Company of Heroes

In maart was ik ervan overtuigd dat Oblivion dè game van 2006 zou worden, en dat maar weinig titels het gegeven zou zijn om in de buurt van die game te komen. Nu heb ik echter Company of Heroes naast me liggen, en de kwaliteit wordt toch zeker wel geëvenaard. Of deze game in aanmerking komt voor de titel ‘Beste game van 2006′, lees je in Diede’s review.

Band of Brothers

Origineel is Company of Heroes niet te noemen. De gameplay speelt leentjebuur bij Command & Conquer: Generals en de WOII-setting is ook niet zelfverzonnen. Regelmatig had ik tijdens het spelen van deze game een dèja-vu naar de filmserie Band of Brothers. De tegenaanval in Carentan, D-Day en natuurlijk de sfeer zorgden voor een herkenbare, doch prettige belevenis. Ook is er met een schuin oog naar Call of Duty, Medal of Honor en vele andere WOII-films gekeken. De conclusie die je op dit moment zou kunnen trekken is natuurlijk dat de game rip-off nummer zoveel is en dat het geen moment zou kunnen boeien. Gelukkig voor ons is die conclusie helemaal niet juist; de game weet elk geleend element in de game tot perfectie uit te werken, wat resulteert in éen van de beste WOII games ooit. Maar waarom is deze game dan zo goed, en waarom is ie tóch origineel ondanks al deze genoemde punten?

Basis

Het begint allemaal met de basis natuurlijk. De gameplay, die zoals gezegd afgekeken is van Command & Conquer, is ijzersterk en zorgt dan ook voor vele uurtjes speelvermaak. Naast de gameplay wordt er een bepaald grafisch niveau geëist van gamers, en ook op dit vlak weet Company of Heroes te overtuigen. Regelmatig stond ik met open mond naar mijn scherm te staren, puur omdat de graphics van kwijl-niveau zijn. De cinematics tussendoor zijn een mengelmoesje van grafische pracht en flinke humor, wat je even afleidt van wat je al zoveel in deze game tegenkomt: actie. Vanuit de desbetreffende cinematic zoomt de camera uit, waarna jij als speler de controle over je eenheden hebt. De units die van A naar B gaan over je scherm zijn stuk voor stuk erg gedetailleerd, wat meer spelvreugde tot gevolg heeft. Komen zij een vijandelijke eenheid tegen, dan zullen zij uit zichzelf het vuur openen. Het felle licht en de rondvliegende kogels zijn heerlijk gedetailleerd in beeld gebracht, waardoor het realismegehalte hoger en hoger komt te liggen. Nadat je eindelijk een redelijke basis hebt gebouwd en de stad onder controle denkt te hebben, gaat het mis. De Duitsers openen de tegenaanval, waar jij vrij weinig tegen kan doen: Kommandant Fritz opent het luchtvuur, waardoor je hele basis in éen grote artillerieaanval uit elkaar spat. Het hele scherm wordt gevuld met prachtige explosies, rook en Duitsers. Elk met moeite opgebouwd deel van het kamp zal in éen klap weg zijn, met als gevolg tientallen kraters. Juist, waar vijf minuten geleden nog je Tank Depot en je Barracks stonden.

