn, want de tegenstand is over het algemeen zeer fors te noemen.

Conclusie

Ik heb het nog niet over de multiplayermogelijkheden gehad en juist dat is een onderdeel van Lost Planet: Extreme Condition wat de toch al meer dan goede score nog verder omhoog drijft. Alles draait, nog meer dan bij de singleplayer, om vette actie en de verschillende modes lijken dan ook erg op elkaar. Helaas is het alleen mogelijk om online multiplayer te spelen. Kennelijk denkt men bij Capcom dat we geen gamevrienden in real-life hebben…

Lost Planet: Extreme Condition is wat mij betreft een dijk van een spel. De enige valkuil die je zou kunnen bedenken is dat het, ondanks de afwisseling die het biedt, niet geschikt is om heel lang achter elkaar te spelen. Of dat nou komt door de intense actie, de toch wat vreemde besturing of het lopen door de sneeuw weet ik niet. Ik had daar in ieder geval moeite mee, maar het rekt gevoelsmatig ook de wat korte duur van het spel, die zo’n 8 a 9 uur bedraagt. Grafisch is het sowieso helemaal top, zeker in combinatie met de vette geluidseffecten en brute monsters. Ondanks de minpuntjes die het spel toch kent is het zeker een aanrader en misstaat deze game niet tussen alle andere wintertoppers van 2006/2007.