Resources

Het principe van Company of Heroes is vrij simpel. Je krijg een main objective die je voltooid moet hebben wil je de missie halen. Naarmate de missie vordert, komen er ook secundaire en zelfs tertiaire objectives. Een secundair objective kan bijvoorbeeld en bepaald pad vrijmaken van de Nazi’s, zodat er andere geällieëerden jou kunnen ondersteunen. Weiger je aan dit doel aandacht te besteden, geen probleem. Zolang je maar je main objective goed afsluit, is er niets aan de hand. Je loopt wel kans dat je een prachtige medaille misloopt, wat natuurlijk altijd leuk is om te ontvangen.
De vrijheid die je krijgt om je objectives te voltooien is ook zeer riant. Vaak is het zo dat jij, als geällieerden, onderaan een gebied start, terwijl je het hoofdkwartier van de Duitsers moet vernietigen, die zich bovenin de map bevindt. Vrij simpel: met een goede basis, veel units en een fabelachtige tactiek ben je al een heel eind op weg. Gelukkig is het niet zo eenvoudig als het lijkt: voor je de basis kan bouwen, moet je beschikken over bepaalde resources. Munitie, mankracht en olie zijn de drie resources die van toepassing zijn op het uitbreiden van je leger. Je krijgt een standaard aantal resources aan het begin van het level, welke zich elke minuut met een bepaald aantal verhoogt. Dit gaat echter in zo’n geringe mate, dat je geen schijn van kans hebt om het tempo van de vijand bij te benen. En dus moet je strategische punten veroveren. Verspreid over de hele map zul je kleine, middelmatige én grote resource-punten tegenkomen. Stuur jij je rifleman-squad erop af, om het punt te veroveren en zodoende veel meer resources per minuut te krijgen, wat resulteert in een snellere opbouw van je leger? Of doe je het op de veilige manier, zonder deze punten te veroveren maar dat je eigenlijk al weet dat je op deze manier gaat verliezen? Veel keuzes te maken, die helaas ook totaal verkeerd uit kunnen pakken.
Heb je veel succes met deze manier van spelen en schakel je dus veel vijandelijke manschappen uit, dan krijg je hier ervaringspunten voor. Jawel, precies hetzelfde als in Command & Conquer. Niet dat dit erg is, integendeel zelfs. Het moedigt je aan om met een optimistische instelling te werk te gaan, aangezien je van deze ervaringspunten veel plezier kunt hebben. Denk aan een vliegtuig dat overvliegt en daarbij de grond aanvalt via spervuur, een nieuw soort tank, het droppen van extra manschappen en het droppen van extra resources.

Deinen Kaffee stinkt, Hans

Getuige de alinea hierboven, is de sfeer fantastisch te noemen. Veel explosies, veel geweld en de strijd om een bepaald gebied wordt regelmatig persoonlijk. Trekken de Duitsers zich bij een bepaald resourcegebied terug en vluchten zij naar hun hoofdkwartier, dan kun je ze een minuutje of vijf weer terug verwachten. Geen probleem zo lijkt het. Wel als ik erbij vermeld dat soldaat Friedrich dit keer vergezeld gaat met een Panzertank, een Tigertank en een halftrack vol met Duitse vriendjes.
Regelmatig verscheen er door de humor in de game een glimlach op mijn gezicht. Met name in de cinematics wist Company of Heroes me steeds weer te verrassen. Hans en Fritz zitten lekker de nachtwacht te houden, aangezien er geen vijand te bekennen is. Hans is boos op zijn metgezel, aangezien ‘ihrer Kaffee stinkt’. Uiteindelijk wordt de discussie besloten met een dutje, zo wordt aanvankelijk gedacht. In de verte is er een overvloed aan actief afweergeschut te zien, waardoor de glimlach direct van de twee Nazi’s gezicht verdwijnt. De Amerikanen droppen recht op hun kamp en uit het niets is de situatie van een rustig moerasje omgetoverd in een prachtige invasie van paratroopers. Aan jou om achter vijandelijke linies te komen en zodoende de gevangen geällieerden uit een nabij gelegen boerderijtje te bevrijden. Eenmaal daglicht geworden heb je het boerderijtje omgedoopt tot je hoofdkwartier, heb je een brug onder je hoede en zijn de Nazi’s aan het vluchten. Een jonge soldaat besluit al zijn emoties en agressiviteit om te zetten in dode Duitsers, aangezien hij zijn MG42 opstelt aan het begin van de brug en lekker de vluchtende Nazi’s in de de rug neerschiet. Ze vallen met bosjes neer, wat een ingreep van de Sergeant tot gevolg heeft. Of “Mister Private even zijn MG42 weer even op wil bergen, aangezien het nu wel leuk geweest is…”

En dus

Zoals je nu gelezen hebt druipt de sfeer van Company of Heroes af en is het een mengelmoesje van alle legendarische WOII (RTS-)games geworden. Dat maakt CoH gewoon na de eerste Call of Duty de beste WOII game van het laatste decennium. CoH bewijst tevens dat je zonder het creëren van een hype ook een topgame kan neerzetten, die dus niet tegenvalt aangezien we er vrij weinig van gehoord hebben. Zoek je dus een opvolger op C&C: Generals, dan heb je twee opties. Optie éen: je wacht tot de nieuwe C&C in de winkels ligt. Helaas duurt dit nog een tijdje. Optie twee: je durft het aan CoH te kopen, waarmee je een net zo perfecte game in huis haalt. Ik zou voor de tweede optie gaan. Probeer het maar gewoon, je zult geen spijt krijgen…